Kulis şairə Sevinc Elsevərin yeni şeirlərini təqdim edir.
Köpüklər
Paltar yuyar ağ əllərlə
köpürər sabun
yumru-yumru köpüklər
dənizdə dalğalar kimi...
Bulaşıq qabları yuyar
yenə... yenə o əllər
köpürər yağlı sular
uçuşar
ağızda saqqız kimi
şişən halqalar
tez də partlayarlar
davam gətirməzlər ki...
Çocuğunu yuyundurar o əllər
köpürdər bir teşt suyu
oynaşarlar ana-bala
çoxlu ağ kəpənəklər
qopar sulardan
qonar burunlarına
Ağzı köpüklənən
bir kişi qışqırar
bağırar ona hər axşam
Kişinin ağzından div boyda köpüklər düşər
alar içinə o qadını köpüklərdən biri
uçub gedər uzaqlara o qadın
bir nəhəng köpüyün içində
çocuqluğunda baxdığı
cizgi filmlərində olduğu kimi...
Ən çətin müsahibədə
Gecələr oyaq qalıb
ata-anasının yuxuya getməsini gözləyərək
sevgilisiylə görüşmək üçün
bağa enən yeniyetmə qız kimi
evdə hamını yuxuya verəndən sonra
bir kənara çəkilib
şeirlər yazan qadın mən idim
deyə boynuma alacam
o ən çətin müsahibədə...
Tək adamın gecəsi
Ötüb keçər maşınlar
yolun ortasındakı gölməçələrdən
su çiləyərlər üstünə
səkinin lap kənarıyla getsən belə
sənə elə gələr qəsdən edirlər
sevgilinlə ayrılmısansa...
Axşam saatlarında
yorğun-yorğun
market səkilərinə sərilən itlər
heç kimin yox
qalxıb sənin dalınca gedər
hədər, hədər, hər şey hədər...
bəla hər yerdə səni tapar
bir küçə davasının arasında
görərsən özünü qəfil
sənə elə gələr ki, ay da
qoca, təsbeh çevirən nənən kimi acıqla baxır
özünü yığışdır, adam kimi apar deyir
qaşıyla, gözüylə...
o uzaqlıqdakı aydan qorxarsan
nənənin zəhmli səsi gələr qulağına
“Aya az bax, çəkib aparar səni”...
Birdən bütün qorxuların qeybə çəkilər
şiniyərsən ayın üzünə
bəlkə səni bu dünyadan qopara
özü bildiyi yerə apara
amma ay qəfil gözünü çəkər səndən
girər bir qara buludun arxasına
tək-tənha qalarsan qaranlıq küçənin ortasında.
Balaca Ucalımızı dünyaya
gətirən Sevinc Fədaiyə ithaf
Baharda
ağaclarda açan çiçəklərə
toxunmağa qıymazsan ya
qopub düşərlər
meyvə olmazlar deyə qorxarsan...
Küçələrdə tək yeriyən
hamilə qadınlar görəndə
qaçıb yapışmaq istəyirəm qollarından....
Oğurlayan balaca əllər
Şahnaz Kamala
Balaca uşaq idi qardaşım
qonşudan bəzəkli
uşaq stulu götürmüşdü xəlvətcə
bizim evdə boyumuza,
bədənimizə uyğun belə stul yox idi
qonşuda görmüşdük
qonşunun uşağı oturmağımıza imkan verməzdi
özü oturar
altdan yuxarı baxıb bizə
“yandı-qındı” verirdi...
Qonşu uşağının başı əmisinin toyuna qarışanda
qardaşım o stulu mənə gətirdi
nə qədər həsrətlə baxdığımı görmüşdü dəfələrlə
sızlamışdı balaca qəlbi
nənəm bizi cəzalandırdı həmişəki qəzəblə
əvvəlcə bizi nar ağacımızdan
çubuq kəsib gətirməyə yolladı
əllərimiz, dizlərimiz tikanla cızıq-cızıq oldu
o çubuğu gətirib çıxarınca
sonra bağırdı qardaşıma
hansı əliylə stulu götürdüyünü boynuna alsın
hansı əlinlə götürmüsənsə o əlini də kəsəcəm dedi...
qardaşım baxdı əllərinə
bilmədi hansı əlini seçsin
seçmək çox çətin idi
hər iki əli qardaşıma əziz idi
hər iki əlini sevirdi
mənə baxdı
haray salan gözlərlə
mən də qardaşımın əllərindən
heç birini seçə bilmədim
sağ əliylə top atmışdı mənə
sol əliylə mən yıxılanda biləyimdən tutmuşdu
sağ əliylə gözümün yaşını silmişdi
yıxılıb dizimi qanadanda
sol əliylə saçlarıma sığal çəkib məni ovutmuşdu
hansı əlindən vaz keçə bilərdim ki?
iki gözüm kimiydilər...
“oğurluq edənin əlini kəsirlər!”
nənəm daha da qeyzlə
hirslə çığırdı üstümüzə...
inanırdıq nənəmizə
bundan əvvəl oğurluq etməmişdik heç birimiz
bilmirdik oğurluq nədir, cəzası necədir?
yüyürdüm nənəmin üstünə
“nənə... nənə... ay nənə...”
deyə boğuldum hıçqırığımda
sanki bu qadın nənəm deyildi
başqa bir qadını çağırırdım imdada
nənəm nar çubuğuyla vurdu qardaşımın əllərinə
ağlımıza gəlmirdi çubuqla əl kəsməzlər deyə
ağlımıza gəlmirdi sovet vətəndaşıyıq
nənəm tabe olmağa məcburdu sovet qanunlarına
xəbərimiz yox idi bu xoşbəxtliyimizdən
uşaq hüquqlarımızdan
xəbərimiz yox idi
illər sonra oxuyanda Viktor Hüqonun “Səfillər”ini
Jan Valjana ürəyim acıyanda
xatırladım o əhvalatı
və nənəmlə barışmadı qəlbim o zamandan sonra
üsyan etdim acımasızlığına
varlıların kasıblardan icazəsiz aldıqlarını
kasıblar iznsiz götürəndə adına oğru deyirlər
bu adamlar axı nə vaxt doğru deyirlər?
qəzetlərdə xəbər çıxdı:
“nəhəng marketdən qorxuyla-hürküylə
çörək oğurlayan yoxsul və qoca qadını
ifşa elədi market sahibi
qadının ürəyi dayandı həmişəlik”
başlar utancla endi aşağı
o qadın bəlkə ölməsəydi
daşlayasıydılar
əlini nədi
canını verdi deyə susdular!
Sevilən uşaq
Hardansa tapıb əyninə keçirdiyi
köynəyinin üstündə
ingiliscə "sevilən uşaq"
kəlmələri yazılıb
avtobusa dilənmək üçün minən uşağın
Bilmədiyi
yad dildə danışacaq
onunla dünya həmişə
Maşın
Dilənçi atasının əlindən tutub
avtobusdakı basabasda yeriyən
yıxılanda atasının əlindən
sanki adamın pencəyiymiş kimi
asılı qalan
ayaqları yerdən üzülən
körpə oğlanın gözü
qucağımda yatan oğlumun əlindəki
qırmızı, balaca maşına sataşdı
baxışlarındakı
həsrətli qığılcımları söndürmək üçün
oğlumun oyuncağını
gizlicə oğurlayıb uşağa verəcəkdim ki
maşın səs-küy qopartdı
qəribə səslər çıxartdı
musiqi çaldı
oğlum yuxudan qalxdı
dilənçi uşaq baxdı, baxdı, baxdı
atası avtobusdan düşürdəndə də onu
boynu xeyli arxada qaldı
amma o
nə ağladı
nə də fəğan qopartdı
oyuncaq maşından yana
oğlum kimi
Üzünü yerə sürtərək aldırmışdı oğlum
mənə o oyuncağı
almaq istəmirdim
evdə oyuncaq maşının var demişdim
təşəkkür belə etməmişdi maşını alıb ona verərkən
O uşağın baxışları
dəldi içimi keçdi
o uşaq ürəyində nələr apardı
nələr apardı getdi?
oğlum da atası maşın sürən
oğlan uşaqlarına eyni baxışlarla baxır
əli çatmadığı şeylərdən ötrü
əzab çəkməklə keçir hər insanın ömrü
par-par yanan mağazaların
bazarların içində...
