Birinci səhnə
Əhvalat vaqe olur XXI əsrin 14-cü ilində, adına nəğmələr qoşulan Xəzər dənizinin sahilindəki qədim Bakı şəhərində.
Dünya şöhrətli xanəndə, hikmət bulağından su içmiş, məna çeşməsində qarqara etmiş, əruz dəryasında əl-üzünü yaxalamış əbədi dərviş Alim Qasımov evində oturub zəngulə “trenirovka” edərkən, qəfildən dost-tanış arasında Ədə Əbdül kimi tanınan məşhuri-cahan, çaki-giriban, hali-pərişan, əzəldən fəramuşan incənət xadimi Əbdül kişidən zəng gəlir.
Alim: Ədə Əbdül, sənsən? Salam olsun səsinə, gözəl insan.
Ədə Əbdül: Mənəm a zalım, sənə də salam olsun. Nətərsən, ey dünyaşöhrətli insan, ey Davud nəfəsli sənətkar?
Alim: Mənəm də, xalqımız üçün şamü-səhər zəngulə axtarıram.
Ədə Əbdül: Gör bu gün səhər yadıma nə düşüb, deyir ki, o qara xalın əgər versələr, qanın içərəm...
Alim: Bəh-bəh, gözəl, çox gözəl.
Ədə Əbdül: Deyirəm, ay dünya şöhrətli insan, bir təşrif buyur, lütf əta et, səni tiyatroya dəvət edim.
Alim: Bəh-bəh, çox hikmətli təklifdir, mütləqa.
İkinci səhnə
Ədə Əbdül və dünya şöhrətli xanəndə Alim Qasımov teatr zalında, qabaq sıralarda tamaşanı izləyirlər.
Alim: Ədə Əbdül, sən məni hara gətirmisən? Mən Brodveydə tamaşaya baxmışam, Pazolininin filmləri ilə böyümüşəm, Trierin pərəstişkarıyam, amma belə şey görməmişəm. Bu ki, zinadır!
Ədə Əbdül: Alimcan, qarışdırırsan vallah, Zina başqa yerdəydi, bura teatrdı...
Alimcan: Yox, Ədə Əbdül, mən buna dözə bilmərəm, mən getdim...
Ədə Əbdül dünyaşöhrətli xanəndənin arxasınca çığırır: Ədə Alim, gözlə, gözlə ayaqqabımı geyinim...
Pərdə enir
Son
