Kulis.az şairə Xuraman Hüseynzadənin yeni şeirlərini təqdim edir.
Bir ovuc arpa...
Anasının qoynuna sığınan körpə kimi
buludların arxasına sığınıb ay...
Otağımda sükut var
sanki səssizliklə boyanıb divarlar
hərdənbir səslər qopur gecənin bağrından
Hardasa uzaqlardan gəlir gecəyə keşik çəkən
itlərin səsi...
Göy üzünə dən kimi səpilib
ulduzlar.
Bir azdan gecənin bağrı yarılacaq
bir ovuc arpa kimi dağılacaq
yuxusu gecələrin...
Yorğun külək
Külək səbrsiz-səbrsiz elə əsir...
İllərlə qürbətdə can çürüdən
qəribdi sanki
evinə çatmağa tələsir.
Hardasa bir ağacı ayırır torpağın bətnindən,
çiçək-çiçək ümidləri
qırılır ağacın...
Bir-birinə calanmış, yamanmış elektrik naqillərinin
qırılıb başına düşəcəyindən qorxur
sağ ayağını
indi düşmənin at oynatdığı yurda əmanət edən
Səməd kişi...
Düşmən gülləsindən qoruduğu canı
nazik bir telə qurban verəcək?
Bir ayağa qalıb ümidi
onu da
əsən yelə qurban verəcək?
Dərsini bilməyən uşaq kimi
tir-tir əsir külək...
Kimdən qorxur,
nədən qorxur?
Qorxduqca
daha da qorxulu olur...
Küləyin şiddəti artdıqca
artır həyəcanı, artır təşvişi,
qoltuq ağacıyla asfaltı döyə-döyə
evinə tələsir Səməd kişi...
Bəs sən necə sevirsən?
Sən məni
mən səni sevən kimi yox
başqa cür sevdin...
Amma sevdin, bilirəm...
Elə ki yadıma düşürsən
dərdlərimi unuduram
harasa tələsəndə
açarı, telefonu evdə unutduğum kimi...
Adamlar gəzir şəhərdə
tək-tək, iki-iki, üç-üç, bir az da çox...
Təklər bu zaman tənha olur
sanki kimsəsiz olur...
Çoxlar dərya olur, dəniz olur.
İkilərin, üçlərin və daha çoxların arasında
gözlərim gəzir səni
Yerə dağılan mirvari boyunbağının dənələrini
gəzən kimi...
Mən səni belə sevirəm,
bəs sən necə sevirsən?
Qağayılar gölə gəlməz
dənizə gəlməz ördəklər...
Hərənin öz vətəni var
mənim vətənim sənin gözlərindi
özümü axtardığım, özümü gəzdiyim gözlərin
baxıb, baxıb özümdən bezdiyim gözlərin
hər yerdə səni görmək istəyirəm
qoy qərib desinlər, didərgin desinlər, eybi yox...
Mən səni belə sevirəm
bəs sən necə sevirsən?
Nə deyim ki başqa?
Küçəmiz darıxdı
sənin ayaq izlərindən ötrü
otları uzanan küçəmizdə,
mamırları çoxalan küçəmizdə
təkcə
bir cüt ayaq izi azaldı
sən gedəndən
qara it hürməyi tərgitdi
xallı pişik adamlara yovuşmağı
çiçəkləri darıxıb-darıxıb soldu
biz ayrılandan
telefonumu toz əsir alıb
küçəmizi alaq
ürəyimi tənhalıq
ruhumu sükut
nə deyim ki başqa
geriyə dönəsən?..
Səni soruşmaq istəyirəm...
Görüş yerləri
bağçamızdakı rəngbərəng çiçəklərin
ləçəkləri olan
arılardan soruşmaq istəyirəm səni.
Bağçanızdakı güllərin ləçəklərindən öpəndə
Bizim çiçəklərin ətri çökürmü onlara?
Sizin həyətin tozunu bizə gətirən
bizim həyətin tozunu sizə aparan
küləklərdən
soruşmaq istəyirəm səni -
ətrini o tozlara qarışdırıb
gətirə bilərlərmi mənə?
Məni sevdiyini söylə külək əsəndə
əzizim,
necə ki mən pıçıldayıram küləklərə
səni sevdiyimi.
Bilirəm ki, o pıçıltım
qarışacaq tozlara
bələnəcək
adamların külək əsdikcə
ovxaladıqları gözlərinin yaşına...
Son ünvanı sən olacaqsan -
ürəyin olacaq
gözlərin olacaq,
sevgilim...
Səni yaxıb-yandırsa da,
tale kimi qaraltsa da
bax günəşə, doyunca bax,
qorxma...
Səni öpüb yorulanda
mənə qonaq gələcək,
üzünü,
gözlərini öpdüyü zər telləriylə
öpəcək mənim üzümü,
gözlərimi,
isidəcək ürəyimi.
Dadacaq sevgini,
sevgi dolu olacaq günəş,
əvvəl sənin,
sonra mənim
ürəyimə dolacaq günəş...
Dənizə vurğun qağayılardan
qışın qarında,
şaxtasında
vətənini tərk etməyən sərçələrdən,
sahibini qoruyan itlərdən
soruşmaq istəyirəm səni.
Öyrətdilərmi sənə etibarlı olmağı,
sevdiyinə xəyanət etməməyi?
Səni,
yalnız səni soruşmaq istəyirəm
gördüklərimdən...
Yaxşılardan
yaxşı nə varsa öyrənməyini istəyirəm,
sevməyini istəyirəm,
sevməyini...
Taxt-rəvan
Qara buludlar
mürəkkəb kimi yayılıb
göy üzünü gizləmişdi
zülmətin bətnində.
Nə qədər baxsam da
nənəmin sönən ulduzunu
görə bilməmişdim...
Tez-tez cilddən-cildə girib
şəkildən-şəklə düşən buludları
nağıllarda təsvir olunan
taxt-rəvana bənzətmişdim
həmin gecə.
Elə bilmişdim ki,
bu “taxt-rəvana”da
başqa buludlara qonaq gedib
nənəmin ruhu...
Həmin gün
nənəm günəşdən qaçıb
qara torpaqda gizlənən gün...
