Kulis.az şair Narıngül Nadirin yeni şeirlərini təqdim edir .
Bakıya yağış yağır
Göy qəzəbli qarıtək
çadrasını bağlayır.
Küçə reklamındakı
çılpaq gözəl ağlayır.
Bakıya yağış yağır...
Köhnə çəkmə tayını
sular alıb aparır.
Əyripapaq damların
örtüyü qaval çalır.
Bakıya yağış yağır...
Bədəni islaq qadın
sanki bir ikonadır.
Tindəki şorgöz kişi
udqunur fağır-fağır.
Bakıya yağış yağır...
Ayaqyalın dilənçi
suları şappıldadır.
Adamsız, boş küçədə
"müştəri" tapammayır
yeriyir ağır-ağır.
Bakıya yağış yağır...
Ucuz, isti kafelər
qazan kimi qaynayır.
İslaq pişik qapıda
şansını cırmaqlayır.
Bakıya yağış yağır...
Bir qadın suya girən
uşağını danlayır.
Əvvəl qadın qışqırır
sonra uşaq ağlayır.
Bakıya yağış yağır...
Uzunqıç göydələnlər
hamıdan tez islanır.
Şəhər kirini tökür
yuyunur hamamlanır.
Bakıya yağış yağır...
Darıxmağın şeiri
Hamı ayrı yaşayır, hamı ortaq darıxır,
havada rəqs eləyən huşsuz yarpaq darıxır,
yük üstünə atılmış köhnə papaq darıxır,
bir addım atammayır, o boyda dağ darıxır.
Dəli olub, başına daş düşən gündən bəri,
deyir, görən hansı gün xəyanət edib əri?
Özünə sığal çəkir tənha qadının əli,
küncdəki əzik-üzük, bomboş yataq darıxır.
Uşaq kimi yeriyir əli əsalı qoca,
dərmanını atıbdır, dincəlibdir bolluca,
eyni nöqtəyə baxır, gözləri yorulunca,
hamı ölüb gedibdi, qalıbdı sağ darıxır.
Qapıdan, pəncərədən hörümçəklər sallanıb,
bir tay uşaq corabı yerə atılıb qalıb,
küncdə bir topa qəzet, boş banka qalaqlanıb,
yiyəsi köçüb getmiş bomboş otaq darıxır.
Mən gələndə bu şəhər gül kimi şəhər idi,
küçələri genişdi, səhəri səhər idi,
o gün halını sordum, halı birtəhər idi,
arsız göydələnlərə olub calaq, darıxır.
Külək vurub aynanı güldan, qəndqabı aşıb,
tökülənlər elə bil, bir-birilə savaşıb,
sürüşüb yerə düşən qələm, pozan yadlaşıb.
Dağılanlar cəhənnəm, fikirlərim dolaşıb,
masamın üzərində bir ağ varaq darıxır.
Şəhərə payız gəlib
Dəli külək ipdəki paltarları uçurur,
yolu keçən uşağın papağını qaçırır,
yarımçıq tikilinin elanını aşırır,
şəhərə payız gəlib.
Quş uçuran oğlanın köynəyi küləklənir,
köynək şar kimi şişir, boşalır, ütülənir,
oğlan quşa dən səpir, quş uçub çiçəklənir,
şəhərə payız gəlib.
Köhnə tramvay xətti xəzəl üçün yuvadır,
arıq süpürgəçinin qayğısı dam boydadır,
süpürgəsi oynayır, elə bil ki, toydadır,
şəhərə payız gəlib.
Ağacın altında qız yarpaqları oynadır,
sevgilisi gəlməyib, gözü hələ yoldadır.
Ağac da, yarpaqlar da, ayrılıq da su dadır,
şəhərə payız gəlib.
Külək susur, səngiyir, dalınca yağış düşür,
göydə bulud oynayır, hava tez-tez dəyişir.
Göy qazantək qaynayır, durnalar burdan köçür
şəhərə payız gəlib.
Sən payızda qaldın
Səndən sonra o il
gur yağdı yağışlar,
yoxa çıxdı bir-bir tanışlar.
Çoxlu toylar oldu, bayramlar ötüşdü.
Kimsə qulağını burdu saatın
sən payızda qaldın...
Səndən sonra
adını yazdığın ağacı kəsdilər.
ağac budaq-budaq doğrandı,
ağac elə bil ki, sən adlı oğlandı
yerə düşdü adın
sən payızda qaldın...
Qonşu küçədəki
qarımış çilli qız
özünə toy etdi,
toyunda o ki var oynadı.
O il bolluq oldu,
hər yerə qar yağdı.
Qız səndən əvvəldi,
toy səndən sonradı.
sən payızda qaldın...
Hər gün yol getdiyin
o köhnə qatarı
dəyişdi
alverçi lal Məmiş.
Məmişin arvadı
o köhnə qatarda
daha çaydaşıdı,
qab yudu,
qonaq qarşıladı,
oldu bufet-qadın.
sən payızda qaldın...
Bir də ki,
sevdiyin o qızdan
sənə aid heç nə qalmadı.
Oldu tamam yadın.
Adını heç qara daşa da yazmadın...
Bəlkə də hardasa itmisən,
bəlkə də hardasa qocaldın,
sən payızda qaldın...
Bax, bu, elə sevgidir...
Bir səhər ayılırsan
doğulduğun şəhərə
küçəyə sığışmırsan.
Aya, günə, gündüzə
gecəyə sığışmırsan.
Canına yığışmırsan,
İkiyə bölünürsən,
bütöv ola bilmirsən.
Həyatın ikilidir.
Ürəyin elə bil ki,
yarımçıq tikilidir.
Bax, bu, elə sevgidir...
Gecənin bir yarısı
deyirsən hardan tapdım,
deyirsən necə tapdım
mən bunu?
Bu, axmağın biridir,
bu, vecsizin biridir.
Səhər durub görürsən
əllərin fikirlidir,
gözlərin fikirlidir.
Bax, bu, elə sevgidir...
Hər gün başına dönmək,
hər gün qadasın almaq,
saçının hər telindən
ürəyinə yol salmaq,
nəfəsinə sığınıb
əllərinə toxunmaq,
Odlu baxışlarıyla
hissə-hissə oxunmaq,
azad ikən qul olmaq
xoşbəxtliyin dibidir.
Bax, bu, elə sevgidir...
Tanımırsan, bilmirsən
adam kimin kimidir?
Bəlkə də ağıllıdır,
bəlkə elə dəlidir?
Yüz dəfə öldürürsən
baxırsan ki, diridir.
Burdan atıb gedirsən,
ordan qarşına çıxır,
addımları iridir.
Açanı, çözəni yox,
yorulub bezəni yox,
yerin-göyün sirridir.
Bax, bu, elə sevgidir...
Bu şəhəri yığışdır
Pəncərəmdə yenə bulud ağlayır,
bulud göyü, göy buludu saxlayır.
Uzaqlardan bir ümid haraylayır,
bu səhərin üzü mənə tanışdır.
Özüm üçün yol getdiyim çığıram,
məndən gedib, yenə mənə çıxıram.
Küçəsinə, vağzalına sığmıram,
canımdakı bu şəhəri yığışdır.
Adamların arasında naşıyam,
tələsirəm, yol gedirəm, çaşıram,
oxunmayan ağ domino daşıyam,
uduzuram, gəl, daşları qarışdır.
Bilmədim ki, yollar harda qırıldı,
mən dünyadan, dünya məndən yoruldu.
Ürəyimi suya saldım yuyuldu,
dənizləndim, alnım qırış-qırışdır...
“ Ədəbiyyat qəzeti ”
