Kulis.Az Qismətin yeni şeirlərini təqdim edir.
Sərçələr
Eyvanda oturmuşam. Əlimdəki fotoda 96-cı ildi.
Gözləri qıyıq, balaca oğlan mənəm.
Onda, o günlərdə, pəncərəsinin qolları, qapısının ürəyi
küçələrə açılan evdə, başdaşları adam idi.
Qəribə bir axşam idi – Yeni il axşamı.
İndi baxıram ki, elə bil hamı
Şuşanın işğalından bir gün sonra kimidi.
Niyə? Xatırlamıram.
Eyvanda oturmuşam. Dil çıxardır uzunsov qəbzlər:
İşıq pulu, qaz pulu, su pulu.
Nə yaxşı borcumuz var,
yoxsa hardan bilərdik,
işığımız olub – yandırmışıq,
qazımız yanıb – qızınmışıq,
suyumuz gəlib – paklanmışıq.
Yaşamışıq.
Eyvanda oturmuşam. Adamlar tələsir. Tıxacdı.
Maşınların səs-küyünə qulağını şəkləmiş pişik acdı
amma o tanımaz-bilməz,
ağ xalatlı həkimləri, bərbərləri.
Dil çıxartmaz üzünə hər ay
dövlətin uzunsov qəbzləri.
Nə fotoya çevrilir, nə də başdaşına
yaxınları, əzizləri.
Eyvanda oturmuşam.
Laubalıdı qəbzlər,
məsuddu pişiklər,
köhnə fotolar qüssəlidi.
Qəribədi, iş vaxtı bitəndə, elə bil
maşınlar sahibindən yekədi, cüssəlidi.
Eyvanda oturmuşdum.
Axşamüstü zivəyə sərçələr qondu qəfil,
oynaşıb, civildəşib fikrimi dağıtdılar.
Futuristika
Qorxmayıb topuğu qanadan daşlardan,
sağ çıxıb gündəlik savaşlardan,
ilişib qalmadan axmaq təsadüflərə,
təəssüflərə əbədi baxmayanlar,
adam içinə çıxanda, adamlıqdan çıxmayanlar
quracaqlar gələcəyi.
Öz dərdimizi
dərdlərin ən böyüyü saymamağı öyrənəndə,
sevəcəyik məmləkətin ahılını da, uşağını da.
Göyqurşağına da göz vura biləcəyik.
Gəlsin, yaxına gəlsin,
ölkənin ən ürəkdən güləni, ən gözü sulusu,
ən sısqası, ən bazburutlusu,
görək kim bilir, kimin qazanında nə bişir -
Ətmi, dərdmi ?
Bilirəm, göydələnlər daxmalara,
ciplər sedanlara yuxarıdan aşağı baxır;
bilirəm, bəzən hara qaçırsan qaç,
bütün küçələr eyni yerə çıxır,
amma səbrin kölgəsinə sığınıb
öz işini görənlər olmasa,
İnanın, inanmazdım...
Füzuli meydanı
Hava küləklidir. Pişiklər skamyanın altında büzüşüblər.
Əlləri ciblərində bir kişi gəzişir, gün batacaq bir azdan.
Tələsən sürücülərin əsəbləri siqnal səsiylə yayılır küçəyə.
Bahar gediş biletini alıb, kafelərin köçü başlayıb çöldən içə.
Keçidlə üzbəüz köşkdən siqaret istəyirəm, satıcı çərənləyir:
“penal yox idi, “sudya”nı alıb, oyunu satıblar...”
Siqaretim gecikir.
“Beş qazan”ın qabağında bir qız büdrəyib yıxılır, tarappp!
Bir oğlan əyilib qolundan tutur,
qız ağlamsınan kimi olur,
siqaretim gəlib çıxır. Bir tüstü... başım hərlənir.
Qız üst-başını çırpır, başını yelləyir,
oğlan hələ oralardadı.
Yaxşı olar.
Pişiklərin sığındığı skamyada otururam.
Sellofan bir torba uçuşur göydə, qaş qaralır.
Yaddaşımın təsbehini çevirirəm : boşluq oğlu boşluq.
Gözlərinin yağmura qohumluğu çatan bir qız əyləşir yanımda,
sırğalarının səsi adamı ibadətə çağıran bir qız.
Yağış başlaya kaş, çətir olardım. Belə-belə işlər...
Adqoydu
Hər adamın bir ümidi olmalı
əl-ayaq çəkilən kimi içinə düşən,
gözlərini parıldadan bir ümidi.
Üzümüzü güzgülərə borc verəndə
utanmadığımız günlər naminə...
Hər günün bir adı olmalı
rəhmətlik Dünəndən də,
can üstəki İndidən də başqa bir ad.
Dünəni özünüz bilərsiniz,
Sabahın adı Yaşamaq olsunmu ?
Kayfarikin şeiri
Adamlar ölürlər, vallah ölürlər.
Sən də başlamısan bağ belə, bostan belə...
Maşınlar küləkləri ötə bilmirsə, Axilles tısbağanı,
sən ha denən ki, milli-mənəvi dəyərlərimiz uğrunda
gecə-gündüz çalışmalıyıq, nə bilim
bitməlidi dünyanın bizə qarşı qurduğu oyun.
Başımı ütüləmə, işığı söndür, soyun !
FM
Səhər avtobus sürücülərinin,
axşam dinləyicilərin xahişiylə
səslənən mahnıların
sədası altında dən düşür saçımıza.
Gözlərimiz həvəskar çəkilişlərdə
bir-iki babat kadr tutursa, ömürdü də...
Dəqiqəbaşı ətəyini dartıb aşağı çəkməsə,
kimsənin eyninə olmayacaq bir qadın
hər dayanacaqda bir-iki “of” eləyir.
Heç kim incimir,
amma elə bil öz mövcudluğu özünün xətrinə dəyir.
Narahatdı. Narahatıq. Narahatdılar.
İstidir, hamı tərlidi.
Ən çox baxışları bir-birinə sataşanlar tərləyiblər.
Gözlərimiz yolları əzbərləyiblər...
Bir qız minir avtobusa, dalınca bir oğlan.
Yox, oğlan minmir, dürtülür.
Par-par yanan ayaqqabısı qapıya sürtülür,
əyilir dəsmal çıxarır, başlayır, nə başlayır...
Qız göy köynək geyinib, açıq mavi cins.
Çantası qəhvəyidi, çəkmələri də.
Balaca məmələrini böyük göstərmək üçün
yekə büstqalter taxıb.
Saçları qabaqdan səliqəlidi,
arxadan dağınıq, yəqin tələsib, darıxıb...
Oğlan ayaqqabısını təmizləyib qurtarır,
telefonunu çıxarır.
Üzü tüklüdü, görünür
göy köynək qızın məmələri kimi böyümək arzusu var.
Fikrimin kulisində almandilli filmlər çəkirəm.
Dinləyicilərin xahişi ilə bir mahnı başlayır:
“Sən yoluna, mən yoluma...”
Düşməliyəm, işə gecikirəm.
