Kulis.az Ulucay Akifin “Kamal Abdullaya açıq zəng” adlı yazısını təqdim edir.
Gözəl mətn oxuyanda insan olduğumu və yaşadığımı hiss edirəm.
İstəyirəm, ömrümün ən uzağında qalan adamları tapım, zəng edim, səslərini eşidim.
Soruşum ki, necədilər ömrün o uzağında, darıxmırlar ki?
Mən bilirəm, ömrün uzağında hava həmişə çox soyuqdu, orda qalan adamlar üşüyür.
Kamal Abdullanın yeni hekayəsini oxudum bu gün. “Qatardakı adam” hekayəsini deyirəm.
Hiss elədim ki, ürəyim köksümdə böyüdü, böyüdü, böyüdü, sonra birdən yerə çırpılıb çilik-çilik oldu.
Bir qızı sevmişdim mən də nə vaxtsa.
Hamı nə vaxtsa bir qızı sevib.
Həm də çox sevib.
Və heç kim o sevdiyi qıza qovuşa bilməyib.
Yəqin, belə olmalıdır.
Necə ki, insan doğulmağa və ölməyə məhkumdur,
Elə o cür də insan sevməyə və qovuşmamağa məhkumdur...
İstədim, Kamal Abdullaya zəng edib deyim ki, mən çox darıxıram ömrün uzağında qalan adamlar üçün.
İstədim deyim ki, mən o qızı elə sevmişdim ki, yeriyəndə ayağım yerə dəymirdi, bir qarış yuxarıda idim torpaqdan.
İstədim, deyim ki, mən də o qızı məktəbimizin qarşısında gözləyirdim elə.
Mənim də ürəyim köksümdən çıxırdı onu görəndə... onu görməyəndə...
İstədim, deyim ki, o baharda açan güllərin qoxusunu mən də heç vaxt duymadım bir daha.
İstədim, deyim ki, o qızın böyük qardaşı məni döyəndə özüm əl qaldırmadım ona.
axı əlim yox idi, yumruğum yox idi,
iki qanadım varıydı, bir də böyük ürəyim...
istədim deyim ki,
o bahar bir də heç vaxt gəlmədi,
o güllərin qoxusunu bir də heç vaxt duymadım.
Başqa heç nə...
