Kulis.az gənc şair Emin Pirinin “Səngər məktubları” silsiləsindən yazdığı şeirləri təqdim edir.

Baş daşları utandırdı məni

Şəhid məzarlarını

mərmərə bükdük,

qalxa bilməsinlər

üzümüzə tüpürməyə.

Bu yaşıma görə

Şəhidlər Xiyabanında

18 yaşlı

baş daşları

utandırdı məni.

Məndən kiçikdi hələ

məndən öncə doğulanlar

əmi deyib

üstümə qaçır başdaşları

bir əsgərin ölüm günü

başdaşının doğum günüymüş.

can qoydular

nə düşdü paylarına

sağ qalanlar

daşladılar

torpağının başını.

Şəhid məzarlarını

mərmərə bükdük,

qalxa bilməsinlər

üzümüzə tüpürməyə.

Şəhid oğlunun dedikləri

Darıxır

anamın cehizlik ütüsü

Atamın biçənək ətirli

pal-paltarıyçün...

Ütüyə gəlmir ancaq

heç birisi!

Atamdan qalanlar

sandıq vətəndaşı

illərdir qırışmır

Anamın əlləri qırışıb ancaq,

ütümüz də qocalıb.

Atamın pal-paltarı

cəzasını çəkir

sandıq küncündə

dərsə hazırlıqsız bir şagird kimi.

Gözləyirəm...

iki ilə,

üç ilə ...

bəlkə nə vaxtsa...

boyum çata atama.

Geyəm paltarlarını.

yıxam özümü yerdən-yerə,

sürünəm asfalt üstdə,

bəlkə bir az qırış qatam

bəlkə bir az çirkləndirəm

sevindirəm anamın əllərini,

sevindirəm ütümüzü...

...Anamı heç elə görməmişdim

Atamı gətirəndə

sıxmışdı əllərini...

camaat görməsəydi

yumruqlardı atamı:

“bu iki yetimə bəs, kim baxacaq?!”

...Sonralar

üzümə baxıb,

saçıma əl gəzdirdi

və...

“şəhidlər ölməz” dedi...

Yayın gözü açılan kimi

anam yorğan-döşək

çırpır həyətdə.

Gözündə sevgi,

qolunda nifrət.

Çırpır

ürəyinin çırpıntısını,

çırpır atamın yoxluğunu.

...Atamın izini,

dizini döyür anam.

Sonra nəsə fikirləşib

gözünü döyür anam...

Sağ qalan varmı?!...

Əsgər sinəsi axtarır

isinməyə

fevral şaxtasından

üşüyən güllə.

hər əsgər tabutu

bir ağ gəlinliklə köçər...

əsgər deyil,

sevən qızın arzularını

götürüb gedər

hər atılan güllə.

soba yanında

gecə yarısı bir qız

məktub yazır səngərə.

anasının yarıyuxulu

“qızım yatmamısan?”

sualına diksinib

“üşüyürəm, ana,

odun atıram sobaya” ...

Daha

gecələri oyaq qalmağa

soba yanında

məktub yazmağa,

yalandan üşüməyə

sobaya odun atmağa

ehtiyac yoxdu...

səngərdən qıvrıla-qıvrıla

boğuq səsi gəlir

tağım komandirinin:

kimsə sağdı?!

Tanrılar məbədi qadın

Öpüşümlə dərərəm barmaqlarını bir-bir,
çobanyastığı ləçəkləri kimi sayaram
sevir, sevir
və...
Sevir.

Unutmaq
yeri yaddan çıxan basdırdığın
mina kimidir.
bir gün üzər ayaqlarını həyatdan
gözləmədiyin anda.

Küsər,
Baxışları -
şimal buzlu okeanın sahilə vurduğu
sərt, dondurucu ləpələr kimi.

Yeddi yox,
bütün notların sayı cəmi birdi.
təbəssümündən qopmadı hər bəstə.

Gözlərin
dənizlərin şahı,
görsə
Poseydon utanardı məqamından.

Ürəyim yerindən çıxıb
düşər ovuclarına.
Sən Tanrı Kukulkan
mənsə yağış duası.
Qəlbim əllərində döyünər
rahib taxçasındakı ürək kimi.

İndi anlayırsan ki,
yollar qovuşmaq yox, ayırmaqçündü.
Bütün yolları dağıtmaq lazım,
körpüləri uçurtmaq...

Xatırladınmı,
ata anası savaşarkən
oyuncağının gözlərini tutan
qızcığaz
bu gün “xilaskar” kimi
“Can qurtarırdı” abort masasında.

Burda anlayırsan ki,
Sevmək-solunda qəlbin döyüntüsü yox,
hər sabah oyandığında
sağında
bir ürəyin yatdığını görməkdir.

Qurmaq istərsən
o uşaq kimi dünyanı.
Divardan endirib ata rəsmini
silib qoltuq ağaclarını onun şəklindən,
ayaq çəkirdi atasına
Mərmilərin acığına.

Bilirsənmi, necə dəhşətlidir
ilk kərədən qınanmaq.
Başının üstünü kəsdirən qızın:
“Niyə ayağa qalxmır, bu mədəniyyətsiz” baxışı.
Deyə bilməzsən
ayaqlarının iki il öncə
mina üstündə centlmenlik etdiyini...
Protez ayağın utanar özündən
qayıda sənə:
“Xahiş edirəm, daha mənsiz get”

Məktəbdə kökə bölüşdürən uşaqları
burda mərmilər bölüşdürür
öz aralarında, sevgili.

Bəlkə də dönərəm,
hər duamı tellərinə deyərəm
bütün arzularımı ovcuna pıçıldayaram
dodaqlarında alaram dəstəmazı,
Tanrılar məbədi qadın.

Ayağım özümdən qeyrətli çıxdı

Çiçək açırdı

torpağa basdırılan

minalar

toxunanda ayaqlar.

çiçəklər yara açırdı

yaralar

anaların yuxusuna qaçırdı.

yuxular qara xəbərin

ardınca qaçırdı.

Qəlbinə qara xal düşən qızların

gözünün altından

öpüş yerini

səhər eşitdiyi xəbərlər yuyar.

evli xanımlar

yatağında yox,

torpaqda

əriyçün dərin yer salar.

…O da cəbhədəydi

mərmilər qucaqlamışdı

sağ ayağının addımını.

arxada can verən

addım səsinə

qayıdıb

itmiş ayağını aldı əlinə.

Bir vaxt sevgilisinə

gül verən əllər

bugün nə aparacaqdı?!

cəbhədə qalan sağ ayağının

təqaüdünü də

sol ayağı alıb xərcləyir!

danlayır özünü hər səhər-axşam

əlini başına, dizinə çırpır:

o qaldı cəbhədə,

mənsə qayıtdım

ayağım özümdən qeyrətli çıxdı.

İtirilmiş əllər

Görüşəndə

Sevgilisinin əlində

gözü axtarardı

ona veriləcək gülləri.

İndi

kitabları arasında qurutduğu

Gül ləçəklərində axtarır

Sevgilisinin сəbhədə itirdiyi əlləri.

Diqqətsiz

Bir az sərxoşluqdan,

bir az da söhbətin şirinliyindən

qırıldı şərab badəsi

yıxılıb əlimdən.

Baxıb

Köks ötürdü

xidmətçi xanım:

“cənab leytenant,

bu da qadın ürəyi deyil ki,

diqqətsizlikdən qırasız!”

Atəşkəs

İyirmi illik

köhnəlmiş sözlərlə

başladı

televiziya

xəbər başlıqları:

atəskəs pozulub...

düşmən susduruldu.

mərmilərə atılan

ana fəryadıyla.

Sükutlu səngər

Pozulur

səssiz gecələrdə

gözlərdən qovulmuş

səngərin sükutu.

Torpaqdan dən yerinə

barıt dənləyən sərçə dimdiyi.

Və bir də

sərçə kimi qorxu dənləyirdi

əsgər ürəyi.

Babamın əlləri

Müharibə əliliydi babam,

aldığı təqaüdün qəpiklərini

gizlədərdi əlində.

“Tapın görüm, hansı əlimdədi?

Pul, tapanındı”

oynardı bizimlə.

Ancaq heç vaxt tapmadıq

qəpikləri hansı əlində gizlətdiyini.

görəsən, bilirdimi

biz bilirik

bir əlini müharibədə itirdiyini...

• Orxan Fikrətoğlu adının kölgəsində qalan "ARKA" - Eminquey
• “Tanrı quşu gəlmədi” tamaşasının premyerası keçirildi
• "Xalqın mədəni sərvəti" layihəsi Bülbülə həsr edildi