Baba Yaşaroğlu
eşq dediyin bir hisdir
bəzən bir andaca ürəyinə dolan
bəzən bir ömür boyu yaşayacağın
dadının sirri yalnız səndə olan
sənə bəxş edilən, sənə ərmağan
hər gün daha da rənglənən
rəngləndikcə də məna qazanan bir hisdir
sevdiyindən
eşq dediyin
bu həyatda sevdiyin üçün yaşamaqdır
hətta üzünü görməsən belə
bir-birini qovalayan hər saniyə başında
yanında olmasa da
əslində, onsuz yaşamağa alışmamaqdır
əksinə, nə vaxt dönəcəyini bilə-bilə
onun ayaq basdığı xəzanlı küçələrdə
hərdən sabahlara qədər gecələməkdir
yorğun-yorğun gözləməkdir
eşq dediyin
layiq bilindiyin kimi sevilməkdir
hansı dəyər meyarı ilə olursa olsun
çox və yaxud az sevmək deyil
mənfi və müsbət kimi bir-birini
tamamlamaqdır
adına bənzərsiz hüzurlu hekayələr yazdıran
bitməyən, o sayısız və izaholunmaz duyğularını
o ülvi hislərini ifadələyən
göy üzündən göndərilmiş rifah elçisidir
eşq dediyin
bildiyin mənasız bir yasaq da olsa
hədələrdən doğan qorxuların bərabərində
və gözləmədən təklənməyə inad
bütün dünyalara meydan oxuyurmuş kimi
özü-özlüyündə bir cəsarətdir
eşq dediyin
hər dəfə sevdiyinin əllərini tutarkən
onun isti nəfəsində titrəməkdir
bacarsan əgər buludlara da yazacağın adını
kəkələyərək söylədiyin hələ o ilk görüşlərdə
“səni sevirəm” birləşməsinə
32 hərfi birdən sığdıra bilməkdir
yəni, eşq dediyin, dostum
bildiyin həyatı hər gün söz-söz
öyrənməkdir
birini sevərkən
sevdası dünyadan böyük olanlar üçün
körpə Adaçayı qoxulu sabah yürüyüşlərində
və ürəyinin ani xəbərçi döyüntülərində
onu uzaqdaykən belə anlamaqdır
bir yaşam səbəbidir
kimilərinə görə, hətta həyatın mənbəyidir
eşq dediyin...
bəlkə də hər gün
əbədiyyətə and içərək, birlikdə
onunla yorulmadan addımlamaqdır
təbəssümlə addımbaşı adını salamlamaqdır
eşq dediyin
baharın şəfqət dolu həzin axşamlarında
yağan narın Aprel yağışında
bax, o göy üzünə inad
sevə-sevə, doya-doya islanmaqdır
elə bil sayrışan ulduzların işığını
məğrur çiyinlərində daşımaq
canlansın deyə vücuduna hopdurmaqdır
eşq dediyin
bəlkə də neçə illik məktublaşmalar
gizli-gizli görüşmələr sonrasında aşiq olmaq
inancını təzələyib sevdiyinə
bir ömürlük qovuşmaqdır
hərdən bir anlıq da olsa ona susmaq
bildiyin sözləri, hərfləri yadırğamaq
sonra isə doya-doya onu danışmaqdır
unutduğun hecaların,
hecalanmış sətirlərin arasında
öz dəyərini dərk etsin deyə
yanındaykən onu, göz görə-görə
arzulamaqdır
eşq dediyin
bəzən şehli dərələrdə, bəzən sıldırım qayalıqlarda
həyata bağlanan, cücərən bir toxum
fəqət qoxusunu bilmədiyin
ani, yasaq toxunmalardan inciyən
hərdənsə utanaraq üz çevirib
sənə küsən, səndən küsən
“sevir, sevmir” deyə soruşan, soruşulan
sarı çiçəklər kimidir
sən dərərkən günahlandığın,
amma əllərində gözəlləşir
eşq dediyin
hərdən də, gediləsi uzun yolların kənarındakı
o susuz torpaqlarda belə
hər daim yaşıllaşmaq istəyən
Qovaq fidanları kimidir
gün boyu günə qarşı kölgə salmaq istər
kölgəsinə yığışmaq istəyənlərə
eşq dediyin
vərdişlərini bilə-bilə bağlandığın birinə
onun həyat dolu rəngli arzularına,
bəzən də çırpıntılarla imzalı hər gününə
gerçəklərinə və gerçəyə bənzətdiklərinə belə
bütün varlığınla aid olmaq
hər şeyə rəğmən sevdiyinə
sadiq qalmaqdır
yaşadığın bu zaman dilimində
yaşanacaqların, nə qədər xoş olsa da, sonunu
hətta təxmin edə bilməməkdir
ya da, sadəcə bunu istəməməkdir
bağışlamaqdır eşq dediyin
unutmaqdır hər gün unudulacaq şeyləri
hərdən “get” deyərkən belə
“bəlkə, qal deyirsən” deyə
tərk etməməkdir
bir də, eşq dediyin
bu üç hərfin ahəngini mənimsəyib
iki dildə bir ürəyə yazılmaqdır
