Kulis.Az Bəxtiyar Əlirzayevin yeni şeirlərini təqdim edir
Duz adam
(Qüzeydə asılanlara)
Hər dəfə quruyan gölə baxdıqca
gözləri bir az da çuxuruna çəkilirdi...
üzündəki acılar çilik-çilik olub
içinə tökülürdü...
Əlini belinə qoyub
uzaqlara baxa bilmirdi daha.
Göylər hasar, yerlər hasar,
duaları yetişmirdi Allaha...
Quruyan gölə baxdıqca,
duz dolurdu gözlərinə, duz.
Göyqurşağını görə bilmirdi
rəngsizlik iliyə işləyirdi, iliyə...
Bir gün dözmədi,
Hayqırdı, bağırdı...
“Hər yer ağarır, kor olmaq istəyirəm!” - deyə.
Həmin gecə gəlib apardılar duz adamı
çardağında qaranquş yuvaları
dağıdılmayan evindən.
Və bir gün...
sərçələrin belə
civildəşməyə gücü çatmayan bir gündə
ömrünün su çağında
asdılar duz adamı...
Evinin çardağında
heç vaxt dağıdılmayacaq
qaranquş yuvası qaldı...
***
Gözəllərdən sorma məni,
üzümü heç görmədilər.
Ağacların kölgəsində yalqız-yalqız
quyruq qısıb, gözün döyən
köpəklərə de adımı,
tanıyarlar...
ulartımı
çox dinlədilər...
Əllərimdən tutma belə
əllərim at ayağıdı
qabar-qabar...
ürəyimə yaxın gəlmə
qırmızı cəllad otağıdı
cadar-cadar...
İşıqlı yerlərdə işığım yoxdu
səhərlərə ümidim...
Qara qınaq topuyam mən,
oynamağa həvəslənmə!
Hamı kimi bir gün sən də
qınama ki, demədim.
***
Xəbər tutdunmu, sevdiciyim?
Bizim o parkı sökdülər...
Əvvəl Afrikadan gələn
qəribə ağaclar əkmişdilər...
Sonra əlli kişi yığışıb oraya
işıqsız dirəklər əkdilər...
O saatlarla baxdığımız
qarışqa yuvası vardı ha...
üstündən asfalt çəkdilər...
Eh, sevdiciyim, eh...
Sarı-sarı güllər dikdilər oraya...
bitməyə macal tapmayan güllər...
Qara-qara ayaqlar tapdayıb keçsin deyə...
Eh, sevdiciyim, xəbər tutdunmu?
İlk dəfə əlindən tutduğum o park vardı ha...
- "Veteran parkı"
İndi yoxdu...
