Ədəbi suprematizm: Heç yerdə və heç vaxt
Gözlənilməz hadisələrin şahidi oluram
yuxuda,
yəqin hamının başına gəlir.
Yuxuma girir
dostlar, doğmalar, yadlar,
bəzən də heç tanımadıqlarım,
üzünü belə görmədiyim adamlar
müxtəlif tanış və yad hadisələrin fonunda.
Tez-tez yuxuma girənlər də olur;
həyatda artıq olmayan atam, anam
və başqa doğma adamlar
yenə də tanış və yad hadisələrin içində.
Dəqiq bilirəm
yuxu təkcə nə keçmiş, nə də gələcəkdi
xatirələrdən və xəyaldan fərqli,
yuxu – daha çox gerçəklikdi,
ayrı məkan - zaman hadisəsi və reallığın inikası.
Keçmişi
nizamla düzülmüş
avtobus dayanacaqları kimi xatırlayıram;
hər dayanacaqda adamlar və hadisələr
bir-birindən təcrid olunmuş halda,
sanki ayrı-ayrı çoxluqlardı heç bir kəsişməsi olmayan.
Amma hadisələrin bir-birinə qarışmasının da
şahidi oluram hərdən. Bir hadisə başqa hadisə ilə kəsişir
özü ilə daşıdığı yad və doğma adamlarla birgə. Məsələn,
görürəm anam ömrünün son günləri çox cavandı – sevinirəm,
amma qəfil xəstəlik peyda olur yanında qocalıq libasında,
üz alır torpağa sarı; torpaq işıq saçır rəngbərəng çalarlarda.
Bəzən də keçmiş (elə gələcək də)
üst-üstə düzülmüş kitab rəfləri kimi gəlir xəyalıma:
rəflər – məkan, yəni insanlar və müxtəlif hadisələr,
rəflərin düzümü – zaman, üst-üstə yığılmış
və o qədər rəf var ki, hardasa gözdən itir üzü yuxarı
ona sığınan hadisə və adamlarla birgə; baxıram atamdı,
körpəyə çevrilir gözdən itdikcə üzü səmaya
və eynən adaşı olan nəticəsinə bənzəyir getdikcə.
Bütün bunları
və buna bənzər bir çox hadisələri
yuxuda da görürəm. Beləcə, hamı kimi
qəribə hadisələrin şahidi oluram yuxuda
mən də.
Amma mən
bir həqiqətə əminəm;
hər şeylə və hər kəslə görüşəcəyəm,
fərqi yox, doğma, tanış yoxsa kənar, yad, qərib.
Görüşəcəyəm mütləq, görüşəcəyəm
heç yerdə və heç vaxt.
... – 17.07.2018
