Kulis.az Kazım Kazımoviçin yeni şeirlərini təqdim edir.
Yer üzünün buludu
Həmid Herisçiyə
Əsən yellərdən qorxmuş,
sarılığa yoluxmuş
xəstəhal təbiətin;
bu payız gecəsində
Lev Tolstoy küçəsində
qoca palıda söykəndim...
Azdırdım arxamca düşən
detektiv kölgəmi
Unutdum hamısını,
Knut Hamsunu, talış ləhcəmi...
Bu dəm, qəfildən
sənin ağ saçların
canlandı gözümdə;
Göy üzündə uçan Qartal gözündə;
bənzərsən buluduna yer üzünün ...
"Altında ildırımın imzası olan bulud"
Ey mənə bənzər insan;
Pəncərələrini eynək taxmış
evlərdə,
cahanın kor olduğunu fərz etmisən,
Teyyül-ərz etmisən
bu küçəyə...
Əlində kitab
"Dirilmə"
rus dilində.
Soruşursan: nədəndir bunca xəzan?
- Payızın bədxərcliyi...
Kosmik gözlərində
Dünyalı sual: Sən Kimsən?
- Dövrü "SSSR"də tanışdım səninlə
Zamanla... özümə baxdığım bütün güzgülərdə
görüşdüm səninlə...
"Məni sevənlərin hamısı öldü" demisən
Fəqət ölüm sözü itirər sənin dilində
qədim kədərin...
Ölümdən danışanlar çoxalıb, ölümdən
Onlara qalsa boyunbağıların klonlarını da
intihar etmiş kimi verərlər qələmə...
Deyirlər: Ciddi danışmırsan,
ancaq ciddi susursan...
Mikrofonu sükuta uzadırsan,
kitabı mənə...
Qoca palıdın səması altında
iki şair dayanıb üzbəsürət, göz-gözə
dəlisov Bakı küləyi danışır əvəzimizə...
Uzaqdan qara 24-ün işığı
düşür üzümüzə,
bu yandan da
yağış...
Tər-qan içindəndi balış;
Yuxudan dik atılıram
fani dünyaya heyrətlə açıram gözümü
- Hə.. Həmid Ağa, nədir bu yuxunun yozumu?
Sübh
Sən, ey Qərbdən batıb, Doğudan çıxan,
Tumgözlü çiçəklər hüsnünə baxar,
Toxunsam şəfəqin yandırıb-yaxar,
Gərək ki, dolanım genindən sənin.
Bakıda bir ilıq yanvar var idi,
Sizin caddələrdə rüzgar var idi,
Mən sənə çatanda əğyar var idi,
Kor-peşman buruldum tinindən sənin.
Nurun dəlilidi yurdu-cənnətin,
Nə var çətin sənə baxmaqdan çətin?
İskəndər buyurar: nədir hacətin?
Deyərəm çəkilsin önündən sənin.
Görüş
Qulağıma avazında Bilalın;
Səda gələr: Həyy(i) əla-xeyril əməl!
Üzüm, başım, əl-ayağım suların,
Paklığında hüzur tapar dincələr...
Gözlərimdən yola düşər damcılar,
Bənzərim var yanan şama qiyamda;
Əriyərəm... Ayağıma yanaqdan,
Gözyaşlarım dama-dama qiyamda...
Soruşarsan : Nədir duman?
– Gəzinti;
Göydən yerə qonaq gələr buludlar.
Barmaqlarım nişan alar qibləni,
Bir cüt əlim fikrə gedər qunutda...
Dizlərimə körpü salar əllərim,
Üzüyümün qaşı titrər qəfildən.
İsminin son hərifindən ilkinə;
Həyyə dönər qəddim dönüb Əlifdən...
Tövbələrim sıra-sıra düzülər,
Alın yazım ütülənər səcdədə.
Lənətlənmiş zəncirində vurnuxar,
On barmağım sayar otuzdörd ədəd...
Günəş şərqdən qərbə yola düşəndə,
Qanadların yağış yuyar duamın.
Küləklərin sirrin açar, faş edər;
Ərşə qalxar yerüzünün dumanı...
