Kulis.az Ulucay Akifin yeni yazısını təqdim edir.
Dünən bir tanışımla rastlaşdım təsadüfən. Təzə kitabıma görə təbrik elədi, sonra dedi ki, kitab sərgisinə getmişdi.
Sevindim.
Dedim, nə gözəl!
Dedi, hə də, getmək lazımdı, kitaba, yazıçılara dəstək olmaq lazımdı.
Belə düşünməyinə də çox sevindim. Soruşdum ki, nə kitabları aldın?
Dedi, kitab almağa getməmişdim ki, eləcə dəstək olmağa getmişdim də.
Yer-göy şahidimdir ki, belə dedi.
Bir az üzünə baxdım. Fikirləşdim ki, yəqin indi güləcək, mənlə məzələnir.
Gördüm ki, yox, adam cipciddidir (bu sözü indi kəşf elədim, "çox ciddi" mənasında).
Dedim, kitab almadınsa, bəs necə dəstək olurdun yazıçılara? Yazıçıların əvəzinə kitab imzalayırdın, ya çox kitab imzalayan yazıçıların qollarını masaj eləyirdin?
Hə... Belə...
Azərbaycanlılar məni hər dəfə elə şoka salırlar... Hər dəfə də fikirləşirəm ki, bundan pis təəccübləndirə bilməzlər məni, amma hər dəfə yenə bacarırlar.
Belə başa düşürəm ki, azərbaycanlılar kitab sərgisinə gedib, bir-iki kruq sərgini fırlanmağın, kimləsə laqqırtı vurmağın, şəkil çəkdirməyin kitaba, yazıçıya dəstək olduğunu düşünürlər.
Nə deyəsən?
Naşirlər də, yazıçılar da sərgilərdən şikayətlənirlər. Deyirlər ki, az adam gəlir, gələnlərin əksəriyyəti də heç kitab almır, yüksək səslə danışır, deyib-gülür, bir-iki “kruq” sərgini fırlanır, şəkil çəkdirir, sonra çıxır gedir işinin dalınca. Ad da olur ki, kitabsevərdi, sərgiyə gedib, kitaba, ədəbiyyata, yazıçılara dəstək olur.
Gülməli adamlarıq. Çox gülməli adamlarıq.
Hələ adamların kitab oxumamağa səbəb kimi yalandan maddi vəziyyəti bəhanə gətirməyi lap gülməlidir.
Azərbaycanlılar kitabdan başqa hər şeyə pul tapırlar. Hər şeyə!
Azərbaycanlılar ağlınıza gələn hər şeyə pul tapır. Manaf Ağayevi toyuna gətirməkdən tutmuş, Baləlinin meyxanalarına şabaş atmağa kimi, hansısa dalını, sinəsini böyütmüş “müğənni”nin döşlərinin arasına pul basmaqdan tutmuş, bütün günü çayxanalarda boş-boş qəlyan tüstülətməyə kimi...
Gündə iki qutu siqaretə, kinoteatrlardakı düşük Türkiyə komediyalarına...
“Bu şəhərdə”nin, “Parni iz Baku”nun düşük, mənasız, bir-birindən heç nə ilə fərqlənməyən konsertlərinə... Görürsünüz də azərbaycanlılar o düşük, bayağı zarafatların olduğu konsertlərin zallarını necə həvəslə doldururlar, necə həvəslə şaqqanaq çəkib gülürlər, əl çalırlar, az qala, ürəkləri partlaya gülməkdən...
Necə olur ki, azərbaycanlılar biletləri xeyli baha olan bu konsertlərə, bu şeylərə pul tapırlar, amma kitab adı gələndə, yadlarına düşür ki, kasıbdılar, kitaba verməyə pulları yoxdur, dəsmal çıxarıb ağlayırlar?
Kimi aldadır bu azərbaycanlılar?
Məni aldatmaq olar?
Bir mənim gözlərimə baxın... Cin kimiyəm...
Səmimi olun, rahat olun, nə özünüzü aldadın, nə də başqalarını aldatmağa çalışın.
Rahat-rahat deyin ki, biz kitab oxumuruq, biz kitab oxumaq istəmirik, bizdən adam olan deyil, bizdən əlinizi üzün, biz öz bataqlığımızda, tik-tokerlərimizlə, vaynerlərimizlə, bloggerlərimizlə, düşük-düşük konsertlərimizlə, bayağı “müğənnilər”lə, səviyyəsiz meyxanaçılarla xoşbəxtik.
Etiraf eləyin də bunu.
Bunu deyin, biz də işimizi bilək. Əlimizi üzək sizdən. Yormayaq özümüzü kitab üçün, mədəniyyət üçün. Gedək açaq biz də tik-toku, qışqıraq, bağıraq, söyüş söyək, dombalaq aşaq, meyxana deyək... Sizi xoşbəxt edək, sizə ayaq uyduraq.
Axı niyə yorursunuz bizi?
