Bir az aralıda həsrət və qürbət
Adil Mirseyidin əziz xatirəsinə
O, şair idi – onu deyirəm...
Güzgüdə oxşarını görüb
üzünü gizlədən adam,
güzgüdə yuxusu çin olan adam
baxıb görər
bu şəhər başdan-ayağa paltar dükanı...
Bir az aralıda
vitrində Rodenin “Mütəfəkkir”i
çılpaq,
Rubensin gözləri kədərli...
Bir az aralıda
Xəzər dənizi –
Kürün deltasında bir yaşıl yarpaq...
Bir az aralıda
intihar etməyə Sena çayı,
Plase des Vesker bağında
bir qərib türbə –
bir az aralıda həsrət və qürbət!
O, rəssam idi – onu deyirəm...
Küsəyən bulud adam –
Kətan tapmayanda yağlı boyada
ağ kağıza köçürərdi rəsmlərini,
sulu boyada çəkərdi göy üzünü –
göy üzü onu çəkərdi,
qeybə çəkilərdi buludlarda
küsəyən bulud adam,
bulud üstə çömbələn
adda-budda Budda adam...
O, şair idi,
O, rəssam idi – onu deyirəm...
Minor səsli nəğmə adam.
O – həm səsdi, həm də sözdü.
İki səsin dueti
iki sözün dueli deyil,
güzgüdən qaçan,
buluddan çıxan “Ay süvarisi”,
eşitdinmi?
Bir az aralıda
zəng çalır Bakıda Notr-dam kilsəsi...
Bir az aralıda
Parisdə Monpamasye məhəlləsi...
Cümə məscidinin azan səsi...
Bir az aralıda həsrət və qürbət...
Parisə gedən qatarlara
bilet satılmır Ləki vağzalında,
Qəbiristanlığında yer tapılır qərib şairinə.
Bir bax,
bir az aralıda
sevdiyin əncir ağacı əl uzadıb baş daşına...
Bir az aralıda
ana qəbri – vəfalı,
qardaş qəbri – aralı.
İnanmırdın, inanmazdın,
Bakı – Parisdən,
Ləki – Bakıdan vəfalı...
28 sentyabr 2014
