Pablo Neruda
Yavaş-yavaş ölür
Yavaş-yavaş ölür səyahət etməyən,
Kitab oxumayan,
Musiqini dinləməyən,
Özü ilə harmoniyada ola bilməyən.
Yavaş-yavaş ölür
Özünə olan inamını itirən,
Ona uzanan kömək əlini geri itələyən.
Yavaş-yavaş ölür məhəbbətin özünü öldürən,
Ömrünü gah bəxtsizlikdən, gah da aramsız yağışdan
Sonsuz şikayətlərlə keçirən.
Yavaş-yavaş ölür planlarını yarımçıq qoyan,
Onları həyata keçirməyə heç başlamamış.
Ona bəlli olmayan məfhumları sual etməyən.
Soruşduqda belə, bildiklərini deməyən.
Yavaş-yavaş ölür alışqanlıqlarının köləsi olan,
Hər gün eyni istiqamətdə gedib yolunu dəyişməyən
Paltarlarının rəngini dəyişməyə risk etməyən,
Yadları dindirməyən.
Yavaş-yavaş ölür
Ehtiraslardan uzaq duran,
Əsnəməni təbəssüm kimi göstərə bilən.
İstər səhvlər, istərsə də hislər nəticəsində
Ürəyi döyünməyə vadar edən
Və gözləri parlamağa sövq edən
Emosiyalarla dolu olmaq əvəzinə,
Ağın üzəri ilə qara yazmağı, “i”-nin nöqtəsini qoymağı sevən.
Yavaş-yavaş ölür masanın altını üstünə çevirməyən,
Sevgidə, ya da işdə xoşbəxt ola bilmədikdə
Talenin zərbələrini dəf etməyən,
Arzusunun arxasınca düşərsə,
Başına gələ biləcək naməlumluqlar üzündən
Əlində olanları təhlükəyə atmayan,
Ömründə heç olmasa, bircə dəfə
Ağıllı məsləhətlərdən can qurtara bilməyən...
Elə isə gəlin yaxa qurtaraq
Kiçik dozalarla yaxınlaşan ölümdən,
Sağ qalmağın
Nəfəs almaq kimi,
Böyük və davamlı səy tələb etdiyini
Hər zaman xatırlayaq.
Bu gününü yaşa!
Bu gün risk et!
Bunu bu gün et!
Yavaş-yavaş ölməyə cürət etmə!
Özünə xoşbəxt olmağı qadağan etmə!
