Gülnarə İlham yazır
Kişili evlərin divarları siqaret qoxuyar...
Tüstüsü ciyərlərindən çox həyatını saraldar. Sən uşağını qoynuna sıxıb öz qoxunu ona duyuzdurmaq istəsən də burnuna havadan asılı qalmış siqaret tüstüsü soxular. Boğazını qıcıqlandırar uşağının. Öskürdər boğulana qədər...
Sən yuxunun qalan yerinə balanla davam edib sərsəm sayıqlamaların içində qıvrılmağa başlayarsan. İndi öskürəcək, boğulacaq, tərləyəcək deyə narahatlığın yuxuna zəhər qatar. Beləcə yarıyuxulu səhərin alatoranlığını qarşılayarsan.
Ağız suyu çoxdan qurumuş siqaret kötükləri çıxar qabağına. Tüstülü gecədən yadigar qalan kötüklərin acığını külqabıdan çıxarsan. Yerdəki iyili-qoxulu corabın bir tayını tapanacan qadından başqa hər canlıya bənzəyərsən. Kərtənkələ kimi hər dəlmə -deşiyə soxarsan özünü. Sən hikkəni boğduqca hikkən səni boğmazmı?!
Gecə xısın-xısın yeyilən çörək qırıntıları ayağının altında qalıb əziləndə sən ilan vurmuş kimi dik atlanıb, o çörəyi öpüb gözünə qoyarsan. Hər şeyə lənət oxuyub, çörəyə bismillah deyərsən.
Beləcə, hər gün həyatından qopub düşən bütün əsəbi səhərlərinə davam edərsən...
Belə evlərdə ömür qaraltmaq üçün işıqlaşar havalar....
