Hüseyn Bağırov
İkinci kursda oxuyurduq. Universitetdə bütün müəllimlərim məni avara, davakar kimi tanıyırdı. Doxsan dəqiqəlik dərsdə bədənim partaya rahat sığmırdı. Dərsə hər gün içkili gedərdim. Gözlərim elə axırdı ki, elə bil səmada ulduz sayrışır. Bir az yazı-pozu ilə məşğulam deyə dostlarım hər gün dərsdən sonra içki məclisinə dəvət edirdilər ki, şair bir yaxşı sağlıq de!
Günü-günə satırdım. Bir müddət sonra dərs otağına yeni müəllim gəldi. Müəllimin sarıya çalan saçlarından payızın qoxusu gəlirdi. Bir baxışdan aşiq oldum. Mənim kimi avara, dəcəl tələbə bu müəllimənin dərsində elə sakit otururdu ki, nəfəsinin səsi də duyulmurdu. Dostlarım da şübhələnirdi. Gözlərimi müəllimin üzərindən çəkə bilmirdim. Elə baxırdım ki, baxışlarımla saçlarını oxşayırdım. Səsi də çox məlahətli idi. Səsi ürəyimin tellərinə toxunaraq əks-səda verirdi. Hətta müəllimimə “çox qəşəng səsiniz var, mənim üçün mahnı oxuya bilərsiniz” demişdim. Bütün qrup qəhqəhə ilə elə güldü ki, elə bil məni cinayət üstündə yaxalayıblar.
Deyəsən, müəllim də şübhələnmişdi. Uzun müddət soruşurdu ki, yaman hüznlü görünürsən, sənə necə kömək edə bilərəm? Bütün sözlərimi baxışlarımla demişdim. Deməyə sözüm də qalmamışdı. Susqun-susqun əyləşirdim. Ürəyimdəki ifadələri susqunluğumdan savayı heç nə anlada bilməzdi. Mənə elə gəlir ki, insan aşiq olanda hər kəsə uduzmaq, hər şeyə məğlub olmaq istəyir.
Kədərim universitetin bütün binasından asılmışdı. Elə asılmışdı ki, o kədəri məndən qeyri kimsə görə bilmirdi.
Bir dəfə müəllimə yaxınlaşıb şəkil də çəkdirdim. Şəkli cibimdə gəzdirirdim. Universitetin geniş çayxanası var. Hər gün lap küncdə əyləşib şəklə baxa-baxa çay içirdim. Kədər ürəyimə yara salmışdı. Bir gün dərsdə müəllim qayıtdı ki, filan ilə qədər soyadım başqa idi, indi yoldaşımın soyadına keçmişəm. Sən demə evli imiş. Söz qılınc kimi girdi ürəyimə. Məni elə bil, Bakı Dövlət Universitetinin doqquzuncu mərtəbəsindən yerə çırpdılar.
