Kulis.az İmir Məmmədlinin yeni şeirlərini təqdim edir.
Anamın heykəli
Qəbrinin üstündə incə bir lalə -
Anama gül heykəl qoyubdur bahar.
Elə bil, qəflətən “ay ana!” desəm,
Bu çiçək çevrilib üzümə baxar.
Yaxşıki
Yaxşı ki, ürəyim
O gecə sənin yanında qaldı,
Şıdırğı yağış yağırdı çöldə,
İslana bilərdi mənimtək o da.
Gölməçədəki günəş
Adi bir gündü,
Duru gölməçədən göyə zillənən
Göydəki gündü.
Darvaza
Elə cırıldayır paslı darvaza,
Elə bil, gələnə xoş gəldin deyir.
Gedəndə həmin səs sanki dəyişir,
Bəlkə də yaxşı yol deyir darvaza.
Dumanlı hava
Nə bir o qədər soyuqdu,
Nə də sən deyən isti,
ətrafı çəntək bürüyüb
içimdən qalxan tüstü.
Ağa bax, lap ağ eləyib, -
Yoxdur şairin büstü.
Orası var ki, dumanda
Ağ yalan belə düzdü...
Dağlar
Mən sizə vurğunam, ey uca dağlar,
Bəlkə də mənim məhəbbətimdir
Sizi bu qədər gözlləşdirən...
***
Sərçənin önünə tökərsən dəni,
Dadanar yemə...
Qəlbindən daha çox
Bədənin yadında saxlasa məni,
Sevirəm demə...
İlk baharın hiyləsi
Bağına zoğallar, əriklər əkib
Cavanlıq çağında aldanmış qarı,
Düşünür, aldada bilməsin təki
Mart asan süyülən bu ağacları...
Lal əhvalatlar
İnsanın başına min bir iş gəlir,
Amma həmin işlər olanda laldı.
İnsansa hər şeyi sözə çevirir.
O danışdıqca
Dil açır həmin o dilsiz olaylar,
Əhvalat olur.
***
Qaxılıb qalma,
Sən özün özünü tərk elə hərdən,
Başını qaldır,
Buludların arasından çıxmağa çalışan
Günəşə boylan...
Şükür
Şükür yaradana, şükür Allaha,
Dost unutsa da,
Düşmənin yadından çıxmıram hələ,
Mövcudluğumu
Undanların yadına salır.
***
Gördün kövrəlmisən,
İçindən dəli bir hönkürtü gəlir,
Ağlama!
Məni yanına çağır,
Əgər güldürə bilməsəm o an,
Oturub ağlayaram səninlə birgə.
Məsafə
Məsafə nədir,
Səni məndən uzaqlaşdıran,
Yoxsa
Məni sənə yaxınlaşdıran yol?
***
Adi həqiqəti sözlə deyərlər,
Böyük həqiqəti dərin sükutla.
