Kulis Araz Səmədin şeirlərini təqdim edir.
Böyükdü, aramızdakı məsafə,
Bir az da eşqimin kor vaxtına düşdü,
Sənin gəlişin.
Ha yalvardım, ha yaxardım,
Faydası olmadı.
Aramızdakı məsafə
Qısalmadı ki, qısalmadı.
Amma, ürək bu, anlamaz ki...
Hələ bir “ağıl da verər" sahibinə:
“Sirli-sehrli gecələrini sev bu dünyanın,
Nə var işıqlı gündüzünü sevməyə?"
Mən də sənin qəlbini sevdim, gözəl qəlbini,
Cəsarətim çatmadı özünü sevməyə...
***
Sənin avazına uymaram daha,
Bəmin də yalandı, zilin də, dünya.
Mərhəmət ummaram, ummaram daha,
Boğulub ölsəm də əlində, dünya.
Hardadı cəhənnəm, hardadı cənnət?
Qoy heç kim qoymasın boynuma minnət.
Bu yanın qaranlıq, o yanın zülmət,
Dirin də bədbəxtdir, ölün də, dünya.
Çəkdiyim əzablar müvəqqətimi?
Ayrılıq insanın son qismətimi?
Odunda yaxdığım məhəbbətimi
İndi axtarıram külündə, dünya.
Elə hey yarayar, düzələr dedim,
Mən xəyal becərdim, mən ümid yedim.
Vaxtında yola sal, yola sal, gedim,
Yük olub qalmayım belində, dünya.
***
“Uca dağlar, gen dərələr,
Ürək açan mənzərələr".
Nə gizlədim?
Heç biri, heç biri ürəyimi açmadı.
Dağa qalxdım, dərəyə endim,
Yenə havam çatışmadı.
Anladım, anladım ki,
Vətəndaş olmaq
Öz yurduna, öz ölkənə
Kişi kimi sahib olmaqdır.
Vətən isə
Yalnız uğrunda ölə bildiyin deyil,
Qoynunda yaşaya bildiyin torpaqdı.
Və bir də,
Atamın son nəfəsində
İçdiyi bir qaşıq su,
Oğlumun qəlbində böyüyən arzu,
Bir yetimin qarnını doyduran çörəkdi vətən.
Bir günəşli may səhəri
Həyatı sönən,
Diri-diri alovlara bürünən
Üç yaşlı Fərəhdi vətən...
