Kulis.az Ülvi Bahadırın Azərbaycan Dillər Universitetində (ADU) Azərbaycan Yaradıcılıq Fondunun dəstəyi ilə təşkil edilən “Ədəbiyyat adamı” müsabiqəsinin mükafatlandırma mərasimindən hazırladığı reportajı təqdim edir.
“Gün çox sakit başladı. Pəncərəni açan kimi apaydın işıq üzümə sillə kimi çırpıldı”.
Azərbaycan Dillər Universitetinin qarşısındayam. Tələbələr qapının qabağında qruplar halında toplaşıb.
İki ildən sonra, nəhayət, Yaradıcılıq fakültəsinin diplomunu alacam.
Foyedə dostları görüb salamlaşıram.
Cavid Zeynallı ilə söhbət eləyə-eləyə ikinci mərtəbəyə qalxırıq.
Pəncərədən ağaclara baxıram. May çox gözəldir. Həm də qəribə. Nə isti kimi isti... Nə soyuq kimi soyuq...
***
“Uzaqlarda kimsə nəğmə oxuyur...
Uzaqlarda...”
Hazırlıq gedir. Adamlar yavaş-yavaş çoxalmağa başlayır.
Ramiz Rövşən asta addımlarla gəlir və Kamal Abdullanın kabinetinə daxil olur.
- Bəs 12-nin yarısı başlayacaqdı?
- Tez gələsiniz deyə, elə demişdik. Əslində, 12:00-da başlayacaq. - Qismət müəllim cavab verir.
Əvvəlcədən söhbətdən hali olanlar özlərini qəti yormayıblar. Düz vaxtında – 12-də gəldilər.
Açığı, gözəl may səhəri burada olmaq arzuolunan görünmür, ancaq işin içində ədəbiyyat varsa...
***
“Gecə...dünya...külək onsuz yaşayır”.
Nəhayət, içəri keçirik. Hərə özünə bir yer tapıb oturur.
Hamı hardansa gəlib. Hamı harasa tələsir. Gözlər saatda... Mən də ansambla qoşulub saata baxıram.
Kamal Abdulla içəri girir. Dalınca da Ramiz Rövşən, Həmid Herisçi, Aqşin Yenisey, Varis və Ulucay Akif.
Xalq yazıçısı hər zamankı təmkini ilə sözə başlayır. O, gənclərə yalnız mətnə inanmağı, mətnə arxalanmağı tövsiyə eləyir.
Kamal Abdullanın çıxışından sonra mükafatlandırma mərasimi başlayır.
***
"Bir şaftalı ağacı tülə bürünüb quş kimi səkirkən..."
Arada kənddən şəkillər göndərirlər... Sarı, qırmızı, çəhrayı... Baxırsan, ürək döyüntülərin artır.
“Qardaşım ağaclar, bacım çiçəklər”.
Kökədən bir dişlək alıb armudu stəkandakı pürrəngi çayı qurtumlayıram.
***
Yaradıcılıq fakültəsinin tələbələrinə diplomlar verilir. Mənim diplomumu isə Varis müəllim təqdim edir.
Və bundan sonra fəaliyyətimizin parlaq olacağına heç bir şübhəm qalmır.
***
Söz Ramiz Rövşənə verilir.
Şeiri ifa eləmək haqqında danışır:
“Necə yaşamısansa, gərək şeiri də elə deyəsən”.
Sonra “Sevgi məktubu kimi” şeirini deməyə başlayır:
Dağlar arasında dərə
dərindi yuxu kimi.
Dağ-dağa duman göndərər
sevgi məktubu kimi.
Göydə yeddi sətir cızan
o göy qurşağına bax.
Kimdi onu yazan? Allah!..
sevgi məktubu kimi.
Bir bax bu ağ kəpənəyə,
sanki qoşa varaqdı.
Uçur çiçəkdən-çiçəyə
sevgi məktubu kimi.
...Haçan aşar bu sümükdən,
ətdən olan hasarı?!
Ruhum uçar göyə sarı,
sevgi məktubu kimi...
Ətrafa ilıq bir sükut çökür.
Sükutu Həmid Herisçi pozur:
“Ədəbiyyatımızda postmodernizm dövrü bitdi, neoklassisizm dövrü başlayır”. Həmid bəy AYB-yə keçidini də belə şərh edir.
Sonra iş alışmağa, yanmağa gəlir. O, Brunonu, Kərəmi misal gətirib, keçir Məşədibabaya: “Məşədibaba özünü yandırmayıb, öz-özünə alışıb o”.
Həmid bəy axır ki, ciddiyyətlə oturmuş insanların üzündə gülüş yaratmağı bacardı.
Aqşin Yenisey yenə öz ampluasındadı: “Mən istəyirəm ki, ədəbiyyatımızı sosioloqlar, psixoloqlar dəyərləndirsin”.
Onlardan sonra teatrşünas Aydın Talıbzadə, yazıçı Fəxri Uğurlu, ədəbiyyatşünaslar Elnarə Akimova, Maral Yaqubova və Nərgiz Cabbarlı çıxış elədilər. Onlar da fakültənin tələbələrinə uğurlar arzuldılar.
***
Tədbirdən sonra hamı çölə çıxır. Oxucular şairlərlə şəkil çəkdirmək təlaşındadırlar.
Hava get-gedə isinir. Qayıdanbaş yenə pəncərədən ağaclara baxıram. Yarpaqlar tələsmir, asta-asta süzülür səmada.
Çölə çıxıram. Külək qaçırdır saçlarımın yuxusun. Dincəlir gözlərim Günəşin sonuncu şüasında…
“Mən o gün biləcəm-
O gəlib bizə…
Mən o gün dönəcəm düz kəndimizə…”
