Kulis gənc şair Elvin Bakiroğlunun yeni şeirlərini təqdim edir.
1.
sən adamsızlığımın üstünə gəlib çıxmışdın
tanrı payızın tablosunu asmışdı pəncərəmə
mən üzünü düşünürdüm
qara zeytun gözlərin varıydı üzünün süfrəsində
süd qoxurdun
körpə qoxurdun
çılğınlığın
südün daşqınlığıydı
dəliliyin
bir körpənin yad qucağındakı çaşqınlığıydı
divar yazısı qədər ünvanlı
alın yazısı qədər naməlumuydu şeirlərim
şeirlərimi köçürürdün dəftərlərə
arada öpüşürdük
öpüşümüzü bölən telefon zəngiydi
qapı səsiydi
köhnə dəftərlərdəki qara-quralar
gizli öpüşlərin xəritəsiydi
gedişindən bir saat sonra
saatları geri çəkmişdilər
saatları geri çəkməyə bir saat gecikmişdilər
hər şeyi geri çəkmişdilər səndən başqa
hər şey geri çəkilmişdi sən qarışıq
mən və külək
hər yerdə ulayırdıq
ölmüş sahibini axtaran it tək
yenə
tanrı payızın tablosunu asıb pəncərəmə
pərdəni çəkirəm ki ağaclar rahat soyunsun
şəhər süd qoxur
2.
alt qonşuya şeir yazır
ayaqların sətir-sətir.
bir otaqda gəzirsənsə,
neçə milyon kilometr.
iki yol da divaradı,
çatırsan və qayıdırsan.
bir otaqda bu dünyanı
gəzib evə qayıdırsan.
sanki salıb itirmisən
ən dəyərli daş-qaşını.
o başa bu başa gedib
axtarırsan öz başını.
kölgəni küçədən görən
çaşıb başını bulayır:
"o divarlar görən niyə
adamla tennis oynayır?.."
3.
...işə bax, boylandım, uzandı gecə,
pişiyi gəzirəm bəlkə qayıtdı.
ürəyimə yatan qız da indicə
qara bir kişinin yanına yatdı.
mən tək qaldım.
göydə Ay varıydı, yerdə bir yeşik,
sonra Ay yerindən laxladı getdi.
küçənin tinindən burulan pişik,
zibil yeşiyini yoxladı getdi.
mən tək qaldım.
pişik hara getdi, niyə gəlmədi?
Ay da atdı yerə özü özünü.
evlər bu səhnəyə baxa bilmədi,
bütün pəncərələr yumdu gözünü.
mən tək qaldım.
deyirdim yaxşı ki hələ işıq var
mənim öz evimdə, öz mənzilimdə.
bağlandı kanallar, söndü işıqlar
sonuncu siqaret öldü əlimdə.
mən tək qaldım.
...səhər də açıldı, işıq da yandı,
pəncərələr qalxdı, evlər oyandı,
əslində dünyanın hər şeyi qaldı.
pişiyin aclıgı çəkildi tamam,
Ay da göy üzünə yenə ucaldı.
o qız o kişinin oldu vəssalam,
mənə də bir zibil yeşiyi qaldı.
mən tək qalmadım.
4.
"sevmə"lərə, "sev"lərə
yığılışan dostlarım.
yeyib-içib evlərə
dağılışan dostlarım.
mənim boş tərəfimsiz,
qolu qırılan kimi.
sizinçün darıxıram
sizdən ayrılan kimi.
evə sarı gedirəm,
ağzım, dilim kəmşirin.
zəng eləyib deyirəm
mənə qəhvə bişirin.
yağış göydə at çapır,
yerdə bir it islanır.
yanmır bu zəhrimar da,
elə kibrit islanır.
heç taksi də görünmür,
işə-gücə yaramaz!
gecikir ki bu şeirə
onu da salım bir az.
bir səkiyə oturub
ulduzları sayıram.
bəlkə də lap uzaqdan
dəliyə oxşayıram.
kiminçünsə mən indi
quldurun yekəsiyəm.
ölürəm e, sanırlar
ölüm təhlükəsiyəm.
taksi gəlir, minmirəm,
doymuram bu yağışdan.
zümzümə eləyirəm
asta-asta, yavaşdan.
"caddələrdə rüzgar"ı
oxuyuram özümçün.
bu mahnını o vaxtı
yazmışdılar bizimçün.
evdən zəng eləyirlər:
- ay bala, harda qaldın?
qəhvənin zayı çıxdı,
rəngi-ruhu saraldı.
- bilirsənmi, ay ana,
nəyə görə gəlmirəm?
bu şeirin sonunu
tamamlaya bilmirəm...
