Kulis.Az Ayişə Nəbinin şeirlərini təqdim edir.
Bəy külək
Bəy külək, külək bəy...
küləyə bəy dedim, bəyoğlu dedim
heç çaşmadı, duruxmadı, diksinmədi.
dayan, qabağına qatma günləri dedim
qovub qaranəfəs, qovub ana bətninə,
axırda qoyacan günsüz sən bizi.
Bəy külək, külək bəy,
sən itirmədinmi adam cildini
çıxıb zamanın içindən.
o dağın başından sən qopmadınmı,
o dağın başını qanatmadınmı?
yoxsa, ayıların qış yuxusundan,
o dərin zağadan qopmusan yoxsa?
tək qoydun ayıları, ağlatdın yuxusunu
ağlayanda ayıların yuxusu tufanlara əl eləyər soyuqlar.
silirsən-süpürürsən könlümün sevincini
sevincimin yerinə bilmədim göz dikmisən.
könül evi sevinc yox,
könül evi ura yerindən külək-nəfəs dənşərir -
hidayətə, külək bəy.
Külək bəy, bəy külək
yoluna qovut qoyaram, xızırım ol, çovğunum ol, gecəm ol
barmağını batır qovuduma, yenidən adəm cildinə dön
cizgi çək taleyimə, səndən soruşum həndəsi taleyimi
bəy külək, tərs avand əsən külək,
tərsi qoy boxçana, avanda dön,
Adəmə dön, Xızıra dön, gecəmə dön
ayıların zağalardakı yuxusunu tək qoy,
sözümə dön, hecama dön.
Sənə bəy dedim, bəyoğlu dedim
ağacları qırıb, quşları qovub,
quşların gözlərini yuvalarında qıyıb
insanları içəri təp demədim ki,
insanları öz içinə təp dedim,
bəy külək, külək bəy.
Evlərin damını dik qoyun, dedim,
bu küləyin bəyliyinə taxt olsun.
günəş də ərinməsin, diksinməsin vərdişinə
quşlar sərilib günəşlənsin
dirəklərə məftil çəkin
qonsun quşlar cikkildəsin küləyə
bəy dediyim külək də bu səslərdə dincəlsin .
Qurd nəfəs
Biz dəniz havasına böyümədik, biz
Dağların qurd nəfəsi qarışmış havasıyla,
meşələrin ahəngiylə böyüdük usanmadıq.
Qayığa bənzəyən çökəklərdə top oynadıq,
Suyuna baş vurmadıq, şərik çıxmadıq qurbağaya.
Ayaq salladıq sulara, buz salxımı olmadıq amma.
Üzündə əks edən işığını ovucladıq çayların.
Mən dənizə baxaraq böyümədim, dənizi böyütmədim
dənizə sevdalanmadım,
nə umacaq sular məndən, nə sular?
Dağları
gecənin zülmətində əjdahaya bənzətdim
başında şaman ruhu dolaşan əjdahaya.
Dəli-dəli daş qoparıb bağrından
üstümə atacaq elə bildim gecələr.
Ancaq ayın aydınlığında
dağların kölgəsi yerə sərilib
ölü kimi qımıldamadığını görəndə toxdadım,
anladım Tanrıdan nişandır dedim,
Şaman ruhu yerə sərib dağın ruhunu dedim
O zaman bilmirdim dağların yeridiyini topa buludlar kimi
bilmirdim Dağın Məhəmmədə tərəf gəldiyini.
Dağ gündüzləri mərdliyim, qürurum,
Gecələr əjdahaya dönüb kabusum olurdu.
Biz
Dağların havası meşələrin ahəngiylə ruhlandıq
Mən dənizə baxaraq böyümədim, dənizi heç böyütmədim,
Dümdüz qum səhraları görmədim .
Axan çayla rəvan oldu ruhum, axan sulara sevdalandım,
Dağları deşən sulara.
Şiş qayalarla yarışdı qürurum
Dağlar məni düşmən bəllədi.
Dənizin üstündəki qaranlığa vahimələnmədim
qorxu nədi ki, onu eşqə döndərdim
Kənd qaranlığının yumşaqlığına, bir az da həya üzünə
Həlimliyinə küsəndim, qoy mənimlə qürurunu duysun
Utancaq havası qarışdı qanıma,
Meşələr dəniz kimi kükrəmədi üzümə, qorxutmadı
Meşələr ahəngiylə oxşadı
zümzüməylə zövqümüzü nazlandırdı.
öyüd verdi meşələr,
dərs keçdi qələm dağlar
