Oyunda oyun

Təzədən başladıq,

ayrı qaydalarla,

yenilənmiş variantda,

daha geniş, qapalı bir meydanda,

seyriçisiz-filansız,

təkbətək, ikimiz...

Ancaq istədiyin gedişi

yenə də eləyəmmədin vaxtında,

uduzmağınla nöqtələndi.

Yetdin sona...

Oynaya bilmədin.

Axırıncı çıxış

Gündüzlər yaşanılır,

gecələr yazılır,

ağ, qara rənglərlə.

Bir azdan açılacaq

bizim olmayan səhər də

küçələrə doluşacaq addımlar

ayrı biçimdə, yad ritmdə.

... Bizim olmayacaq şəhər də

Ən zor iş

İşlərin ən çətinidi dinləmək,

zor şeydi, qulaq asmaq, eşitmək,

sözləri oxuyurmuş kimi

səsləri oxumaq,

təzədən anlamaq və

ilk dəfə görürmüş kimi görmək

illərcə tanıdığın adamı...

Qaralanmış gün

Əvvəl yazarsan, sonra oxuyarsan.

Xoşuna gəlməyən, artıq sözləri,

düşüncələri ləğv eləyərsən, pozarsan.

Yerdə nə qalsa, olar şeir...

Qalmaz bəzən heç nə,

qaralanmış varaqdan özgə.

Əzib atarsan onu da zibil torbasına...

Bitərsən, bitirərsən günü beləcə,

qaralanmış şeir şəklində.

Sənətlərin ən çətini

.. Böyük insan olmaq

“sənətlərin ən çətini...”

Dırnaqda yazıram bu deyimi,

dilin qaydalarına uyaraq...

Bilmirəm, kimin sözləridi,

indi bunu bilməyin o qədər də yox, önəmi.

“İnsan” “unudan” deməkdi

sözlüklərdə belə yazılıb...

Ən böyük insan, deməli

ən böyük unudandı.

Sənətlərin ən çətini unutmaqdı...

Foto

Bir damcı dəniz-qayıqlar,

bir bulud göy üzü-qağayılar...

Qadının sağda,

körpən qucağında,

kədər düşməyib fotoda.

Saxla, tut saxla...

Xoşbəxtlik anı

bəlkə də elə budu...

Ancaq ən qiymətli foto

Çəkdirmədiyin fotodu.

Uşaqların böyüklüyü

Ən çətin anlarda

cıqqılı çiyinlərinə alırlar

böyüklərin yükünü uşaqlar...

Ən çıxılmaz məqamlarda

böyüklər uşaqların

ağzıyla danışırlar...

İlğım

Adam olmağını

unudur adam burda...

Bu gün yoxam yanında.

Uzağa səs çatır,

yaxına addımlar...

Eyni məsafədədi,

uzaq da, yaxın da.

Sonuncu məşq

Bir adam olsaydı

yeriyərdi ayaqlarımla,

danışardı ağzımla.

Baxardı gözlərimlə...

vurulub bu baş, bu bədən.

Bir adam gəlib çıxsaydı,

yaşayardı yerimə,

əvəz eləyərdi məni gedənəcən...

Görmək imkanı

Neçə illərdi tək bircə

kanalı göstərir pəncərəm-

deyingən qonşunun həyətini,

səs-küyünü, itini.

Səninsə ayağın altdadı

böyük bir şəhər aşağıdı səndən.

Adamlar qarışqa kimi

görsənir pəncərəndən.

Görmək imkanınla çoxsan məndən.

Kompliment

Sinə daşının yaraşığıdı

həyətinin gülləri.

Səninçün cümə axşamıdı

ilin bütün günləri.

Duruşundan, boy-buxunundan,

ev-eşiyindən yekə görünmək

istəsən də görünə bilmirsən.

Çünki özgə pəncərələrinin

işığına möhtac kölgəsən –

nəsən, elə osan.

Balacasan, balacasan, balacasan...

Oyunda oyun

Təzədən başladıq,

ayrı qaydalarla,

yenilənmiş variantda,

daha geniş, qapalı bir meydanda,

seyriçisiz-filansız,

təkbətək, ikimiz...

Ancaq istədiyin gedişi

yenə də eləyəmmədin vaxtında,

uduzmağınla nöqtələndi.

Yetdin sona...

Oynaya bilmədin.

Axırıncı çıxış

Gündüzlər yaşanılır,

gecələr yazılır,

ağ, qara rənglərlə.

Bir azdan açılacaq

bizim olmayan səhər də

küçələrə doluşacaq addımlar

ayrı biçimdə, yad ritmdə.

... Bizim olmayacaq şəhər də

Ən zor iş

İşlərin ən çətinidi dinləmək,

zor şeydi, qulaq asmaq, eşitmək,

sözləri oxuyurmuş kimi

səsləri oxumaq,

təzədən anlamaq və

ilk dəfə görürmüş kimi görmək

illərcə tanıdığın adamı...

Qaralanmış gün

Əvvəl yazarsan, sonra oxuyarsan.

Xoşuna gəlməyən, artıq sözləri,

düşüncələri ləğv eləyərsən, pozarsan.

Yerdə nə qalsa, olar şeir...

Qalmaz bəzən heç nə,

qaralanmış varaqdan özgə.

Əzib atarsan onu da zibil torbasına...

Bitərsən, bitirərsən günü beləcə,

qaralanmış şeir şəklində.

Sənətlərin ən çətini

.. Böyük insan olmaq

“sənətlərin ən çətini...”

Dırnaqda yazıram bu deyimi,

dilin qaydalarına uyaraq...

Bilmirəm, kimin sözləridi,

indi bunu bilməyin o qədər də yox, önəmi.

“İnsan” “unudan” deməkdi

sözlüklərdə belə yazılıb...

Ən böyük insan, deməli

ən böyük unudandı.

Sənətlərin ən çətini unutmaqdı...

Foto

Bir damcı dəniz-qayıqlar,

bir bulud göy üzü-qağayılar...

Qadının sağda,

körpən qucağında,

kədər düşməyib fotoda.

Saxla, tut saxla...

Xoşbəxtlik anı

bəlkə də elə budu...

Ancaq ən qiymətli foto

Çəkdirmədiyin fotodu.

Uşaqların böyüklüyü

Ən çətin anlarda

cıqqılı çiyinlərinə alırlar

böyüklərin yükünü uşaqlar...

Ən çıxılmaz məqamlarda

böyüklər uşaqların

ağzıyla danışırlar...

İlğım

Adam olmağını

unudur adam burda...

Bu gün yoxam yanında.

Uzağa səs çatır,

yaxına addımlar...

Eyni məsafədədi,

uzaq da, yaxın da.

Sonuncu məşq

Bir adam olsaydı

yeriyərdi ayaqlarımla,

danışardı ağzımla.

Baxardı gözlərimlə...

vurulub bu baş, bu bədən.

Bir adam gəlib çıxsaydı,

yaşayardı yerimə,

əvəz eləyərdi məni gedənəcən...

Görmək imkanı

Neçə illərdi tək bircə

kanalı göstərir pəncərəm-

deyingən qonşunun həyətini,

səs-küyünü, itini.

Səninsə ayağın altdadı

böyük bir şəhər aşağıdı səndən.

Adamlar qarışqa kimi

görsənir pəncərəndən.

Görmək imkanınla çoxsan məndən.

Kompliment

Sinə daşının yaraşığıdı

həyətinin gülləri.

Səninçün cümə axşamıdı

ilin bütün günləri.

Duruşundan, boy-buxunundan,

ev-eşiyindən yekə görünmək

istəsən də görünə bilmirsən.

Çünki özgə pəncərələrinin

işığına möhtac kölgəsən –

nəsən, elə osan.

Balacasan, balacasan, balacasan...

Telefon sevgisidi sevgin,

şəkil çəkdirmək üçündü gülüşün...

• Musiqili Teatrda yeni mövsümün ilk premyerası olacaq
• Yanğına görə Xəzər TV-nin binası boşaldılır
• Əgər yaşasa, heç vaxt gəzə bilməyəcək... - Tərs köpəkoğlunun əhvalatı