Lütfən Aya heç kim getməsin...

Yazarlar

Ana səhifə
Yazarlar

Lütfən Aya heç kim getməsin...

21 avqust 2012

14:07

Ayda idim. Təpənin dönəndə iki balaca qızcığazı torpağın üzərinə əyilmiş gördüm. Çevrilib məni görən kimi gülüb qaçdılar. Əyilib baxdım, çiçək əkmişdilər. Çobanyastığı. Bütün ləçəkləri çəkilmişdi, biri qalmışdı. Onu da mən çəkdim. Yağış yağdı. Qızcığazları aralıda ikisi bir çətirin altında dayanmış gördüm. Gülürdülər. Yaxımnlaşıb mən də çətirin altına sığındım... Çətirdən süzülən yağışın arxasında həyətimizi gördüm (Nənəm təndirdə çörək bişirirdi. Anam zümzümə edərək aynəbəndin pəncərələrini silirdi. Bacım pilləkənin ayağında oturub məhəllənin ən yekə gəlinciyini yatırdırdı. Üst mərtəbədəki qonaq otağından piano səsi gəlirdi. Böyük qardaşım yenə sevimli mahnısını çalırdı... Əkiz qardaşım heyva ağacının altindaki çarpayıda uzanıb kitab oxuyurdu...

Nədənsə mən onların hamısından böyük idim). Tut ağacının altındakı masaya yaxınlaşdım. Hər şey yerində idi. Sulu boyalar, karandaşlar, pozan, “Aleksndrovski” adlanan ağ böyük rəsm kağızları...

Həyətimizin rəsmini çəkdim. Rəsmdəki təndirdən həyətə od düşdü. Həyət şəhəri yandırdı... Göz qaraldan xarabalığın içində gördüm özümü. Qaçırdım səmtinini dəyişmiş boş küçələrlə. Hər şey ağ-qara təsvirdə idi... Bircə Aydan başqa...

Aya paxıllığın tutdu. Orda hələ ki xəyallarda, o da çiçək əkmək üçün qazılır torpaq... Bir vaxt yerdə də belə olub-düşündüm-insan torpağı səngər üçün yox, əkin üçün qazıb. Ayın üzündəki daimi kədərin səbəbini anladım. İnsan. İnsanın yerdə törətdiyi bütün naqisliklər Ayın ətəyində baş verir...

Ayın insansızlığını sevdim. Müharibəsizliyin ən etibarlı qarantı insansızlıqdır...

(Yazarın Facebook hesabından götürülüb)