Kulis.az Kənan Hacının "Epifaniya və ya "Omikron" mövsümü" hekayəsini təqdim edir.
Zaman o qədər sürətlə ötür ki, bir də gördün, papağını yan qoyub səllimi gəzən adamın başındakı həmin papaq qəfildən tərsinə çevrildi; kimlərsə onun içinə pul atmağa başladı. Həyat bəzən adamla belə zarafatlar edir.
Pandemiya da zamanın bəşəriyyətlə növbəti zarafatlarından biridir. Koronavirus bilmirsən ciddidir, ya adamla məzələnir. Hekayənin ortasında girinc-giriftar qalmış bir qocanın əlindən tutub postpandemiya küçəsinə keçirmək istəsəm də, bu cəhdim uğursuz alındı.
- Adam gözləyirəm, bacıoğlu. Sən yolundan qalma, – etinasızcasına, üzümə baxmadan dillənir.
Danışığından təngnəfəsliyi hiss olunur. Maskasız adamdır. Yolun o üzündəki açıq kafenin yiyəsi, deyəsən, onu tanıyır. Qocaya şokoladlı çay təklif etsə də o, bu təklifdən nəzakətlə imtina edib çox vacib bir adamı gözlədiyini və onsuz boğazından heç nə keçməyəcəyini bildirdi.
Kafe yiyəsi də əl çəkənə oxşamırdı, mağazaların qarşısında hava ilə şişirdilərək quraşdırılmış kloun kimi elə hey durmadan əlini yelləyib onu çağırırdı. Sanki gələcəkdən boylanan postinsan idi. Qoca dodaqucu deyindi:
- Bu nə həyasız adamdır? Ay kişi, mənim hekayəm yarımçıq qalıb, onu mütləq bitirməliyəm. Obraz isə tərslikdən yubanır. Harda qaldı bu cüvəllağı?!
- Nə? Hekayə? – təəccüblə qocanı başdan-ayağa süzdüm.
- Hə də. Zalım oğlu, yalançı ustalar kimi işi yarımçıq qoyub aradan çıxıb.
- Siz… yazıçısınız? – deyə soruşdum.
- Yox, Kamaz şoferiyəm! – üstümə çımxırdı.
-Üzrlü sayın. Sizi tanıya bilmədim, – sakitcə dilləndim.
- Alə, əlbəttə, yazıçıyam. Bəs sən mənim kitablarımı oxumamısan?
- Yoox.
- Mən durğu işarələrini dildən sürgün etmiş yeganə yazıçıyam.
Susdum. Qoca davam etdi:
- Durğu işarələri illüziyadır. Məsələn, nöqtəni götürək. Nöqtə nisbi məna daşıyır. Cümlədə ola da bilər, olmaya da bilər. Olmasın nöqtə, olsun vergül, ya quyruqlu nöqtə. Bitmiş fikrin arxasınca bir ovuc nöqtə də atmaq olar. Sual işarəsinin işi-peşəsi ancaq soruşmaqdır, şah tənbəlidir, cavabı özü tapmaqla arası yoxdur. Özü kimi acgözü yoxdur. Nida işarəsinin qənimidir. Nida bəzən çarəsizlikdən gəlib durub onun yanında, cümləyə ritorika donu geydirir. Sual işarəsi də kürəyini nida işarəsinə söykəyib kef edir. Yenə ən ciddisi, mühafizəkarı nöqtədir. Nöqtə bunların ağsaqqalıdır; bütün mübahisələrə son qoyur. Bu durğu işarələri bütün günü bir-birini yeyib tükətməklə məşğuldur. Bunların kökü kəsilsin!
Həyatımda birinci dəfə idi ki, belə maraqlı yazıçıya rast gəlirdim. Bu dəfə başını qaldırıb düz gözlərimin içinə baxdı. Gözlərinin dibində durğu işarələri bir-birinə qarışmışdı.
- Küçələr doludur maskalı adamlarla. Elə bil şəhər nəhəng bir karnaval meydançasıdır. Adamlar özü olmağı yadırğayıb.
- Ağsaqqal, sən çox güman ki, Qodonu gözləyirsən, – dedim.
Qoca yazıçı çox yorğun görünürdü. Cavab verməyə həvəsi qalmamışdı.
- Qodo, – deyə pıçıldadı, – onu sən də tanıyırsan? – Üzünə dərin bir məyusluq çökdü.
- Elə bizi oturduğumuz yerdə işə salan bu dələduz Qodo deyil? Bütün ömrüm onu gözləməklə keçdi. Başı batsın onun!
Əsəbi halda yaddaşındakı “delete” düyməsini basdı. “Omikron mövsümü” hekayəsi yaddaşının D diskindən silindi. Spirt şüşəsini və əzik-üzük maskanı paltosunun qoltuq cibindən çıxarıb zibil qutusuna tulladı. Elə bil üstündən dağ götürüldü. Dərindən nəfəs alıb yüngülləşdi. Bu qlobal kədəri şokoladlı çayla canından çıxara bilməyəcəkdi. Yaşına xas olmayan qıvraq addımlarla yolu keçib kafeyə girdi və özünə çay deyil, şərab sifariş verdi. Kafenin yiyəsi – postinsan qalib ədayla əlləri cibində kənardan qoca yazıçını müşahidə edirdi.
Qoca yadına nəsə düşübmüş kimi qəfildən hekayənin jalüzünü çəkdi ki, onu kimsə görüb narahat etməsin.
Müəllif hekayənin çölündə qaldı…
