Kulis.az ötən gün rəhmətə gedən Sabir Yusifoğlunun şeirlərini təqdim edir.
Mənə bir məktub göndər
Susuzluqda su təki,
Bəlkə, yadına düşəm.
Mənə bir məktub göndər
Bilim ki, ölməmişəm.
Səndən başqa bilən yox,
Dərdimə bir dərman yaz.
İki kəlmə nədi ki,
Ay gözünə qurban, yaz.
Çox yox, bir varaq göndər,
Vaxtın yoxsa, ağ göndər,
əllərinin izini
evimə qonaq göndər.
Bilim harda solursan,
ay gülüm, ay bənövşəm.
Mənə bir məktub göndər,
Bilim ki, ölməmişəm.
Payız yağışları hopur canıma
Buludlar dənizi qaldırıb yerdən,
Çırpır küçələrin boz sifətinə.
İslanmış kölgələr qaçır işıqdan,
Oğru adam kimi qısılır tinə.
Bəlkə bir nadanın günahı üstə,
Hamının başına döyür bu yağış.
Kiminin gözündə yağışdı elə,
Kiminin içini oyur bu yağış.
Mamır bağlayacaq daşların üzü,
Dərdsiz ürəklərin divarı – yosun.
Belə yağandısa mənim qəlbimdən
Vəfasız bir qızın izini yusun.
Bu payız yağışlar hopur canıma,
Daha itirilmiş torpaq kimiyəm.
Yağışlar yorulub kəsəcək bir gün,
Mən bundan o yana çətin kiriyəm.
Nə qədər gözlərdə görünməz oldum,
Məni gəzən gözlər islanır harda?
Çiçəklər, yarpaqlar quruyub ölür,
Göyərib öləcəm bu yağışlarda.
Kim çəkib gətirdi düzə dağları
Qoşula bilmədik qayalarına,
Qoşduq tükdən yüngül sözə dağları.
Havası çatışmır aran yerində, –
Kim dartıb gətirdi düzə dağları?
Qartallar səsini içində boğub,
Qayalar kolların dibinə sığıb.
Əl boyda kağızın üstünə yığıb
Barmaqla göstərir bizə dağları.
O mənəm, hər yandan yolu kəsilən,
Babəklə bir yerdə qolu kəsilən.
Köçürün bu yurdun xəritəsinə
Sinəmə çəkilən təzə dağları.
Adın var alnımın güllə yerində
Nə özün gəlirsən, nə məktubların,
səninlə gedibmi yox olan yollar?!
Bəlkə Yer üzündən qırılıb düşüb
bizim aramıza yıxılan yollar?!
Qaldığın illərin yan-yörəsindən
seyrəlib çəkildim duman, çən kimi.
Tək sənin yadına düşmürəm deyə
yadımdan çıxıram çıxan can kimi.
Ulduzu tökülüb bizim göylərin,
nə sən o çiçəksən, nə mən o dəli.
Dadı, duzu qaçmış bu xarabada
hələ ki ölməyib həmən o dəli.
…Darıxan əllərim özündən çıxıb,
Döyər qapınızı günün birində.
Mən başdan ayağa başağrısıyam,-
Adın var alnımın güllə yerində…
Qadın elanı
Dünən,
əlli yaşını qeyd eləyən kişi,
əlli yaşını qeyd eləyən kimi,
gecə yarısı
evdən çıxıb…
və qayıtmayıb.
Şəkli?…
– Hə…
Üzü divara dirənmiş
güllələnən kişi duruşu…
…Cibində xırdalanmış
50 illiyin
qəpik-quruşu.
Çıxarkən başında ağ saçları,
üzündə sevinc,
gözündə
dərdin istehsalı olan nəmli kədər,
dizində daşlı yolların ufultusu,
əynində qara rəngli bəxt olub…
…onsuz da uzaq gedə bilməyəcək! –
şəxsiyyət vəsiqəsi
və nikah kağızı
məndə qalıb…
Yadımdan çıxıram
Nə özün gəlirsən, nə məktubların
Səninlə gedibmi yox olan yollar.
Bəlkə yer üzündən qırılıb düşüb
Bizim aramıza yıxılan yollar.
Qaldığın illərin yan-yörəsindən
Seyrəlib çəkildim duman, çən kimi.
Tək sənin yadına düşmürəm deyə,
Yadımdan çıxıram çıxan can kimi.
…Ulduzu tökülüb bizim göylərin
Nə sən o çiçəksən, nə mən o dəli.
Dadı, duzu qaçmış bu xarabada
Səninlə bir ölüb həmən o dəli..
Anam, dizlərim bükülür
Sinəm, kürəyim dağılır
Şah İsmayıl qılınc çəkən
Ölkənin sərhədi kimi.
Anam, dizlərim bükülür
Xocalıdan əsir düşən
O gəlinin qəddi kimi.
Kitaba, dərsliyə salın
Mənim də çəkdiyim dərdi
Sonsuzluğun həddi kimi...
Köhnəlmədim, vaxtım nə tez çıxdı ki
Heç darıxma,
mən də çıxıb gedəcəm, -
Adiləşim, unudulum...
Və sonra.
Ürəyində soruşursan, bilirəm:
"Deyək - getdin, tutaq - qaldın,
bə sonra?!"
Mən nə bilim o sonranı kim bilir? -
Sonrasını Allah bilir, cin bilir,
İnanmıram hansı kitab, din bilir, -
Nə tutubsan "bə sonra?"dan, nə sonra?!
Tanrı dönüb biz tərəfə baxdı ki,
Köhnəlmədim, vaxtım nə tez çıxdı ki?!
O dünyada görüş yeri yoxdu ki,-
Gözləyəcəm, görüşərik...
Hə, sonra.
Mən sevənlər dəbdən düşüb
Çox yaşamaq istəmirəm,
cavan ölmək istəmirəm.
Mən sevənlər dəbdən düşüb -
cavan olmaq istəmirəm.
Cavan olmaq istəmirəm,
o dağ yoxdu, dərə yoxdu.
O dərənin gəndalaşı biçilib,
kölgəsində mərə yoxdu.
Kəpənəkdən gün dilənib,
qarışqadan dən dilənib,
qırış-qırış kündələnib,
çox yaşamaq istəmirəm.
Çox yaşamaq istəmirəm,
şəhidlər yatan torpaqda.
Cavan ölmək istəmirəm
hər daşı Vətən Torpaqda.
Öz yolumda candan düşən cığıram
Sən bilməzsən necə olur bu ağrı,
qadan alım, necəsini heç bilmə.
Sən bilməzsən nəynən keçir qara gün,
işığından, ulduzundan keç, bilmə.
Nə çoxalıb burda ağzı köndələr,
kütə gedir yenə-yenə kündələr.
Demişdim də, heç darıxma, gün gələr,
ha vaxt gəlsə vaxtındadı, gec bilmə.
Öz yolumda candan düşən cığıram,
hər gecəmdən açıq göznən çıxıram.
Necə deyim?!
Nə əvvələm, axıram, -
sən də məni divar bilmə, künc bilmə...
Qara zolaq
Dualarım yan keçir,
məni hər qarğış tutur.
Hər dediyim baş tutmur,
hər atılan daş tutur.
Hər tələyə düşürəm,
tilov atsam boş gəlir.
Harda axmaq dərd varsa,
qaçıb mənə tuş gəlir.
Yollar hörümçək toru -
ilişib ayaqlarım.
Arzular göynən gedir,
ümidlər ayaqyalın.
Hansı tərəfə getsəm,
yel tutur, yağış tutur.
Dualarım yan keçir,
məni hər qarğış tutur.
Ölmədim
Yenə bəxtin gətirmədi,
qarğışın tutmadı məni.
Allah da kişi adamdı,
yenə eşitmədi səni.
Lap belə "xortlayıb döndüm",
qarğışın göndərən yerdən.
Dedim ürəyin yumşalar,
məni ağlayarsan birdən.
Qorxma, Əzrail qoruyur, -
dəymədi, diri qayıtdım.
Təzə qarğışların üçün
darıxıb geri qayıtdım.
Salamat döndüm üstünə,
azar-bezar, filan olmaz.
Allah haqqı, bu canı da
səndən yaxşı alan olmaz...
Sən də bir gün qoşularsan
ərsizlərin sırasına.
Toya, yasa yollanarsan,
ürkə-ürkə, sına-sına.
Bir qara bantlı şəkil də
aramızda sərhəd olsun.
Dilin-saçın vay-şivəndə,
Xatirəndə bir "rədd olsun!"...
