Kulis.az Şəbnəm Karslının “Ey dost” şeirini təqdim edir.
Bəyaz həkim otağı, dəmirli pəncərələr
Saxta gülümsəmələr, saxta güclü görünmə
Otağı darmadağın edib bağırasım var
Yaxasından yapışıb “Ölürəm” deyəsim var
Yox yerdəncə necola güclü bir adam ola
Ata kimi, dost kimi, ya da ki qardaş ola
Tüpürəsən qürura ağlayasan doyunca
İlk dəfə biri görə necə ağladığını
Bu şəhərdə itlər də hürmür ağız dolusu
Yaşamağa ərinir hər hissi hər duyğusu
Silib atmağım gəlir bütün xatirələri
Susub yaşamaq üçün bir bəhanə gəzərəm
Xəyalım bu şeirtək qafiyəsiz hecasız
Günlər dünənə bənzər, eyni, hissiz, mənasız
Gedənlərin dalınca ölüb gedəsim var
Donuram, dayanıram, susuram, oynayıram,
Mənim üçün də vallah, ağlayacaq anam var,
Dağılıb misralara sığmaz ki göz yaşları
Bilmədim, biləmmədim niyə acı çəkirəm
Boş ver, ey dost halımı, dünya dərdi nədir ki,
Gedənlərin dalınca getmək istəyim gəlir
İstanbula baxıram yeddinci mərtəbədən
Buz tutmuş bu eyvanın məhəccərindən tutub
Göyün yeddinci qatı, nəfəsim yerin dibi
Özümü o boşluğa atıb tullayasım var
Ey dost, bil, ölüm səslər bu qaranlıq gecələr
Hamı məni tərk edir, bircə ölüm əl çəkmir
Xoşbəxtliyi su kimi ovuclayıb tuturam
Axıb gedir əlimdən, heç cür saxlayammıram
Üz-gözümə sürtürəm gülümsəmə şəklində
Yoxluq ilə ölümün ətəyindən yapışıb
Pıçıldayıram səssiz
Ölüm üçün tələsmə
Ölüm üçün tələsmə...
