Kulis.az-da Elvin Bakiroğlunun şeirlərini oxudum. Ağlıma ilk gələn cümlə bu oldu: şeir yazanda özünü qoyursan bir kənara...
Çünki için, üst-başın (əməlli çırpsan nə qədər misra düşər, hərəsi bir şeirdən - !) bir-birinin az qala üstünə minən “üslublarnan” doludu, onlardan vaz keçirsən, ancaq bunun üçün illər keçməlidir. Dediyim “kənardan” gələndə həmişə özün olursan, zəif-güclü, dəxli yoxdu...
İndinin yanıqlı poetik mətnlərindən vaz keçib həyatdan aldığın yaşantıların ömrünü uzatmaq, dolğunlaşdırmaq elə hardasa onlara qarşı oppozisiya yaratmaqdır. Keçmiş ədəbi təcrübəyə nostalgiya axtarış şövqünü öldürür. İndi poetik tərcümeyi-halı bitməkdə olan şairlərdə nə qədər üstü açıq və örtülü təqlid cığırları var, şeir boldu, şeir yoxdu...
yaxşı ki
fikir oxuyan cihaz kəşf olunmadı
ertəsi gün sevgi ölərdi
ot da bitməz sevginin öldüyü yerdə
eyni kabusu görər -
otların yuxusuna hər gün ac quzu girər
yaxud:
dünyanın ən uzun ölçüsüdü “ehtiyacın əlləri”
və ən böyük yeridi “keçmiş sevgililər qəbristanlığı”
dünya da belə yerdi -
ölü ürəklər döyünür qəbir evlərdə
məsələn belə də olur
cavan oğlan anasını qocalar evinə qoyub tapşırır:
“yaxşı baxın, elə bilməyin yiyəsizdi.”
Nə qədər kədərli faktlardan bəhs edilsə də, bu parçalarda “oxşama”, yəni məlum havanı tutub oxumaq cəhdi yoxdu, yaxud cüzi dərəcədədi. İndi yazılan bəzi mətnlərin konkret müəllifini tanımasan, hesab eləmək olar ki, onları məsələn, 18-ci əsrdə yazıblar, yaxud o zaman hansısa şairin vaz keçdiyi mətn indi kiminsə qələminə yapışıb. Vaz keçmək, yazmamaq, gözləmək... Bunlar yoxdu.
Elvinin bu şeirləri məncə, istisnadır...
Hər halda belə bir iddia duyulur.
