Mirmehdi Ağaoğlu yazır

Bir dəfə qohumlarımdan biri mənə belə demişdi: “İnsan arzuladığı kimi deyil, bacardığı kimi yaşayır.”

Yəqin ki, bu onun uydurduğu bir şey deyildi. Artıq 18 yaşıma gəldiyimi görüb mənə öyüd-nəsihət kimi dediyi bu fikir çox qədim, çox-çox qədim fikrə bənzəyirdi. Çünki olduqca sadə və dərin mətləbi anladan bu fikir onun ağlının məhsulu olmalı deyildi, altından Sokrat, Platon fəlsəfəsi çıxmalı idi. Ən azı mən belə düşünürdüm.

Sözüm bunda deyil...

O gün, bu gün o fikir qulağımda sırğa oldu. Elə o vaxtdan, ta 18 yaşımdan həyat qəribə bir oyuna çevrildi. Həyat özünün bəxş etdikləri ilə deyil, bəxş etmədikləri ilə, məhrumiyyətləri ilə maraqlı oldu həmişə.

Həyat mənə verdikləri ilə deyil, vermədikləri ilə, özüm tapdıqlarımla maraqlı oldu.

Evin lampası yandı, pulun da yoxdu almağa, bir gecə də şam işığında qal, qiyamət deyil ki.

Evdə yeməyə ət yoxdu, kartofu fal-fal doğra, az yağda qızart, sonra boşqabda adam formasında düzəldib ye.

Dəyişik köynəyin yoxdu, bir yayı da ötənilki rəngi soluxmuş köynəkdə keçir.

Evin yoxdu, kirayədə qal.

Maşının yoxdu, piyada gəz.

Televizorun yoxdu, divara bir düzbucaqlı çək. Dur qabağında, hoqqa çıxart. Balaca oğlunu güldür. Sonra onu heç kəsdə belə televizorun olmamağına inandır.

Uşaq top istəyir. Pulun da yox. Dərd etmə. Corabları içə-içə doldur, yığ-yumurla uşaqla top-top oyna.

Yetər ki, qəlbindəki iyimsərliyi, həyatsevərliyi, üzündəki gülüşü itirmə.

Həyatın acığına öz kəşflərindən zövq almağı bacar.

Həyatın gözlənilməzliklərini sev.

Özün yarat, özün qur, həyatın basqılarına, məhrumiyyətlərinə boyun əymə. Özün yaratdıqlarından zövq al. Onun hər amansızlığına tapıntılarınla cavab ver. Nə olursa olsun, həyatın məhrumiyyətləri qarşısında əyilmə.

Nə olsun bütün ömrü boyu maşın arzulayıb, amma avtobusa gəzdin, nə olsun ev arzulayıb kirayələrdə qaldın, nə olsun direktor olmaq istədin, amma ömrü boyu adi müəllim işlədin. Bunların fikrini çəkmə. Zatən olmayacaqsa olmayacaq.

Odur ki, əsəbiləşmə, üz-gözünü bürüşdürüb, qaşlarını çatıb gəzmə...

Bu şeiri (Murad Köhnəqəlanın şeiri) oxu, inan hamısı keçəcək. Məhrumiyyətlər içində boğulanda, həyat səni divara dirəyəndə bu şeiri xatıla, bu şeiri pıçılda.

Ən azından... söz verirəm, dodağın qaçacaq, üzün güləcək.

Və mütləq ağlına bir fikir gələcək, mütləq!!!

DƏRDALGİN

(tabletkalarda)

Ey günəşli yurdun şərqli insanı!

Nə vurulmusan bu qəmlərə

nə əzizlərsən öz dərdini?

Dərd-bəladan həzz alırsan

manyakmısan?

Sənə verilən o işıq ömür

Uçub gedir bir ox kimi

Adam da bu qədər dərdbaz olarmı?

Köynəyin cırıqdı - cəhənnəmə ki...

Bir az da cırıq gəz.

Dişin yoxdu, pulun yoxdu

mırıq gəz.

Dabanı sürtülmüş, üstü sökülmüş

su buraxan o ayaqqabınla

bir təpik ilişdir dərdin dalına

getsin öz işinin-dərdinin dalınca.

Evin yoxdur - nə olsun ki

vağzallara nə gəlib

binaların damlarına nə gəlib?..

Belə şeydən dərd yonub, qəm düzəltmə

Pulun yoxdu - bir az da ac gəz.

Ac-yalavac gəzməkdən

xoşbəxt və gülməli

bir şey varmı dünyada...

Ac-acına

küləkli küçələrdə veyillənmək

boş sok qablarını

su qablarını

təpikləmək dərd çəkməkdən pisdirmi?

Tutalım evlənmisən,

evdə uşaqların var

pulun az, məvacibin yox

noolsun?

Qazıb-qazıb dərd çıxartma bundan,

Qoy bir az da az yesin arvadın

bir az da arıq olsun

bir az da kasıb geyinsin.

Oğlun keçənilki şalvarını geyinsin

bir az da gödək olsun.

Qızının keçənilki ayaqqabısının

sökülmüş yerlərini özün tik.

Sən sapı dişinlə dartdıqca

uşaqların gülüşəcək.

Necədir, gözəl deyilmi?

Təki arvadın sevsin səni...

Qonşu uşaqları bahalı geyər

özləri bilər.

Qonşu arvadları xəz geyər

qızıl taxar,

özləri bilər.

Onda var, səndə yoxdu,

noolsun ki?

Səndə var, onda yoxdu

noolsun ki?

Dərdə çevirmə

zəhrimara döndərmə bunu.

Qoy gülsünlər sənə,

gülüb-gülüb axır yorulacaqlar.

Ömür axır işıq kimi

Arvadın həmişə səndən narazıdırsa

dırsa, dirsə, dursa

fikirləşməyə dəyməz

ayrıl getsin, boşa getsin

uşaqları dərd eləmə

bura bax,

yenə dərdə taxılma

onları əvvəlkindən də

gözəl böyüdəcəksən...

Tutalım, bir işdi, düşdün türməyə

Nə olub

özünü tütün kimi büküb çəkirsən?

İri, ağır fikirlərin hambalına dönmüsən?

Künclərdə əyilib

üzünə əlavə qırış yonursan

Gözüm aydın,

noolsun haqsız tutulmusan?

Nə üçün qan qusmalısan?

Döyəcəklər - döz gülə-gülə

Söyəcəklər - döz gülə-gülə

Bıçaq soxmaq lazımdısa kiməsə

lazım deyil fikirləşmək

ordaca sox!

Güllələmək lazımdısa

güllələ yerindəcə!

Səni də güllələyib yorta bilərlər

Sən də ölməlisən, heç dərd eləmə!

Ömür axıb gedir işıq misalı

Axmaq kimayəgərlər kimi

hər şeyi dərdə-qəmə döndərmə.

Qəmli oxuyursan

muğamda zarıyırsan

bu cavan vaxtında nə qarıyırsan

o qədim qəzələ nə kərkinirsən?

Manyakmısan,

maymaqmısan?

Tüpürüm sənin o dərdli şeirinə

tüpürüm sənin dərdə aşiqliyinə

Həyata gəl!

Həyata gir!

Nə göllənibsən?

Nə iylənibsən?

Ömür axıb gedir işıq kimi

Dərdin-qəmin-vərəmin-bəlğəmin

götünə bir təpik!

İşıqlı dünyada onların

hörməti yoxdu bir qəpik.

• Türkan Hüseynin iki filmi post-prodakşn mərhələsindədir
• Adil Kərimli türkiyəli həmkarı ilə görüşdü
• Əməkdar artist: “İçi çürük adamlar mənəm-mənəm deyir”