Bilmirəm, fikir vermisinizmi, Səhərin şeirlərinin demək olar ki, hamısında hansısa bir şəhər haqqında danışılır... Şəhər sözü işlədilməsə də, şəhərin özündən birbaşa söz açılmasa da... Məkan baxımından onun özünün bu gün də yaşadığı, ancaq zaman baxımından artıq əlçatmaz olan, bir də heç vaxt qaytara bilməyəcəyi, yəqin ki, bir çox reallaşmayan arzularının öldüyünü gördüyü, yəqin, elə bu üzdən də xiffətini elədiyi, darıxdığı bir şəhər.

İndi mən

Bu qarın altında,

Bu islaq küçələrdə

Hansı itiyimi axtarım,

Bir izi də tanış gəlməyən

Bu şəhərdə?!

Lap son vaxtlarda yazdığı bir şeirdə də yenə o şəhərdən danışır: “O şəhəri istəyirəm, bizim o köhnə şəhəri”. Sözsüz ki, Səhər bir də o şəhərə qayıda bilməyəcəyini, o şəhərin zaman anlamında ondan gün-gündən uzaqlaşdığını başa düşməyəcək qədər sadəlövh deyil...ancaq o, nə olursa-olsun, öz şəhərinə sadiqdir. Bu mənada, əslində müəllif bizim hər gün gördüyümüz, danışdığımız Səhər haqqında deyil, o şəhərdə yaşamış, yaşayan və yaşayacaq Səhər haqqında yazır... Bizim oxuduğumuz şeirlər həmin Səhərin haqqında olan yazılardır, onun dünəninin, bu gününün və gələcəyinin xatirələridir. Bu dünyamızda, bizim hazırda yaşadığımız şəhərdə nə baş verirsə, versin, bunların Səhərə dəxli yoxdur. O öz şəhərindən yazır. O şəhərdəki adamlardan yazır. O şəhərdəki sevgilərdən, kədərlərdən, olmuşlardan, olacaqlardan yazır. ”Sən yaşayan şəhərdə” deyən Səhər əslində, başqasına xitab etmir. Bu “Sən” onun özüdür:

Burda quşdan azad bir hiss yaşardı,

Orda arzu adlı qonşu var idi.

Bir vaxt dəli-dolu bir qiz var idi,

Görəsən, dururmu o qarı indi?!

Və bu kitab Səhərin özünəməxsus, özünün qurduğu, ürəyində yaşatdığı, heç kəsin toxuna bilməyəcəyi, ağaclarını göyərtdiyi, skamyalarını düzdüyü (“Göyərdim o ağacları, çağırım o adamları, o köhnə skamyaları, düzüm o köhnə şəhərə” ) şəhəri haqqında xatirələridir. Xatirələri isə mən həmişə maraqla oxuyuram.

• Ahu Tuğba vəfat etdi
• Mariya - Rid Qraçovun hekayəsi
• İllər sonra aktyorun əsl adı üzə çıxıb