Sağ ayağım yoxdu. Bir qolum quruyub. Sol gözüm görmür. Yalnız bir qulağım eşidir. Böyrəyimin birini çıxardıblar...

Bütün arzular uçub gedib. Ümidlər kölgələnib. Ağlımda ancaq itirdiklərimdi...

Mən bütün bunların yoxluğunun hesabına anlamışam ki, bütün bunlarsız da yaşamaq mümkündür. Yetər ki, ürəyin döyünsün. Yetər ki, Ürəyin olsun...

Əslində ürək döyüntüsü insan taleyinin səsli mətnidir. Ən azı hər döyüntü sonuncuya doğru daha bir addım atıldığından xəbər verir. Məncə insan ana bətninə düşəndə artıq onun ürəyinin neçə dəfə döyünəcəyi hələ olmayan ovcuna yazılır...

Deyirlər hər kəsin ürəyi yumruğu boydadı. Əslində hər kəsin yumruğu ürəyi boydadı. Çünki birinci ürək yaranır, sonra yumruq...

Bəlkə də ürəklə yumruğu ona görə müqayisə edirlər ki, hər ikisinin içində insanın taleyi gizlənir...

Ovcunuzu açın və baxın. Görəcəksiniz ki, orada da bir mətn var. Xətlərdən ibarət bir mətn. Həmin o xətlərdə ürəyin ümumilikdə nə vaxtadək döyünəcəyi yazılıb bəlkə də (oxumağa cəhd etmək bizə düşməz).

Deyilənə görə insanın ovcundakı xətlər də onun taleyinin yazılı mətnidir...

Tanrıya minnətdarlıq edərkən, nəyəsə and içərkən, lap elə himni dinləyərkən əlinizi ürəyinizin üzərinə qoymadınızmı heç? Bəlkə belə həssas məqamlarda əlimizi ürəyimizin üzərinə qoymağımız məhz taleyimizin yazılı mətni ilə səsli mətnini birləşdirməyimiz üçündür? Bəlkə məhz bu iki mətn üst-üstə qoyularkən biz daha çox insan oluruq ?

Bilmirəm...

Bildiyim yalnız odur ki, hər iki mətndə Sən varsan...

• Azərbaycan arağının qələbədə rolu - “Tamamilə məxfi” sənədlər
• Mir Cəlalın “Füzuli sənətkarlığı” kitabı İordaniyada nəşr olundu
• "Kinomexanikin qayıdışı" Ən yaxşı sənədli film seçildi