Kulis şairə Nuranə Nurun yeni şeirlərini təqdim edir.
Cəsarət
Adam cəsarətlə doğulmur,
Cəsarətlə böyümür, yaşamır.
Cəsarəti öyrətmirlər adama,
qazanırlar ...
Yaltaqların, nadanların,
qanmazların qarşısında susduqca,
həyatımızı burnumuzdan qusduqca qazanırıq.
Həvvanın cəsarətini qınayırıq min illərdi,
o ağacı, o nəfsi yaradanı qınamırıq.
Biz yalnız ölümün üstünə cəsarətlə gedirik,
çünki ondan çox zəifik.
İlk cəsarətimi xatırlayıram -
yelləncəkdə ipdən buraxmışdım əlimi .
Sonuncunu yox.
Elegiya
Bir də Günəşi görməyə imkanın olmayacaq yəqin,
Bəlkə də Günəşi görməkdən başlayardı
Yenidən dünyaya qayıtmaq,
Sevdiklərini görmək istəyin.
Arzularını udmuşdun, ondan idi köksünün ağrısı.
Əsmər bir ayrılıq sevdirirdi özünü,
Yaman inandın, o ağzı torpağa.
Əyninə biçilmiş ömrü daraltmışdı,
Qoymurdu daha qorxduğundan qorxmağa.
Alın tərini, əcəl tərinə qatırdı əzizləyə-əzizləyə
Vergül qoyurdu , alnındakı yazıya...
Apardı, arxasınca qırdı göyləri saxlayan ipləri,
Heç olmasa aldatmayaydı,
Çatan kimi atmayaydı qara yerin qucağına...
Biri var imiş, biri yox imiş kimi...
Foto
Nə vardı gözlərindən gələcəyi oxumağa,
keçmişini xatırlatmasaydı.
Belə yaxın durmasaydı,
nəsə uydurmasaydı...
özündən gizlənməsəydi, bu baxışlar.
Düşüncələr qucağından qoymur yerə,
bu dəcəl uşağı.
Qoysa yoxuşlara yuvarlanar.
Xəstələnib sakit durunca dəcəl uşaqlar,
Anaları yalvararlar Allaha,
Tez sağalıb, dağıtsın ev-eşiyi.
Ən sevdikləri, qoruduqları əşyaları verərlər əllərinə.
Bax, elə vermişəm könlümü bu adama
Bircə mən bilirəm,
Ən yaxşı fotosu ömür boyu çəkdikləridi bu adamın.
***
Axşamüstü geyinincə,
O işıqlı paltarını,
İncə qaranlığından,
Qapısını döyüb qaçmaq istəyirəm bu şəhərin.
Çıxmaq istəyirəm övladlığından.
Kövrək Ay öpər üzümdən,
Yollar tutar əlimdən.
Çox sular axdı,
O körpünün altından.
Külək çoxdan qırıb,
O buludun qanadını.
O körpüdən, o buluddan
Çəkdim yorulmuş gözümü.
Yol yolçunun xərcliyidi,
Yollardan aldım özümü.
Nə bir ünvan tanıyıram,
Nə bir insan,
Dincəm indi.
Bilmirəm kim xatırlayar,
Yaşım qədər gəncəm indi.
