Nə vaxtsa oxumuşdum ki, vaxt gələcək insanlar səsdən taun kimi qorxacaqlar. Bəlkə də oxumamışdım, eşitmişdim. Mənbə haqda yaddaşımda elə də dəqiq məlumat yoxdu.
Bircə onu xatırlayıram ki, bu fikirlə tanış olanda insanların səsdən taun kimi qorxmasına hələ çox vardı. Hər halda mənə elə gəlmişdi. Onda hələ adamlar telefonu cüt - cüt gəzdirmirdilər, əksinə cib telefonu olanlar tək-tək idi. Bakı küçələrində maşın indiki qədər çox deyildi. Onda mənə elə gəlirdi ki, adamların səsdən taun kimi qorxacaqları gün çox uzaqdadı, yəqin ki, mənim bu dünyada olmayacağım vaxtlarda.
İnsanların gələcək haqqında təxəyyülləri maraqlıdı. Məsələn, onlar uçmaq arzularını nağıllarda uçan xalça şəklində ifadə ediblər, əsrlər sonra isə uçaq kəşf olunub.
Mən uşaq olanda kəndimizdə bir dəli vardı, kimsə onu hirsləndirəndə əlini qulağına aparıb “alo” deyər, guya sahə müvəkkilinə şikayət edərdi. Onda hələ bizim mobil telefonu tanımağımıza çox vardı.
“Vaxt gələcək, insanların səsdən taun kimi qorxacaqlar” fikri də bu tipli öncəgörmələrdəndi.
Bu çərxi-fələk elə sürətlə dövran elədi ki, sizi deyə bilmərəm, mən artıq səsdən taun kimi olmasa da, qrip kimi qorxmağa başlamışam. Maşın siqnalından, telefon zəngindən, mesaj cükkültüsündən, “budilnik” zingiltisindən, sual intonasiyasından, sürücü kaprizindən, dilənçi yalvarışından, satıcı yaltaqlığından və daha nələrdən. Bütün bu səslər beynimi gün boyu o qədər döyəcləyir ki, hərdən elə bilirəm, ömrüm deyingən birinin şikayətlərini dinləməklə keçir.
Mənbəyini unutduğum başqa bir fikirdə isə deyilir ki, mədəni mühit əsəbi olmağa məhkumdu. Bu da maraqlıdı, əsəb və mədəniyyət. Yəni, bizim həm paytaxtda yaşamaq, həm də dağ başı, çay qırağı, qulaq dincliyi istəyimiz mənasızdı. Biz həmişə daha çox absurdu, mümkün olmayanı istəyirik. Paytaxtın ortasında oturub, insan ayağı dəyməyən bir ada arzulamaq kimi.
Bu yazını yazarkən oğlum oyuncaq telefonunda “qam- qam stayl”ı mələdib dəli kimi oynamaqla məşğuldu. Hərdən rəqsinə ara verib məndən soruşur:
- Yaxşıdı?
Hirsimi güclə boğub gülümsəyirəm. Amma səsimdə dörd yaşlı uşağa aid olmayan bir ironiya titrəyir:
- Yaxşıdı, bəs nə, hətta əladı.
