Kulis.Az Könül Həsənqulunun “1937. “Nərmin” adlı fincan” şeirini təqdim edir.
“1937. “Nərmin” adlı fincan”
(dostum Əsəd Qaraqaplan üçün)
“Nərmin” adlı o fincanın içində
Bir əlçim kol çiçəkləri gördüm bu gün...
İlk dəfəydi görürdüm ki
Tərk edilmiş bir fincan – tərk edilmiş qadın kimidi
Sanki boynunu büküb dayanmışdı Nərmin
Qollarında kol çiçəkləri...
O fincan bizim dostluğumuzun rəmzidi
Nə yazıq ki
Çiçəkləri dərən qadın bunu bilmirdi
O kol çiçəkləri bir az sənin
Bir azca da mənim sənə olan sədaqətimin
Abidəsi üstündə bitmişdi sanki...
Bir görsəydin necə
Tənha ağac hüznü vardı onların görünüşündə...
Onları fincanın içində görüncə sanki
Hər iki qolunu itirmiş balıqçı kimi
Boğulurdum qəhərin içində
Həə...
Mən darlıqlarda boğuluram, dostum, darlıqlarda
Məsələn
Bir bir doğma dost gedişinin ayaq izində
Bir kişinin ən cılız xəyanətində
Və ya
Bir qadının çiçək bəslədiyi
O bap-balaca fincanın içində...
Bütün savaşlarımızın
Bütün gülüşlərimizin
Bütün dərdlərimizin unudulmaz xatirinə
Gedərkən əyilib qoxladım o çiçəkləri bu gün...
Və heç nə duymadım!
Anladım ki, o kol çiçəkləri
Hələ yetərincə əzilməmişdi
Hələ bizi ifadə edəcək qədər hüznlü deyildi...
05 May 2014
