Kulis.az Vüqar Babazadənin "Külək haqqında elegiya" adlı yazısını təqdim edir.
Bana esmeyi anlat,
Bana sevmeyi anlat...
Barış Akarsu
Mənim rəhmətlik nənəmin başı küləkli vaxtlarda həmişə bərk ağrıyardı. Onun başı bərk ağrıyanda, hər şeyə söyürdü. Hətta küləyə belə qarğış edirdi. Mən təbiət hadisələrinə qarğış etməyi nənəmdən öyrənmişəm.
Güclü küləklərdə həmişə çəpərimizin şpalları yerindən çıxar və nənəm hər dəfə deyinə-deyinə gedib çəpəri düzəldərdi. Bunun bir yaxşı tərəfi var idi ki, hər dəfə uçmuş çəpəri yenidən düzəldərkən bir-iki addım qabağa qoyardı. Beləliklə, həyətimiz hər güclü küləkdə günü-gündən genişlənərdi.
Külək demək azadlıq deməkdir. Külək demək olduğun yerə bağlı qalmaq deməkdir. Tərk edə bilmək gücüdür. Gedə bilmək bacarığıdır. Külək heç yerə bağlı deyildir.
Küləyi gah fit çalan ərköyün uşağa, gah da dünyanın ruhuna bənzədirəm. Bəzən o vıyıldayanda elə bilirəm ki, qoca bir kişi dərindən ah çəkir.
Tanrım, mən bir küləyəm. Sənə ən yaxşı halımla gəlirəm. Düşünmürəm, düşünsəm də xatırlamıram indi.
Tanrım, bilirsənmi, nifrət qoxurlar. Bir-birinə pis-pis baxıb, sonra gülürlər.
Zaman azalır. Küləklər dayansın daha və biz bir yaz səhərinə oyanaq.
Ətrafınıza bir göz gəzdirin! Həqiqi həyat dediyimiz şeyin nə olduğunu, harada olduğunu bilmirik belə! Kitablarımızı, xəyallarımızı əlimizdən alsalar, eləcə ortada lüt-üryan qalacağıq!
Bundan beş il əvvəl dalğalı bir dənizin tam kənarında, üzümü kəsən küləyə qarşı bir qərar verdim. Bundan sonra evimizdə kişi mən olacağam.
Darasın külək saçlarını, ətir qoxar bu şəhər sənin kimi,
Sən sadəcə mənimsən...
