Kulis.az tanınmış aparıcı, diktor və yazar Rafiq Həşimovun “Uşaqlıq” essesini təqdim edir
Eh, Uşaqlıq! Uşaqlıq!
Hər şey orada qaldı. Mənimçün həmişə böyük qalan valideynlərimin cavanlığı, gəzdiyim cığırlar, məktəb yolu, dostlarım, hər şey...
Necə xoşbəxt idik, ilahi! Hər şey gözəl idi.
İndi bizə pis görünən hər şey çox gözəl idi...
Yazda qoyunları qabağımıza qatıb çölə otarmağa aparardıq. Ətri indi də yaddaşımdan silinməyən yovşanlı düzlər, təzə-təzə torpaqdan aralanan novruzgülülər, sarı-çəhrayı-ağ çöl, çəmən çiçəkləri... Yemlikdən ağzımızın qıraqları yaşıl-göy rəngə batırdı. Gözümüz yerdə dombalan axtarırdı.
Çatlamış alanəm torpağın qoxusu hələ də burnumdadır...Sonradan oxuyacağıq ki, adam torpaqdan yaradılıb. Onda--uşaqlıqda biz torpağın üstündəydik, ayaq üstə, ona yuxarıdan baxardıq...
Uşaqlıq!
Evimizdən o vaxt bizə çox uzaq görünən, amma əslində yüz əlli-iki yüz metr aralı xırda sıra-sıra təpəlikləri aşa-aşa ötüşmək, tövşüyə-tövşüyə arxadan sənə çatana baxa-baxa yüyürmək, sonra da təngnəfəs çömbəlib nəfəs dərmək bizə hələ gələcəyi xatırlatmırdı...
Qoyun otaranda hərdən uzanıb göyə, ötən buludlara baxar, bu tavanın o qədər də uzaq olmadığını düşünər, amma nədənsə əlimizin ona çatmadığından təəccüblənər, ayağa durub göylə yerin birləşdiyi üfüqə baxar, haçansa ora gedəcəyimizə qərar verərdik...
Ah, biz necə də xoşbəxt idik!.. Bilsəniz, necə xoşbəxt idik biz!..
Biz uşaqlar üçün hamı dost idi. Biz o dəqiqə dost olurduq. Bunu bütün dünyaya sübut etmək üçün qol-boyun gəzərdik. Birimiz yıxılanda o birimiz ona dayaq olurduq. Ya da mümkün olmayanda ikimiz də torpağa dəyirdik. Sonra gülüşərək dizimizi çırpıb yenidən qol-boyun olurduq. Beləcə üfüqə doğru gedirdik. Və o xəttə əl vuracağımıza inanırdıq, möhkəm inanırdıq. Uşaq inamıyla.
Ah, necə də inamlı və xoşbəxt idik biz!
