Gecə saat üçə qalır. Atılıb-düşməkdən, oyunlardan yorulmuşam mən, o yox. Yatmamaq üçün bəhanələr axtarır. Gəlib yatağa girmişəm. Rəngli qələmlərini, dəftərini götürüb gəlir:
- Ata, baba yaz.
Ağzını sürtməkdən yox etdiyi qələmlərlə başı keçəl bir qoca çəkirəm.
- Üstünə yorğan yaz.
Onu da çəkirəm.
- Nənə də yaz.
Qoca kişinin yanına bir qoca qarı qaraldıram birtəhər.
- Cücə də yaz.
Yorğanın üstündə bir cücə peyda olur.
Baxır ki, nəsə çatmır.
- Selcanı da yaz.
Nənənin yanına Selcanı da çəkirəm.
- Qaranıx da yaz.
Yan-yörəni bir az bozardıram.
- İşıx da yaz.
Mən elə bilirəm günəşi deyir. Cızma-qara edirəm yumru, qırmızı nəsə.
Barmağını həmin yerə basır:
- İşıqını yandırdım.
Günəşi demirmiş.
- Yağış da yaz.
Üstdən aşağı yorğanın üstünə yağış yağmağa başlayır.
- Şimşək də yaz.
Əyri-üyrü xətlər çəkirəm.
- Güniş də yaz.
Yağışın içində qırmızı günəş çıxır.
- Nazilə nənəni də yaz.
Qonşumuzdur. Yağışın altında, dəftərin kənarından baxan bir üz çəkirəm. Guya oradan baxır.
- Sunayı da yaz.
Bilmirəm kimdir, nədir. Bir adam silueti çəkirəm.
- Mətəb də yaz.
Göyərçin yuvasına bənzər nəsə çəkirəm.
Danışır, danışır...
4-ə işləyir. Birtəhər yatmağa razı salıb uzadıram. Gileylənir ağlamsınaraq:
- Mən oynamadım ki...
- Yat, quzum, sabah oynayarıq.
Vızıltı gəlir. Üzündə guya həyəcanlı ifadə, dilində təpəkəlləmə bir cümlə:
- O nə səsdən gəldi?
Xeyli baxandan sonra divarın çatı ilə dırmaşan böcəyi tapırıq. Özünə təsəlli verir:
- Qorxmuram ki. Qorxmuram.
Gözünü zilləyib ona. Böcək dırmaşır yuxarı, arada sürüşür alta. Ev dolusu, gecə dolusu gülür:
- Ata, yıxıldı bax, yıxıldı.
Bir az keçir, səs-səmir yox. Düşünürəm, yatıb. Telefonu, gecə işığını söndürürəm, soyunuram, hazırlaşıram yatım. Qaranlıqdan nazik, adamı adam öldürməyə belə sövq edə bilən səs gəlir:
- Ay üstün örtdü? - Buluda girməyə üstünü örtmək deyir, ayın görünməsinə də "ay işıqını yandırdı" deyir.
Saat neçədi bilmirəm. Geyinirəm. Məni aya baxmağa göndərir...
Tural Atəş
