Kulis.az "İlin hekayəsi" müsabiqəsində iştirak edən Könül İsayeva Səlimlinin "Allahın səsi" hekayəsini təqdim edir.
Məşhur mahnının sözlərində belə deyirdi də... - “Dağları duman alanda, gözüm yollarda qalanda”... Onun gözləri də həmişə yol çəkirdi. Başının üstündən duman, çən heç əksik olmurdu axı. Beli bükülmüşdü. Qocalıqdanmı? Yox. Hər qocalıq bel bükən olmur. Elə cavanlıq var ki, adamın qamətini sındırır. Bilmirəm qocalanda uşaqlarına belə qamətliydim, şuxuydum, deyib necə danışacaq. Qocalığı cavanlığında yaşayan adam qocalıqda cavanlıq yaşamaq arzusuyla özünü çox pis qocaltmışdı. Fikirləşəndə bunun özü də böyük dərddir. Nə danışacaq cavanlığı var, nə də artıq ümid edəcəyi qocalığı. Hələ də yol gözləyən gözləri var bircə. Kimin yolunu gözləyirdi? Niyə gözləyirdi? Bəlkə də ondan başqa hamı bilirdi. Hamı onun nələr çəkdiyini yaxşı bilirdi. Özü danışmasa da bütün bədəni çəkdiyi əzablardan danışırdı. 29 yaşında qırışmış üzündə o qədər hadisə var idi ki, bəlkə də ən qoca ağacın yaşını öyrənən bioloqlar, onun üzndəki qırışlara görə də yaşını təyin eləmək istəsəydilər 92 yaş verərdilər. 29 yox.
29 yaşlı Çiçək hər səhər gördüyü işi görmək üçün yenə yuxudan ayılmışdı. Qabın dibində qalmış son qəhvəni dəmlədi. Bir çay qaşığı qalan şəkər tozunu qəhvəsinə qarışdırıb içmək üçün yerini rahatladı. Bu dəfə pəncərədən baxmadı. Gözləri artıq təslim olmuşdu, deyəsən. Daha gözləmək istəmirdi. Axşamdan enerji yığmaq üçün qoyduğu telefonu yenə az enerji yığmışdı. Deyinmək istədi bu dəfə dili də imtina etdi. Telefonu sakit əlinə aldı. Otaq o qədər soyuq idi ki, qəhvəsi artıq soyumuşdu. Əsəbləşmək istədi, amma əsəbləşə də bilmədi. Telefonda xəbərlərə baxmaq üçün sayta girmək istədi. İnternet borca görə çoxdan bağlanmışdı. İnternet yükləmək istədi, telefonunun cavabı gecikmədi. “Balansınızda kifayət qədər kontur yoxdu” cümləsini oxuyub kinayə ilə gülümsədi. Bu dəfə başını qaldırıb hamının göydə bildiyi Yaradanla danışmaq istədi. Sonra başını aşağı saldı. Axı o onu göydə yox ürəyində bəsləyirdi həmişə. Ona görə sakit halda qəhvəsindən bir qurtum aldı. Dilindən danışmaq üçün icazə alıb asta səslə danışmağa başladı.
– Mən axı səbir elədim. Mən gözlədim. Düzdü sənlə danışmadım. Amma sən içimdəsən axı... Sən arzularımı mən fikirləşməmişdən əvvəl bilirsən. Sən demək istədiyim sözləri redaktə edib özün yol göstərirsən. Bircə bu gün redaktəsiz danışacam. Bircə bu gün sənlə üzləşmək istəyirəm. Mən şükür etdim həmişə. Dedim sən daha böyüksən. Dedim sən daha yaxşı bilənsən. Danışanda həmişə redaktə etdin dedim. Çünki insanlarla danışdıqca elə söz oldu ki, demədim. Elə bil sən saxladın. Səndən bildim bunun hamısını. Böyüyün yolunu gözləyim dedim.
Qəhvəsindən bir qurtum alıb fincanı hirslə kənara qoydu.
– Mənim qəhvəm belə mənə dözmür. O belə məndən bir dəqiqədə soyuyur. Yəqin o da belə uğursuz adamla bir olmaq istəmir. Mən ondan dad alırdım, ağzımın dadını o da qaçırdır.
Çiçəyin gözlərindən yavaşca yaş süzülür.
– Bax, gözlərim də bu gün dözmədi. Etirazını, amma o da səssizcə edir. Niyə sən məni belə yaratdın ki? Niyə mən bu qədər yol gözləyən oldum? Niyə ancaq qulaq asan, səbr edən tərəf oldum? Sən əgər mənim içimdəydinsə məni sevirdinsə niyə dil vermədin? Niyə qışqırmağa şans vermədin?
Çiçək gözünü silərək ironiya ilə gülümsəyir.
– Bax, indi də oturub axmaq kimi cavab gözləyirəm. Mən sənə bütün varlığımla inandığım halda sən niyə yoxsan? Niyə həyatımda olduğunu göstərmirsən? Küsmüsən məndən? Çox dua eləmədim deyə küsmüsən?
Çiçək əsəblə ayağa qalxır. Evdə var-gəl edir. Oturur. Qələm vərəq götürür. Danışaraq şəkil çəkməyə başlayır.
– Mən səni çəkirəm. Bax, sənin şəklini çəkəcəm danış mənlə. Mən səndən küssəm də səni gözəl görürəm. Sənin yartadığın mən buyam. Sənin gözəl gözlərin var, gözəl baxışın var. Amma mənə baxmırsan. Çəkə bilmirəm. Hər dəfə səni çəkmək istəyəndə kənara baxan çəkirəm. Şəkillərimdə də məndən üz döndərirsən. Nə olar, Allahım, səbrim artıq tükəndi, mənə cavab ver.
Çiçək birdən dəli kimi gülür, oxumağa başlayır.
– Mən səni görmək istəsəm hara gəlim?
Sonra birdən nəsə fikirləşirmiş kimi ayağa qalxır. Qamətini düzəltməyə çalışır. Şkafını açır. Ən gözəl paltarını geyinir. Yüngül makiyaj edir. Güzgüyə baxır. Mən səni axtarmağa gəlirəm – deyib, evdən çıxır. Çiçək həmişə getdiyi küçəylə getməyə başlayır. Sonra birdən dayanır, küçəsini dəyişir. Həmişə sonra getməyə saxladığı Dənizkənarı Parka gedir. Parkda oturub ətrafa baxır. Dənizin duzlu, yodlu ətri burnunun indiyə kimi pas tutmuş damarlarını açır. Elə bil burnu yuxudan ayılmışdı. Havanı iyləyərək parkdakı çiçəklərə tərəf gedir. Kənardan dəli kimi görünürdü. Bəlkə də parkdakı bütün çiçəklərin ətrini içinə çəkmişdi Çiçək. Ayaqları öz yaşındakı kimi, 29 yaşlı qız kimi gəzirdi. Elə bil ayaqları əvvəlki kimi köhnə ayaqqabıda gəzmirdi. Balaca uşağa təzə ayaqqabı almışdılar sanki. Gəzib hamıya göstərmək istəyirdi. Birdən çantasındakı balaca güzgünü çıxardıb baxdı. Gözlərinin rəngi də dəyişmişdi. Çiçəyin üzü gülməyə başlamışdı. Birdən neçə vaxtdı sözünə baxmayan dilindən mahnı zümzümə etmək səsi gəldi. Bu səs qulaqlarını o qədər sevindirdi ki... Qulaqları sanki əl çalmağa başlamışdı. Çiçək birdən yolun ortasında dayanır. Bu dəfə başını qaldırıb ətrafa baxır. Telefonunun səsinə bu gözəllikdən ayrılır. Telefonuna təəccüblə baxır. Tələsik cavab verir. Neçə aydır gözlədiyi işdən cavab çıxmışdı. Çiçəyi işə çağırırdılar. Çiçək sevincindən başını qaldırıb göyə baxdı. Günəşin şüaları gözünü qamaşdırdı, yanaqlarını qızartdı. Çiçək titrək səslə danışmağa başladı.
– Mən səni tapdım. Bağışla ki, sənlə bu günə kimi danışmamışam...
