Kulis.az Həmid Herisçinin yeni şeirlərini təqdim edir.
Atamı anası tanımadı... məni isə oğlum bəlkə tanımaya həyatımın ən son qapısında.
Cib bıçağımı bəzəyən adını göstərsəm ona, nə bilim... bəlkə oxşar Hollivud ssenarisinin təsiri ilə ürəyi səksəndi. Titrədi bir an.
Bu da bəsimdi, vallah.
Qızdırmaölçən qoltuqdan necə sürüşdüsə, ürək də beləcənə sındı, parçalandı daş döşəmələr üzərində.
Üzümü bahalı qəzetlər arxasında gizlətmək vaxtıdı
Oturursan xaricdə.
Bahalı otellərin foyesində.
Üzünü, özünü bu qəzetlərə daha çox etibar edirsən.
Nəinki yaxınlarına.
Dostlarına.
Qara eynəyini azca sürüşdür aşağı belə anlarda.
Bəlkə kimsə köhnələrdən tanıdı səni.
***
Çantamı sənə tapşırıb getdim gedərgəlməzlərə.
Ən düzgün hərəkəti bütün səhvləri buraxan kəs edəcək.
Yəni mən.
İncimə.
"Amerikano" üslublu barlarda axtardığını tapmaq çətin olacaq səninçün.
Xüsusən, axtardığın əgər insandırsa.
Bu cür barlar itmək, itirmək istəyindən yaranıb.
Orda bəlkə həəə... bir gün tapacaqsan məni.
Uzun masa üzərindən sürüşdürəcəksən pivə dolu qədəhi, "tam irəli!" kreyser sürəti ilə, mənə sarı. Mənə doğru.
Vaxtında əlim çıxacaq qaranlığın bağrından. O qədəhi qamarlayacaq.
Yaracaq zülməti.
Mesajını tökəcək qup-quru boğazına.
