Kulis.az şair Qəşəm Nəcəfzadənin “Oktyabr” şeirini təqdim edir.
Getdi payızlar, qışlar
Fikrimizin ucunda soyuyan çaylar getdi.
Öldü bizi tanıyan dostlar, tanışlar
Bir az keçmişi xatırlamaq gecikdi…
Getdi yarpağı qovan pişik, pişiyi qovan itlər, itləri qovan külək,
Küləyi qovan payız
Payızı qovan vaxt...
Vaxtın dalınca bir qız,
Bir qızın dalınca bir göz… Getdi
Getdi avtobusda oturacaqlarımız
Getdi dayanacaqlar,
Getdi qarşısından dayandığımız dükanlar, şüşələr, güzgülər,
Şüşələrdə şəkillərimiz getdi…
Kafelər küncündə yerlərimizi tutdular
Yerlərimizi, yerlərimizi.
Saçlarımın ağ işığında əllərin uçdu
Üstümüzdən əllərimiz töküldü
Əl izləri üstümüzdən söküldü,
əl izləri, əl izləri…
Xəbərçilər bizi daha unutdular…
Bizi axırıncı dəfə harda görmüşdülər?
Xatırlamırlar…
Xəbərçilər, xəbərçilər...
Atanın, ananın, bacılarının adlarını unutdum
Unutdum, unutdum…
Daha xəbərin yoxdu ağrılarımın yerindən.
Ağrılarımın yerindən…
Daha gəlmək istəmirik nə sən bizə, nə mən sizə
İstəmirik, istəmirik…
Getdi saatlar, "10"-lar, “14”-lər, “15”-lər
Bizi bir nəfər tanıyan olsaydı
Gələrdik özümüzə…
Heç olmasa bir xəbərçi…
Getdi tramvaylar, maşınlar, taksilər, qatarlar
Buludlar, durnalar, adamlar.
Biri ləngiyə bilsəydi-bir kəlmə qədər
Heç mən də yazmazdım bu yağışlı şeiri…
