Kulis.az Ruzbeh Məmmədin yeni yazdığı “Klassika şeirləri”ni təqdim edir.
Vaxt var idi, qoyun-quzu güdərdik
Onda bizim toplanımız var idi
Qucaqlardıq dizimizi yağışda
Saatımız günəş, buludlar idi...
Nənəm bizə yağ qoyardı yeməkçün
Tez qaçardıq anamıza deməkçün
Səhər-səhər pendir üçün, çörəkçün
Gözlərimiz ağlar idi, zar idi...
Bayram oldu, pay gələrdi uzaqdan
Qızlar məktub göndərərdi uşaqdan
Əllərimiz balacaydı qaşıqdan
Xəstələnsək dərmanımız nar idi...
Sirrimizi anamıza deyərdik
Atamızı harda gəldi öyərdik
Nə versələr sevinərək geyərdik
Şalvar böyük, köynək bir az dar idi
Kənd-kəsəyin yolu bizi üzərdi
Xəstələnsək bibim deyər: Nəzərdi
Gəlin gedən hər əzaba dözərdi
Çıxıb gəlmək qadın üçün ar idi...
Vaxt var idi qoyun-quzu güdərdik
Onda bizim hər şeyimiz var idi...
***
Nə sən deyən, nə mən deyən olmadı
Neçə-neçə arzu durub qaldı ha...
İndən belə nə dəyişər, bilmirəm
Ürəyimiz ləkə-ləkə xaldı ha...
Təsəllilər göz yaşını qurutdu
Çatan bizi yalan-doğru ovutdu
Qalanlar da gedənləri unutdu
Bizi də ki, ölüm yada saldı ha...
Sən demə ki, həsrətimiz car imiş
Yaşanan da ömür yox e... xar imiş
Nə yaxşı ki, xatirələr var imiş
Nə yaxşı ki, xatirələr qaldı ha...
***
Üzünü yan tutan xanım
Örpəyini yel aparır
Həsrətin yandırdı məni
Gözlərimi sel aparır
Ürək yandı, yaman yandı
Ömür keçir - ömür andı...
Bağrım başı alovlandı
Bədənini tül aparır...
Elə bildim ki, ölmüşəm
Ölmüşəm də, nə ölmüşəm
Axşam yuxuda görmüşəm
Ağ əllərin gül aparır...
