Kulis.az Emil Rasimoğlunun yeni şeirini təqdim edir.
Ağaclardakı dənizlər,
dənizlərdəki yanan kimsəsiz kibritlər
və göy üzündəki torpaq.
...və bir də
alnımdakı qandallı qırışların edam günü.
Evimizin divar saatı
bağışlayır ana bətnlərinin günahını,
unuduram aynaların küçəsini vətən olan hər yerdə.
...Sən demə,
hər şamın arxası bir qadın yuvası imiş.
Məni bağışlamağa can atma,
kəsməyib siqaret bədənindəki yağışlar.
...hələ də
maestronun eynəkləri müharibə aşiqidirsə
yalnız sonuncu doğulan adam
diş çıxardacaq hər fəsil,
hər gün
sudan qorxan balıqlar qaçacaq kilsə zənginə.
İndi döydüyüm bütün qapılar da
süd dişinə tərəf açılır...
Sənsə tələsirsən üzü çətirlərin divarlarına sarı.
Daha bilmirsən ki,
nə qədər ki, qayıqlar var
demək, qovuşmaq vərdişdi, xoşbəxtlik deyil...
...Mən də
sonuncu məktubuna öyrəşəndə bildim,
bildim ki,
hər gecə akvariumdakı skripkanın notlarına
ölümünü sevdirməkmiş payız,
bir cüt ayaqqabı imiş arxamca düşən sabahlar.
...ağaclardakı dənizlərə,
dənizlərdəki yanan kimsəsiz kibritlərə
və
göy üzündəki torpağa qədər
qoy, küçələr gecələsin quşların dimdiyində.
