Kulis.az şairə Ayişə Nəbinin yeni şeirlərini təqdim edir.
Əraf
Əlimlə toxunuram bir axşam divarına
nəfəs alır əlimin altında daş
asta-asta, yavaş-yavaş.
Mən tuturam nəfəsimi, daş da bir an dayanır
Nəfəs alıb verirəm
Daş canlanır divarda.
Daş hər nəfəs alanda divar bir az qabarır,
Daş hər nəfəs verəndə divar içə çəkilir.
Beləcə bu divarla qaranlıq arasında
əlim xeyli isinir...
axirətlə dünyanın bu bilək güləşində
daşların nəfəsindən
hənirlənir əraf da
vəcdə gəlir arif də...
Yatma, aana
Bərk-bərk yumub gözümü dərin yuxu dilədim,
Uzun gün yorğunluğu çıxsın canımdan dedim.
Dedim yelə verdiyim bu günü də unudum.
Yastıq çəkdi başımı,
Gözlərim ağırlaşıb kirpiklərim qovuşdu.
Elə bu vaxt yuxuma qılınc çəkildi birdən
Səsi gəldi oğlumun otağın o başından
- Ana, yatmısan, ay ana?
- Yoox, - deyərək,
yox elədim yuxumu bir andaca,
hicran düşdü yenə də qovuşan kirpiyimə:
- Yatmısaaan?
- Yox, su istəyirsən?
- Yox.
- Acmısan?
- Yox.
- Üşüyürsən?
- Yox?
- Bəs...
- Yatma, ana. Sən gözünü yumma haa. Sən gözünü yumanda
Yatammıram mən onda.
- Yatmıram, qorxma, quzum. Sən gözünü yum da yat.
- Eşikdə kim var, ana?
- Heç kim, əsən küləkdi.
- Sən qorxmursan?
- Yox.
- Qaranlığın içində o nədir baxır mənə?
Sən gözünü yumanda yatammıram axı mən.
- Qaranlığın içində yuxundur baxır sənə,
İstəyir ki, gözünü sən yumasan o gəlib
Qona gözün üstünə, şirin yuxu gətirə.
- Mən yumuram gözümü, sən yumma ha mənə bax.
Sonra açıb gözünü yenə baxır üzümə:
- Sən niyə heç qorxmursan?
Gizlədib yorğunluğu gülümsəyirəm ona:
- Heç qorxmaz ki, analar.
Bilirsənmi, soyuqlar özü qorxar anadan,
Qaranlıq da titrəyər anaları görəndə.
- Yatmaz, eləmi, analar?
- Yatmaz, analar yatmaz,
Analar keşik çəkər gecələr balalara.
- Əgər sən yatsan, ana,
çoxalar bu qaranlıq
ulayaraq bu vəhşi olar nəhəng əjdaha
Udar evimizi də.
Əjdahanın qarnında neyləyərik axı biz?
- Yat, quzum, gözümü yummayacam mən,
Kəsəcəm küləyi, çapıb zülməti
yuxuna gözəllik gətirəcəm mən.
Yaraşıq edəcəm mən nəfəs-nəfəs.
Yat, quzum, yuxunun keşiyindəyəm,
Hörümçək toruyam ətrafında mən
Qoymaram ətəyin yerdən çəkə nəm.
Sabah ayini
Vəl asr....
Dan atmaqdadır
Süd bəyazlığı üfüqlərə axmaqda
əlimdə Son Kitab
Son Kitabın ağırlıq ahəngiylə endirərək başımı
yaşadıram gözümü qaralan hərflər üstə.
Açılır dilim sözlərin bələyinə
Sabahın soyuğuna naxış işləyir səsim
Ta... ha... Haa... mim..
Gedirəm səsimin dalınca
ətrafımda gizlədib
gizildədib səsini qaranlığın içində
qulaq kəsilib mənə, masa, tavan, qab-qacaq,
kitablar da uyuyur susur
mən susanda gözümlə dilimlə hər şey udur
səsini yavanlıq edib ömrünə susur.
Bir tək mənim içimdən qıvrılan səsə nazlanır yarıyuxulu varlıqlar.
Səsim çəkir örtüyünü əşyaların üstünə
Yuxuda üzü rahat körpəmin üstünə
Yuxusu yuxa anamın üstünə
Səsim çiliklənmir şüşələrə dəyərək, oxuyur aynalarda alaca quş yerinə
Səsim sığallayır aynada şəffaflığı
Səsim çıxır aynadan yol açılır fəzalara yol alır
Yayılır fəzada dağılmaqda olan qaranlığın üstünə
Səsim dağıdır gecənin qaranlığını
Qovur dünya göyündən çarəsiz yalnızlığı.
Səsim ana olur kimsəsiz yalnızlığa.
Aydınlığı yayır o dan üzünə, bir qızıl bayraq olur alaca qaranlığa.
Obaşdanlığa qalxmışam.
Əlimdə Son Kitab.
Hər gün bir cüz oxuyuram-otuz gün.
Səsim oyadır, ovudur, suya dönüb əridir
Çəkilir sübh yuxusunun üstünə
quşların sübh yuxusu şirinliyə vida deyir
əl yelləyir.
Bir quş
Ala quş, alaca quş, bulaca quş pəncərəmin önündə
Qonub budağa durur mənimlə üz-üzə
Mən oxuyuram o oxuyur. Mən susuram o susur.
Dayanıb baxıram o da baxır qıyqacı.
Mən oxuyuram: innə adeynəkəl kevsər
O da ordan səs verib oxuyur səsim üstə.
Eyni ritmə düşmüşük eyni dalğadayıq biz
Səsimiz
Fəzada dalğalarda qovuşub mənalanır.
Fəsalli li rabbikə vənhar - sonsuzluğa bir uçuş
O da qırır səsini dalğalar da qısalır
Innəə şaaniəkə hüvəl əbtar-titrəyir susqunluğu əbədi yatmış səsin
Kəsilir soyu kökü burda nəfsin zülümün
Burda soyu quruyur şeytanın və şübhənin.
vəl asr
əlimdə bu uçarı zamana içilən and
quşla mənim səsimdə birləşib salam deyir.
tapıram
tapıram o əbədi, o dolaşıq kələfin sonsuzluq səkkizində
dolanan gümüş tiyə, gümüş tiyə ucunu.
Bu sabah bu mənimlə həmahəng oxuyan quş
Çevirdi öz irqinin nəğməli quş dilinə Son Kitab sözlərini.
Şəhid qəbrinə yağan yağış
Ulu bir yağış yağır
Daş torpaq parıldayır,
Yağır hikkəylə yağış, yağır hər yerə yağır.
Gözəl imarətlərə, şəhid qəbrinə yağır
Üstə bayraq örtülmüş təzə şəhid qəbrinə.
Yağır qəbri isladır, torpaq altda şəhidin
Soyuq çökür canına, yağmur üşüdür onu.
Çadırdan deyil axı ipəkdəndir bayraqlar
Suyu yaxşı keçirir.
Burda şəhid qəbrinin bayraq çəkilib üstə,
Şəhidin qoruduğu ulu üçrəngli bayraq
İndi qorumur onu bu leysan yağışından.
Oğru yatır o yanda mərmər daşın altında,
Yatır şanlı şəhidim parça bayraq altında
Yatır su ilə dolan palçıqlı qəbrində o.
Kəfənsiz yatan oğul yağışa da dözəcək,
Artıq onun bədəni qar şaxta bilməyəcək.
Ancaq göyün ən uca işıqlı bir qatında
Ruhu sızıldayacaq canı gizildəyəcək
Tavanı daman evdə hər düşəndə üstünə
Anasının o soyuq buzlu yağış damcısı
Üstünə mərmər deyil bayraq çəkilən şəhid...
Şəhərə yağan yağmur
“Şəhrə yağmurlar yağdı bu gün”
Yağdı, şəhər islandı,
mən islanmadım, ağlamadım.
Ağlamadım, amma
Səni zövqlərin əbədisinə girov qoydum,
Utanmadım adını sayıqlamaqdan,
Unutmadım, sevdalar ucalıqları səslər,
Səslər səsləyər
Səslərə aman verməz dan üzü küləkləri
Ağzımdan alıb uçurar adını sonsuzluqlara.
Mənə bir nişan ver
Üfüqlərin ötəsindən nişan
Bilim ki, sən mənə simsarsan
Sən mənə həyan.
Adını dillərə salmam
Adını yazmam daşlara
Adını daşlar isitməz
Sözümü dağlar eşitməz
Boylan mənə üfüqlərdən
“Şəhrə yağmurlar yağdı”
Şəhər qadamı aldı islandı,
Mən islanmadım
Ağlamadım.
Şübhə
Çıxart görüm, çıxart insan
bu toxumdan bu meyvəni –
bu Adəmmi, ya Həvvamı.
Torpağın var, suyun var,
Gün də sənə olubdu yar,
bu toxumdan bir meyvə al –
altı günü sənə möhlət.
Ona rəng ver, ona dad ver
sonra dönüb yaratdığın bu məxluqa bir ad ver -
adın sirri sənə agah.
Ad ver görüm, nə verirsən
Neçə hərfi birləşdirib neçə sözü yamsılarsan,
Bu havada bu toxumu
cücərt görüm nə alarsan, böyük adam
Qüdrətini göstər bizə,
Sonra qayıt şübhə elə
Səni yoxdan yaradana.
Bir toz kimi itsin...
Sən sən ol...
Sən sən ol sübh açılsın sübhə dol
İşıq ol
işığım ol sübh pəncərəmdə
pəncərəmə dol.
Oxuyan quşlar utansın dilinin şirinliyindən
Səslərin içində açılan sirrim ol,
Uç, uç, gəl sabahıma dol.
Seyrələn qaranlıqlar çəkilsin yer üzündən
Qəlbim aydınlansın gözümdən çıxsın.
Sən sən ol, işığım ol, sabahıma dol,
Açılsın pəncərəm sübh küləyindən
Dolsun içəriyə rəhmət nəfəsi
Sinəmə ac kimi çəkim səsini
Bürünüm
soyuqdan titrəyən canıma sarım
Sozalan günəşə bir az pay verim
Səsinin ipək işıltısından.
Sən sən ol, sən sən ol qıraqda durma,
Bu soyuq havaya bir isti meh ol,
Çəkilsin gözümdən alatoranlıq
Hu hu - lara varım
Varım-varım yolum uzansın getsin,
Dönüb bir toz kimi yoxluqda itsin.
