Şair Fərid Hüseynin “Bir də heç vaxt” adlı şeirlər kitabı işıq üzü görüb. Kulis.Az “Atv kitab” layihəsi” çərçivəsində, “Parlaq imzalar” nəşriyyatı tərəfindən nəşr edilən həmin kitabın “Liriklər və antiliriklər” bölməsindən bəzi şeirləri təqdim edir.
Sənsizlik
Səndən qaçmaq mümkünsüzdü,
fərari olmaq olmur.
Sən göstərdin ki,
qadın kişiyə bir cüt qabırğa əvəzində
bütün canını verə bilər.
İndi mən boş badəyə zillənmiş sərxoş gözüyəm,
kimə satıldığını bilməyən qulam,
məni sahibim yox, taleyim düşündürür.
Sənə qədər söz idim,
gəlib bəstələdin təkliyimi,
indi öz nəğməmizin tətik səsi qorxudur məni.
Başını qoysan – sevda balıncıdı,
qoymasan, tabut yeridi çiynim.
Səni görsəm, muştuluğa uzanmış ələm,
görməsəm, papağına zillənmiş dilənçi.
Məni qınama, demə ki, getdin –
mən səni yox,
yatağımı tərk etmişəm sadəcə.
Ta alın yazısını kəşf etmək istəyirəm,
dünyada işim yoxdur özgə.
Başqa cür olmur
Oxumalıyam, alim olmalıyam,
sənin təbəssümünü araşdırmalıyam.
İşləməliyəm, vəzifəm artmalıdı –
Busəçi olmalıyam.
Küsməliyik, saatımı kosmetika dolabında gizləməlisən,
yerini soruşub barışmalıyıq.
“Mülkümü” satıb qollarında yer almalıyam.
"Ayağın əlim boydadı" deməliyəm,
sənin balacalığına gülüşməliyik.
Əsgər papağımı başına qoymalısan,
mən sənə "komandir" deməliyəm.
Şəkil çəkdirməliyik
və "komandir" sözü şəkildə düşməməlidi.
Belə olmalıdı, yoxsa xoşbəxt olmaq olmur.
Qatarda
Məcnun Leylinin
ordusu tərəfə keçdi deyə
uduzdu həmişə.
Sənin gözlərin tərəfə keçmişəm –
bir ordu adama uduzuram indi.
Qatarla yaşadığın şəhərdən uzaqlaşdıqca,
relslər uzunu uzandıqca təklik,
sonuncu gülüşün qəlpə kimi gəzinir canımda –
insan bədbəxt olanda xatirələri də bədbəxt olur.
Qatarda hamı öz işindədir:
tum çırtlayırlar,
uşaq yatızdırırlar,
su satırlar,
bələdçi zibilləri yığır,
mənsə tez göz yaşını sildiyin salfeti gizlədirəm.
Bir də heç vaxt
Daha məni insanlarla bərabər
əşyaların taleyi düşündürür:
Məsələn, sənin aldığın qol saatı
vaxtı göstərməkçün yox,
sənsizliyi hesablamaqçündü.
Mənimçün indi insan vəfası
ikimizin də oxuduğumuz kitablarda
sənin altından xətt çəkdiyin cümlələrə
Təsbeh
Ömrə ad qoymaq olmur;
bəlkə geyindiyin bədəni
dəyişəksiz paltar kimi
sapı süzülənəcən –
yıxılıb ölənəcən
əynində daşımaqdı?
Vüsal – eyni tavanın,
həsrət – eyni göylərin
altında yaşamaqdı.
Günəşdən sallanan təsbehlə
sənin adını zikr edirəm...
Uzaqdan baxıb:
"Dodağının altında
nə mızıldanır bu?" – deyirsən,
...bilirəm...
Şəklin arxasına yazılan şeir
Dayanmısan şəkildə – o uzaq keçmişimdə,
qoşa şəkillərdə mən əvvəl özümə baxardım,
indi sənin yanımda durub-durmadığına.
Elə bil şəkillərdən də qaçaraqdır ayağın,
bir gün alboma baxıb görəcəm sən yoxsan ta.
Çox heyf, unutmağa yer də yoxdur şəkildə,
foto çəkilən tarix ayağının altında.
Şəklini yandırmaqla xilas ola bilmərəm,
onda da yandırdığım gün qalacaq yadımda.
Tək qalmış əlin səsi
Məni öldürsən, qanlı köynəyimi
verəcəyin adam yoxdu.
Mən ölməkdən yox,
köynəyimin yiyəsiz
qalmasından qorxuram.
Səndə heç nəyim qalmayıb,
verdiyim qabırğanı da çıxartdırmısan.
İndi özgürsən,
amma yerim görünür canında.
Səndən sonra quşlara yem səpirəm, –
kiminsə ümid yeri olmaqdı arzum...
