Kulis.az gənc şair Maliki Atilayın yeni şeirərini təqdim edir.
Fövqəladə hal
Saat 0:03
Qəlbimə gedən bütün ümid reysləri təxirə salınıb,
Sevgi uçuşları qeyri-müəyyən vaxtadək ertələnib,
Məndən mənə gələn bütün yollar bağlıdı...
Saat 01:25
Ayrılıq vaxtıyla inqlab var ürəyimdə
Bədənim anarxiyanın pəncəsində,
Sabahıma ümidim yoxdur
Saat 02:51
Fövqəladə hal elan olundu ürəyimdə
Sən gedən saatdan sonra bu həyata qayıtmaq qadağandı...
Saat 03:42
Sənsizlik hakimdi küçələrimə,
Yalnızlıq dəstələri dağıdır hər yeri
Sevgi sıxılıb ürəyimin bir küncünə
Saat 04:11
Və indi mən başdan-ayağa anarxiyayam...
Sənsizlik anarxiyası...
Diqqət! Diqqət! Darıxır Bakı...
Şəhərin biləklərinə vurulan zülmət qandalı
Həm mənim
Həm küçələrin ürəyini sıxır
Parkların yanından keçirəm,
Kafelərə heç baxmıram.
Nəsə yoxdu
Nəsə çatmır
Gecə düşüb, susub hər yer
İçimdə həsrət yalquzağı oyaqdır, yatmır
Diqqət! Diqqət!
Bakı darıxır
Darıxır Bakı...
Ucuz kafelərin birindən domino səsləri qaçır bayıra
Süpürgəsindən həyatı kimi bərk-bərk yapışıb yuxuya gedib süpürgəçi
Zibil-zibil adamlara qarşı
Tək sığınacağıdır maşın siqnallarıyla çilik-çilik olan yuxusu...
Sevgililər sıxılıblar şəhərin qaranlıq bir küçəsinə
Qoca müəllimə kimi Bakının üstünə qışqırır zülmət
- Kəs işıqlarını...
Külək evi dağıdan balaca uşaqtək ora-bura atır sükutunu şəhərin
Qaranlıq həbsxana divarları arasında
Əlləriylə zülmətdə ulduzlar kimi axtarır ümidlərini dustaq
Bakının boğazına dişlərini keçirən zülmət
Onun ürəyinə dırnaqlarını sancmış
Şəhərlə birgə darıxır dustaq
Dustaqdan xəbərsiz darıxır şəhər...
Mavi səmanın üzünə qırmızı ləkə kimi doğur günəş
Bu gecə də yaşadı dustaq,
Süpürgəçi yenə hər kəsdən əvvəl oyadır küçələri,
Gecənin səsi kəsilib
Şəhərin sinəsinə rəngarəng pişiktək oturan işıqlar
Oyadır məktəbləri,
Oyadır metroları,
Oyadır adamları
Zülmətin çürük və qara dişlərindən səhərə çıxır
Amma yenə də
Bakı darıxır...
Darıxır Bakı...
Mən də hər səhər özümü asaram...
Həyatın iti bıçağı üstə qaçırıq
Tükləri didilmiş pişiklər kimi.
Yuxularımız yarım-yarımçıq
Suyumuz, çörəyimiz dadsız
Köməksiz, imdadsız
Və şikayət etmədən
Naləsiz, fəryadsız yaşayırıq
Buralarda
Yastı-yastı evlərin
Yaslı-yaslı insanların arasında...
Xırda-xırda adamların
Ən balacası biz idik bu şəhərdə
Böyük-böyük sevgilərin
Ən nəhəngini gəzdirirdik sinəmizdə
Həyatın ağısına və ağrısına qarşı
Hər zaman bir boşqab sevgimiz vardı masamızda
Və sən
Mənim iti bıçağa,
Acı zəhərə,
Yorğun adamların gözləri kimi bulanıq açılan səhərə
Şəhərə
Adamla dolu
Adamsız və yalnız şəhərə
Səbr etmə səbəbimsən...
Burda nağıllar bitməz
Yağışlar üç nöqtə qoyar damlalarla gecəyə
Mən də hər səhər özümü asaram
Həsrətin yolları kimi dağınıq saçlarından.
Nə sən gələrdin ağlıma
Həsrət dağılır səssizliyimdən
Şəhərin boz sinəsinə
Yalnızlığıma bulaşır şəhər
Şəhərə qarışır yalnızlığım
Və mən yenə xatırlayıram səni,
Bəlkə indi payız olmasaydı
Bəlkə dumanlı havaya qoşulub
Ucuz şərabla,
Keçən günləri sisli gözlərimdən keçirməsəydim
Sənə bənzəyən
Eynən sənin kimi saçları çiynini öpən
Yerişi bir yaz axşamı yağan zərif yağış qədər incə
Və hamıdan kirimiş,
Səssizcə yanımdan ötən qızı görməsəydim
Nə sən gələrdin ağlıma,
Nə sənin gedişindən sonra hər payız başsız qalan çiynimin ağrısı...
Balıqlar uçur
Yox, yox gülməyin dəli deyiləm
Həqiqətən quşlar uzur,
Balıqlar uçur
Payızda da çiçək açır ağaclar
Siz görmürsünüz mən görürəm..
Gülməyin mənə
Ağacların kökü səmadadı
Budaqları yerdədi
Çiçəklər adam yığıb aparır sevdiyinə...
Lütfən, gülməyin, bəsdi
Düz deyirəm
Keçənlərdə biz tərəfdə
Bütün insanlar ölümə, zülmə və bütün pis şeylərə cəza kəsdi
Zülüm çəkə-çəkə öldü ölüm
Ölüm özüylə apardı zülmü
Bütün pis şeyləri əritdilər qır qazanında
Axı bayaq da xahiş etdim, gülməyin dedim
Mən bu dünyaya yadam
Çünki vaxtım olmadı dünyayla tanış olmağa
Hələ 1 yaşımda məni öldürdü tanımadığım adam...
Tanıdığım qadın
Ölümə bərabər bir günün
Son akkordlarını vurarkən
Payızın yağışlı bir gecəsində
Səni xatırlayıram
Pazltək yığıram səni
Aha əllərin
Gözlərin də burdadı
Bu ayaqların
Bu çiyinlərin
Gözlərin burda
Saçların burda
Əllərin əl yelləyir uzaq dünənlərdən...
Sən hardasan?
Tanıdığım qadın
Yerişin zəif yaddaşımın dumanında itib
Necə darıxırsan
Necə gülürsən
Gözlərində neçə yalnızlıq çiçəyi bitib
Neçə ümid öldürmüsən qollarında...
