İlham Əzizin hekayəsini tərifləməyə, yaxşılığına dair bər-bəzəkli cümlələr qurmağa ehtiyac yoxdur.
Yaxşılığına dair yazılıb, bər-bəzəkli cümlələr də yerində.
Yaxşı hekayədir. Daha doğrusu, müəllifin niyyəti yaxşıdır.
Cümlə-cümlə hiss edirəm ki, o, bu yerdə nə fikirləşib, o biri yerdə obrazın başına hansı daşı salacaq, fəqət niyyətindəki hekayəni yazmayıb, eləcə hekayə haqda fikirlər sərgiləyib, bir növ, hekayə haqda hekayə yazıb.
Yazıçı susmağı bacarmalı, qışqırmamalı, özünə pıçıldamalı...
Bəs nə?!
Hər şey haqda hamıya, hamı haqda, hər şeydən... - vır-vır, dır-dır...
Sözün sehri itir, söz texnikiləşir, söz urvatdan düşür... - bu haqda xeyli yazmaq olar, fəqət sözə qənaət də imandandır.
İkimincisi, hekayələrin bəlası, həm də bizim tələskənliyimizdir.
Allah Surətin öyün yıxsın, hər şey mobilləşib, sintetikləşib: olan-olmazı faş etmək, özümüzü göstərmək ehtiyacı...
Hamı qaçır, hamı harasa qaçır: yatağında qaçır, durduğu yerdəcə qaçır... Qaçır... gözəlliklərdən, mübhəmlərdən ötür, ötüşdürür...
Mətn də belədir. Sözü qovdunsa, söz canından, fəhmindən ötəcək, ötüb keçəcək...
Sən ona sonda çatırsan... onda çatırsan ki, ləhləyirsən, tövşəyirsən... balıq əldən... Gülü güldən...
Üç təkər üstdə haracan?
Sürət, əlbəttə, - libertinləşdiricidir...
