Sənətin qeybdən gələn səs kimi, hənirti kimi heç vaxt görünməyən, izah olunmayan, şair demiş, şərhi-bəyana sığmayan bir yanı vardır.
Eşidirsən, duyursan, di gəl yazıb-yaradıb ifadə etməyincə heç kimə başa sala bilmirsən.
Mətnin alt qatından, "varağın o üzü"ndən, bəlkə də müəllifin yaddaşından, taleyindən, lap belə ruhunun cövhərindən süzülüb gələn o səsin adını şərti olaraq nəğmə qoymaq olar.
Nəğmənin varlığını qəbul etdik-edəli insanlıq gözümüz önündə iki yerə bölünür:
Nəğməsi olan adamlar
Nəğməsi olmayan adamlar
Birincilər o nəğməni eşitdirdiyi, ikincilər ona ehtiram bəslədiyi qədər dəyərlidir.
Böyük insanlıq adına başqa seçim yoxdur.
Dünyada nəğmədən daha gözəl, onu duyub-dəyərləndirməkdən daha müqəddəs heç nə yoxdur.
Nəğmə həm də hər cür şərə, pisliyə qarşı içimizdə parlayan müqavimət işığıdır.
Bəşəriyyət zaman-zaman ölümün özünə də nəğməylə meydan oxuyub.
Min illərin bu üzünə nəğmədən başqa bir şey qaldımı?
Tanrı bizi nəğməsiz qoymasın.
