Kulis.az tanınmış şairə Sevinc Elsevərin yeni şeirlərini təqdim edir.
Oğlumun doğum gününə
(19 yanvar)
Günəşi anası gizlədib sanır
durub açır dolabı, siyirtmələri
işığı yandırıb günəş axtarır
taxtın altında
pərdə dalında
günəş niyə gizlənib
qoy çıxsın deyir
qoy gündüz olsun
qoy mən oynayım
ayağın döyüb yerə
Ana heyrətlə baxır
bilmir ki, niyə
uşaq günəşi ondan istəyir?!
Ana hər sabah öpüşlə
oyadır onu
sonra pəncərəyə yanaşır şəstlə
əlini atıb pərdəni çəkir
günəş qıdıqlayır
uşağın üzün
uşaq cavab qaytarır
qıyaraq gözün
Ana məhəbbətlə günəşi sunur
“günəş doğdu, sabah oldu, qalx, oyan, oğlum!”
Anaların hədiyyəsi balalara
hər doğan günəş...
hər zaman
sənə hədiyyəm pırıl-pırıl sabahlar olsun, oğlum...
Qabıqları soyulmuş qadınlar
Konfet qabındakı
konfetlərin dadında
bir elə fərq olmadığını
cığarasının da
dadının da
bir-birinə çox bənzədiyini
görə-görə
qabdakı bütün konfetləri bir-bir açıb
dişləyərək
atan uşaq kimidi kişilər
qadınların
donları
geyimləri
saçları
ətləri
sümükləri
gözləri
ürəkləri
bir-birinə bənzəsə də
bircə kərə dişlərinə vurub atarlar
fərqli dad çıxacaqmış kimi qarşılarına
soyulmuş, dişlənmiş konfetləri
bükə-bükə cığaralarına
deyinər dəcəl uşaqların anaları
artıq o konfetləri
qonaq qabağına çıxara bilməyəcəklərinə
toya, bayrama aparmayacaqlarına görə
qanları qaralır
Əynindən çıxarılıb
otaq boyu səpələnmiş paltarlarını
daha artıq hüznlə
çıxılmazlıqla
deyingənliklə
yığıb geyinər
bir tərəfləri xışmalanmış, dişlənmiş
qadınlar
konfetlərdən daha yaralı olarlar...
Avtobusda həyatla ölüm
Çox vaxt ölüm salır yadımıza həyatı
avtobus məscidin önündən keçərkən
pəncərədən gördüm ölümü
ağır-ağır cənazə endirirdilər
yaslı maşından
məscidin qapısında
qanım qaraldı...
Soyuq şüşəyə söykədiyim alnımı
bir qadının
“burda saxla sürücü, düşəcəm” sözlərindən sonra
pəncərədən ayırdım
qadın maşını saxla əmri vermir sanki
toyda çalğıçıya
sümüyümə düşən
oynaq bir hava çal deyirdi...
avtobusun şüşələrinə dəyib elə cingildədi səsi
cənazəni unudub hamı qadına baxdı...
ağsaçlı qadının sevincdən əl-ayağı əsirdi
avtobusdakı cavanlar
qadına köməyə tələsirdi
mavi rəngli uşaq vannasıydı düşürdükləri
qırmızı güllü vedrə
içində kenquru dedikləri kisə olan çantaydı
əlindəkilərdən biri
qadın yanbızlarını basa-basa gedirdi
o an gözümə bir uşaq dəydi sanki
atılıb-düşürdü qadının sağ-solunda
Nənə nəvəsini ilk dəfə çimizdirəcəkdi
bütün ayinləri doğru-dürüst yerinə yetirəcəkdi
nənə tələsirdi
Borc qaytarırsan?!
Nə vaxt ki, biri stəkana su süzdü
su aşıb daşdı
ya səbir kasası daşdı onun
kənardan belə dedilər:
“nə qədər doldurursan, borc qaytarırsan?!”
anasını yadına salır bu sözlər
bir də Qəməri
uşaq vaxtı aldıqları borclar nə idi ki?
bir kasa qatıqdı
üç-dörd yumurtaydı
ya bir ovuc acıtmaydı, vəssalam...
o da evdən uzaqdakı bazara getmək dərdindən
kimsə borc istəməzdi ehtiyacdan.
Anası bir kasa yerinə bir banka
üç yumurta yerinə beş yumurta qaytarardı qonşuya
adətdəndi...
artığı könüllü təşəkkür etməkdi
indi aldığı borcların ancaq artığını verə bilir
zorla
borc diri qalır
və borc artığı heç bitmək bilmir
borcları ödəmədən ölməməkdi tək dərdi
ürəyi susub kirimir
Banklarda uzun növbələrdə gözləyəndə
yadına uşaqlığında qalan utancaq oğlan düşür
sıxıla-sıxıla döyərdi Güllü xalagilin qapısını
Qəmər qabağına çıxmasın deyə
ürəyində dua edərdi
başqa qapıya getməyə anası izin verməzdi
Güllü xala da həmişə
onların qapısına gələrdi
“sarı toyuğum kürt düşüb
xoruzlu yumurtan yoxdu ki?
eltimgil şəhərdən gələndə kəsdim xoruzu” deyərdi
hərdən Qəməri göndərərdi
Sıxıla-sıxıla aldığı borcları
uça-uça qaytarmağa gedərdi
onda Qəmər qabağına çıxsın deyə
ürəyində dua edərdi
atası borcdan çıxsın deyə
Qəməri götürüb iranlı tacirə verdi
Qəmər o gedən getdi...
Boşanmış qadın
Uşaqlığında şiş əmələ gəlmiş
əlinə, üzünə, dizinə kişi əli dəymədiyindən
evi vardı, əri vardı, sevgisi vardı bir zamanlar
Xəstəliyi yayılmış mahala
onu bu məlala salan adamlardı
indi halına acıyanlar
Boşanmış qadın olduğundan yükü ağırdı
üstündə ikiqat göz vardı
kişilərdən yan qaçdı
boğdu arzularını
ürəyi şişdi dərddən
başı şişdi düşünməkdən
dili şişdi ağzında dərdini susmaqdan
nəhayət qadınlığı şişdi
sevgi arzulamaqdan...
Atasının
qardaşının
xəstəliyinin səbəbini öyrənməyi qədər
heç nə incitmədi onu
heç nə utandırmadı bu dünyada xəstəliyi kimi...
Ağrıyan şəkillər
“Düzəlt-poz” oyunundakı kimi
qurur-pozuram uşaqlıq şəkillərimi
kəsik-kəsikdi şəkillər
birində anamın qucağındayam
başımızın üstündə dayanan atamı kəsmiş anam
bir başqa şəkildə atam əlimdən tutub
anamın əlindən əlim qoparılmış zorla
əlimi axtarıram şəkillər arasında
anamın ovcunun içində qalmış bəlli
Anamın kəsik bir şəkli çıxır qarşıma
ovcunda mənim əlim
amma bilmirəm bu şəkildənmi bir hissə
ya ayrı şəkildənmi?
anamın əlinin içində
nə boyda, nə ölçüdədi
bilmək olmur o əlim?!
3 yaşındayammı, 5 yaşındayammı, bilmək olmur...
uşaqlığımı param-parça
darmadağın eləmişlər
o parçaları yan-yana gətirəndə də
ağrıyır o şəkillər kəsilmiş yerlərindən...
Sevgi
Qızlarına Sevgi adını vermişlər
amma sevməyi-sevilməyi ona qadağan etmişlər
sevdiyindən ayırıb başqasına vermişlər
“Sevgiylə qarın doymaz” – demişlər ona
Qonşumuzun qızıydı Sevgi
anası haylardı pəncərədən tez-tez
imkan verməzdi həyətdə ləngiməsinə
“Sevgi... Sevgi” deyə səsi götürərdi başına
həyətimizi
sevgiyə səslərdi anası sanki hər kəsi
Afrodita kimi
Sevgi gəlin köçəndən bəri
yalandan da olsa
kimsə sevgiyə səsləmir bizi...
Kasıblıqdan utanmaq
Sənin ətrin canıma o qədər hopurdu ki
gizlədə bilmirdim başqalarından
bahalı kişi ətriydi
evdə yoxuydu atamın
qardaşımın...
adını da bilmirdim o ətrin
soruşmağa utanırdım
bilməməkdən utanırdım
kasıblıq sözdə utanılacaq bir şey deyildi amma
həm də gizlədilməsi lazım olan bir şey idi
cırıq corab olan ayağını
digər ayağının arxasında gizləməli
köhnə, yamaqlı nəyin varsa evdə
künc-dalana dürtməliydin qonağın gələndə
qonşu xala sənə alma çıxarıb verəndə
əlini geri itələməliydin
üç mövsüm alma yeməsən belə...
alma yeyib gəlmişəm deməliydin...
kasıblığın özü deyil də
kasıblığı gizləyə bilməmək
kasıblıqdan utanmamaq ayıb sayılırdı...
Yolboyu qoxlaya-qoxlaya gəlsəm də evə
səni gizləmək üçün əlimi, üzümü yuyurdum dönə-dönə
cinayət işləyəndən sonra qatillər əllərini
gedib-gəlib yuduqları kimi
sonra sual eləyirdim özümə
sevmək suçmu, cinayətmi?
bir dəfə saçımı hörərkən anam
doladı saçlarımı əllərinə
“heç bilirsən kimin oğludu o?
dünyada səni almaz ” - dedi
hələ anası lovğalığından yerə-göyə sığmır dedi...
ətrin satmışdı bizi anama
hələ də mən elə bilirəm
sonra mən ana sözü dinlədim
yavaş-yavaş unutdum səni
amma ən gec ətrini unutdum
indi burnumla torpağı eşsəm
xatırlamaram
