Kulis.az "Hekayə günü" layihəsindən Narıngül Nadirin “Qara” adlı yeni hekayəsini təqdim edir.

Dün­ya­ya gə­lən­dən elə­cə rən­gi qa­ray­dı, ana­sı onu qa­ra doğ­muş­du. Gəlişiylə ağ­lı-qa­ra­lı uşaq­la­rın sa­yı­nı bir nə­fər də artırmışdı.

Bu o gün idi ki, yaz tə­zə­cə açı­lır­dı. Ağac­lar xır­da-xır­da tu­mur­cuq­la­yır, torpaq xı­mır-xı­mır qı­zır, kənd­də-kə­sək­də ad­da-bud­da yaz çi­çək­lə­ri gö­zə də­yir­di.

Uşa­ğı tu­tan qa­dın kör­pə­ni ha­va­da yel­lə­yib, ya­nı­nı şap­pıl­da­daraq ustuf­ca ana­sı­nın qu­ca­ğı­na qoy­du:

- Qa­ra­dır e... Qap­qa­ra, yup­yum­ru uşaq­dır, al əmiz­dir!

- Tə­ki bəx­ti ağ ol­sun! - ana­sı üzün­də­ki zə­if tə­bəs­sü­mü bo­ğub uşa­ğı qucağına al­dı, əziz­lə­di, sı­ğal­la­dı son­ra nim­daş əs­gi­yə bük­dü. Uşa­ğın əzizlən­mə­yi, sı­ğal­lan­ma­ğı bur­da­ca bit­di. Son­ra­lar onu sı­ğal­la­maq, əzizləmək ana­sı­nın heç ya­dı­na da düş­mə­di, da­ha doğ­ru­su, ba­şı qa­rış­dı, vax­tı ol­ma­dı. Uşaq da adam ba­la­sı ki­mi bir­də­fə­lik ba­şa düş­dü ki, bu əzizlən­mək, sığallan­maq-filan nədirsə on­luq de­yil, o da o bi­ri ba­cı-qardaşla­rı ki­mi elə­cə ara­lıq­da bö­yü­dü, iri­lən­di, də­yiş­di. Bir də bax­dı­lar həyət-ba­ca­da o tə­rəf-bu tərə­fə qa­çır, toz­-tor­paq­la oy­na­yır. Uşa­ğın adı da elə xəs­tə­xa­na­da ça­ğır­dıq­la­rı ki­mi Qa­ra qal­dı. İş elə gə­tir­di ki, Qa­ra­nın sir­sifətinin qa­ra ol­ma­sı bir ya­na, göz­lə­ri də yum­ru­la­nıb iri­lən­di, hə­lə bu az­mış ki­mi üst­dən “it­diş­lə­ri” de­yi­lən iki­mər­tə­bə­li diş­lə­ri də çıx­dı. Düz­dür, deyirdi­lər üst­dən çı­xan diş­lə­ri sim sal­maq­la, nə bi­lim nəy­lə­sə müa­li­cə edib dü­zəlt­mək də olar­dı. Am­ma ana­sı­nın vax­tı har­dan­dı Qa­ra­nın diş­lə­ri ilə də ma­raq­lan­sı­n?.. Ge­cə-gün­düz tək­ba­şı­na ça­lı­şıb dörd uşa­ğa ba­xır­dı. Əsas olan o idi ki, uşaq­la­rın qa­rın­la­rı doy­sun, ac qal­ma­sın­lar, ac qal­ma­sa­lar ne­cə ol­sa, bö­yü­yə­cək­di­lər. Həm də ana­sı­na gö­rə Qa­ra elə əy­ri diş­lə­riy­lə də şirindi, gö­zə­gə­lim­liy­di. Ana­sı hər­dən­bir, vaxt ta­pan­da, Qa­ra­nı ha­ma­ma salıb üz-gö­zü­nü ki­səy­lə bərk-bərk sür­tər­di. Uşaq da tə­bii ki, ağar­maz­dı, sür­tül­mək­dən üz-gö­zü acı­şar, hirs­lə­nib ana­sı­nın qo­lu­nu çim­dik­lə­yər, bəzən sa­bun­lu-sa­bun­lu ha­mam­dan çı­xıb kü­çə­yə qa­çar­dı.

Beləcə, Qa­ra bir göz qır­pı­mın­da bö­yü­dü, kü­çə­yə-ba­yı­ra ayaq aç­dı. Gün gəldi ki, ev­lə­ri­nin ya­nın­da­kı da­yana­caq­da da­ya­nıb köh­nə av­to­bus­la­rı izlədi. Elə hə­min gün də onun rəng­siz dün­ya­sı­na san­ki bö­yük bir fır­ça ilə rəng­li bo­ya çək­di­lər. Bəl­kə də, heç çək­mə­di­lər, dün­ya­da hə­min rəng­lər vardı, sa­də­cə uşaq hə­min gün rəng­lə­ri du­yub dərk et­mə­yə baş­la­dı. Bir­dən– bi­rə hə­vəs­lən­di, ürə­yi uçun­du, otu­rub sa­at­lar­la, gün­lər­lə sü­rü­cü­lə­rə, tısbağa ye­riş­li köh­nə av­to­bus­la­ra ta­ma­şa et­di. Son­ra sü­rü­cü­lər Qa­ra­nı ora-bu­ra bu­yur­dular, si­qa­ret, su da­lın­ca dü­ka­na gön­dər­di­lər. İn­saf­lı sürücülərdən bi­ri “ki­şi­lik” edib bir gün onu av­to­bu­sun qa­ba­ğın­da əy­ləş­dir­di. Qa­ra sər­ni­şin­lər­dən pul yığ­dı, qa­pı­nı açıb bağ­la­dı. Ax­şam “in­saf­lı” sürü­cü onun ov­cu­na bir ne­çə qə­pik bas­dı. O da se­vi­nə-se­vi­nə pul­u ana­sına gös­tər­di. Ana­sı ra­zı­lıq­la gü­lüm­sün­dü, onu si­nə­si­nə sı­xıb başını sı­ğal­la­dı. Qa­ra da­ha da ürək­lən­di, dün­ya gö­zün­də bö­yü­dü. Bir müd­dət sü­rü­cü­lə­rin ya­nın­da “ma­lış” iş­lə­di. Üz­lə­ri tük­lü, yor­ğun sü­rü­cü­lər onun­la məzələndilər, kef­lə­ri yu­xa­rı olan­da ərk­lə sa­taş­dı­lar, əsəb­ilə­şən­də onu söyüb hirs­lə­ri­ni ya­tır­dı­lar. Əv­vəl­lər Qa­ra eşit­di­yi sö­yüş­lə­ri ha­va­da­ca tu­tub ürə­yin­də özü bil­di­yi şə­kil­də sürücülərin ca­vab­la­rı­nı ve­rir­di. Həm də cavab­la­rı­nı elə ve­rir­di ki, eşit­sə­lər yed­di qat­la­rın­dan ke­çər­di. Am­ma sonralar öy­rəş­di, fi­kir ver­mə­di. Da­ha heç kim­dən də kü­süb in­ci­mə­di, elə­cə əy­ri diş­lə­ri­ni gös­tə­rib hı­rıl­da­dı. Get­dik­cə sü­rü­cü­lə­rin ərk ye­ri­nə, za­ra­fat yeri­nə çev­ril­di Qa­ra. Üzü bər­ki­di, daş­laş­dı, bir də hiss elə­di ki, elə daş­la­şıb ki, heç ağ­la­ya da bil­mir. Uşaq­lı-bö­yük­lü, mə­qa­mı gə­lən ki­mi zır­ha­zır ağlayan adam­la­ra tə­əc­cüb­lə bax­dı. Ba­şa düş­dü ki, bu ağ­la­maq nə de­yi­lən şey­dir­sə, yer­li-dib­li on­da yox­dur. San­ki o göz­ya­şı de­yi­lən ma­ye Qa­ra­ya aid de­yil­di. Ana­sı əmin­lik­lə bil­dir­di ki, əgər Qa­ra ağ­la­sa, o gün göy­dən ye­rə ye­kə-ye­kə daş­lar ya­ğa­caq. Ana­sı­nın söz­lə­ri­nə əməl­li-baş­lı inan­dı Qa­ra.

Mək­təb ya­şı ça­tan­da, da­ha doğ­ru­su, ya­şı iki il ötən­dən son­ra, ana­sı ona ucuz, ağ rəng­li mək­təb­li köy­nə­yi al­dı. Qar­da­şı­nın iki öl­çü bö­yük olan şalva­rı­nın ba­la­ğı­nı qat­la­yıb əy­ni­nə ge­yin­dir­di, se­vi­nə-se­vi­nə mək­tə­bə apardı. Ana­sı­nın üzün­də­ki se­vin­ci gö­rüb Qa­ra da se­vin­mək is­tə­di, is­tə­di hay-küy­lə, itə­lə­şə-itə­lə­şə si­nif­lə­rə do­lu­şan uşaq­la­ra qo­şul­sun, am­ma alınma­dı. Bu­ra­lar ona yad gö­rün­dü, san­ki ürəyi­nə pər­çim edil­miş bir burğu onu aram-aram sıx­ma­ğa baş­la­dı. İlk də­fə hiss elə­di ki, ada­mın için­də özün­dən baş­qa bir kəs də var ki, əli­ni uzat­dı­ğı şey­lə­rə ma­ne olur, onu özün­dən az­dı­rır. Be­lə­cə, Qa­ra cə­mi iki gün dərs­də otu­ra bil­di. Elə hey fik­ri o baş-bu ba­şa şü­tü­yən av­to­bus­la­rın ya­nın­da qal­dı, sü­rü­cü­lə­rin lağ-la­ğı söhbət­lə­ri, sö­yüş­lə­ri üçün bur­nu­nun ucu göy­nə­di. Dərs­dən qa­çıb çan­ta­sı­nı evin bir kün­cü­nə tul­la­dı, özü­nü da­ya­na­ca­ğa çat­dır­dı. Bir da­ha mək­tə­bə get­mə­di.

Sü­rü­cü­lər də bir aləm­di­lər... Hay-küy­lə­ri, ma­cə­ra­ya bən­zə­yən əh­va­lat­la­rı, səs­lə­ri dün­ya­nı gö­tü­rür­dü. Hər­dən xəl­və­ti get­dik­lə­ri “le­vi” yer­lər­dən, or­da baş ve­rən in­tim ha­di­sə­lər­dən Qa­ra­nın ya­nın­da söz açır, son­ra göz vu­rub mə­zə­lə­nir­di­lər. Bə­zən elə şey­lər da­nı­şır­dı­lar ki, Qa­ra­nın tə­pə­dən dırnağacan bü­tün bə­də­ni gi­zil­də­yir­di. Ya­şı­nın və dün­ya­sı­nın elə vaxtlarıydı ki, ürə­yi­nin sə­si­ni ay­dın şə­kil­də eşi­dir­di. Sü­rü­cü­lə­rin de­di­yi “le­vi” yer­lə­rə, or­da tə­səv­vür et­di­yi ağ, ha­mar də­ri­li qa­dın­la­ra ürə­yin­də özü­nə də hə­lə tam ay­dın ol­ma­yan bir hə­vəs ya­ra­nır­dı, bü­tün bə­də­ni alı­şıb ya­nır­dı. Bir də ki, sü­rü­cü­lə­rə hə­səd apa­rır­dı, on­la­ra əl­çat­maz var­lıq ki­mi ba­xır­dı. Ürə­yin­də cür­bə­cür, rəng­li is­tək­lər do­ğur­du: “Bö­yü­yüb mən də belə av­to­bus sü­rə­cəm, əli­mə pul gə­lən­də mə­nim də sev­gi­lim ola­caq”. O gün­lə­rə ana­sın­dan əm­di­yi süd ki­mi ina­nır­dı Qa­ra. Hə­lə­lik­sə yal­nız avtobusun qa­pı­sı­nın ağ­zın­da dur­maq hü­qu­qu var­dı.

Son­ra Qa­ra bö­yü­dü, bığ yer­i tər­lə­di, əs­gər­li­yə get­di. Əs­gər­lik­də də onu ora-bu­ra qov­du­lar. Or­da da heç ki­mi ya­rıt­ma­dı. Sağ de­yi­lən­də so­la dön­dü, sol de­yi­lən­də sa­ğa dön­dü, bə­zən əs­gər yol­daş­la­rı­nın lağ ye­ri­nə çev­ril­di. Qul­lu­ğu­nun ya­rı­sı­nı ko­man­di­rin hə­yə­tin­də hə­yət-ba­ca iş­lə­ri gör­mək­lə, tikin­ti­də fəh­lə­lik et­mək­lə bir­tə­hər ba­şa vur­du. Və nə­ha­yət ki, ye­ni­dən öz sü­rü­cü dost­la­rı­nın ya­nı­na dön­dü.

Gün gəl­di Qa­ra ma­lış­lıq­dan çı­xıb sü­rü­cü ol­du. Ma­lış iş­lə­di­yi köh­nə marşrut­la­rın bi­ri­ni sür­mə­yə baş­la­dı. Hət­ta, iş elə gə­tir­di ki, bir vaxt sürücülə­rin na­ğıl ki­mi da­nış­dıq­la­rı o “le­vi” yer­lər­də də də­fə­lər­lə ol­du. Düz­dür, ye­nə də sü­rü­cü­lə­rin za­ra­fa­tı­na, lağ­la­ğı­sı­na tuş gə­lir­di, ne­cə deyərlər, on­lar üçün hə­lə ya­rı ma­lış, ya­rı sü­rü­cü idi. Am­ma Qa­ra ye­nə də əv­və­l­ki Qa­ray­dı, za­ra­fat­lar­dan in­ci­mir­di, ta­le­yin­dən na­ra­zı de­yil­di. Ta­le­yi də elə bö­yük ta­le de­yil­di, ovuc içi ki­miy­di. Ən uzaq is­tə­yi sü­rü­cü­lük idi, ona da çat­mış­dı. Ola bi­lər, baş­qa­la­rı üçün müx­tə­lif is­ti­qa­mət­lə­rə uza­nan bö­yük-bö­yük yol­lar var­dı. Am­ma Qa­ra üçün dün­ya­nın bur­dan o tə­rə­fi bağ­lı qu­tu idi.

Bir gün ana­sı Qa­ra­nı özün­dən bir ne­çə yaş bö­yük qız­la ev­lən­dir­di. Qız anası­nın qo­hum­la­rın­dan­dı və Qa­ra qı­zı gö­rər­kən qə­ti şə­kil­də ev­lən­mək­dən im­ti­na et­di. Qı­zın üzü bir qə­dər uzun­sov­du, onu gö­rən ki­mi kənd­də gördü­yü at gə­lib da­yan­dı gö­zü­nün qar­şı­sın­da. Həm də, qız çox kök­dü, bir söz­lə, onun zöv­qün­də de­yil­di. Am­ma ana­sı da di­rən­miş­di:

- Əlin çö­rə­yə ça­tıb, da­ha ev­lən­mək vax­tın­dır! Bu gün sa­bah ölüb ge­də­cəm, bir­cə sən or­ta­lıq­da qa­la­caq­san! Özün də elə dün­ya gö­zə­li de­yil­sən!

Ana­sı­nın söz­lə­rin­dən son­ra Qa­ra tə­sa­dü­fi hal­lar­da, yal­nız xe­yi­rə-şə­rə gedər­kən bax­dı­ğı güz­gü­nün qar­şı­sın­da uzun-uza­dı da­yan­dı, özü­nə ta­ma­şa et­di və nə fi­kir­ləş­di­sə ev­lən­mə­yə ra­zı­lıq ver­di. Be­lə­cə, gö­zü­nü yu­mub açınca qı­zı Qa­ra­nın evi­nə gə­tir­di­lər. Ana­sı da elə özü­nün de­di­yi ki­mi, az keç­miş dün­ya­dan köç­dü. Ölü­müy­lə Qa­ra­nı bir qə­dər çı­xıl­ma­za da sal­dı. Ana­sı­nın ya­sın­da ha­mı hön­kü­rüb ağ­la­yar­kən Qa­ra nə il­lah elə­di­sə gözündən yaş gəl­mə­di. Ya­sa gə­lən­lə­rin göz­lə­ri­ni ona zil­lə­di­yi­ni gö­rüb ağla­maq is­tə­di, am­ma alın­ma­dı, o bir dam­la su gö­zü­nü ya­şart­ma­dı ki, yaşart­ma­dı. Olan-ol­maz­la­rı, pis ha­di­sə­lə­ri ki­no len­ti ki­mi bey­nin­də o tə­rəf- bu tə­rə­fə fır­lat­dı, ana­sı ilə bağ­lı xa­ti­rə­lə­ri­ni çək-çe­vir et­di, am­ma gö­zün­dən yaş gəl­mə­di ki, gəl­mə­di. Be­lə­cə, ya­sa gə­lən­lə­rin Qa­ra­nın göz­lə­rin­də yaş gör­mək ar­zu­la­rı ürək­lə­rin­də qal­dı.

Ailə-uşaq sa­hi­bi olan­dan son­ra elə ol­du ki, Qa­ra­nın sev­gi­li­si də pey­da oldu. Sev­gi­li­si de­yən­də bir az bö­yük alı­nır... Elə­cə, üz-gö­zün­dən ka­sıb­lıq ya­ğan, nim­daş ge­yim­li, arıq, sol­ğun bə­niz­li gənc qa­dın­dı. Sə­hər­lər ey­ni daya­na­caq­da av­to­bu­sa mi­nib ha­ra­sa ge­dir, gün­ba­tan­da ge­ri qa­yı­dır­dı. Özü də hə­mi­şə Qa­ra­nın av­to­bu­su­na mi­nir, ey­ni otu­ra­caq­da əy­lə­şir, göz­lə­ri­ni yo­la zil­lə­yir­di. Qa­ra da onun gör­kə­mi­nə ba­xıb ka­sıb ol­du­ğu­nu hiss eləmişdi, odur ki, qa­dın­dan yol­pu­lu al­maz­dı. İş elə gə­tir­di ki, Qa­ra eh­ti­yac için­də ya­şa­yan bu qa­dı­na əl tut­du, hər­dən­bir ba­zar­lıq elə­di, im­kan olan­da az­dan-çox­dan ov­cu­na pul bas­dı, uşa­ğı­na əyin-baş al­dı. Uşaq da Qa­ra­ya öyrəş­di, av­to­bu­sa mi­nən ki­mi gə­lib ərk­lə ya­nın­da da­yan­dı, ona si­fa­riş­lər ver­di. Qa­dın get­dik­cə onu eh­ti­ya­cın gir­da­bın­dan çı­xart­ma­ğa ça­lı­şan bu qara, sir-si­fət­dən bir qə­dər kə­lə­mə-­kö­tür oğ­la­na ar­xa-da­yaq ki­mi bax­dı, ona ərk elə­di, isi­niş­di. Eh­ti­ya­cı, əyər-əs­ki­yi olan­da ona ya­xın­laş­dı, sö­zü­nü-so­vu­nu, dər­di­ni ona söy­lə­di. Sü­rü­cü­lə­rin lağ ye­ri­nə çev­ri­lən bu qa­ra oğ­lan qa­dı­nın göz­lə­rin­də dağ­la­rı ya­ran Fər­ha­da, qo­şun­lu-ləş­kər­li Ko­roğ­lu­ya, nə bi­lim, qa­dın­la­rın se­vim­li­si Alen De­lo­na çev­ril­di. Qa­ray­la qa­dın bir-birilərinə öy­rəş­di­lər, bağ­lan­dı­lar. Hər­dən­bir xəl­vət­li­yə dü­şən­də elə­cə avtobus­da gö­rüş­dü­lər, uşa­ğın ba­şı­nı qa­tıb av­to­bu­sun ar­xa­sı­na ke­çib ötə­ri də ol­sa eşq ya­şa­dı­lar, se­viş­di­lər. Bu sev­da­dan sü­rü­cü­lər də xə­bər tut­du­lar. Bir az Qa­ray­la mə­zə­lən­di­lər, de­yib-gül­dü­lər, son­ra öz­lə­ri­ni yı­ğış­dır­dı­lar. Nə qə­dər ol­ma­sa, or­ta­da qa­dın var­dı. Əl­bət­tə, lağ­la­ğı edən sü­rü­cü­lər, fi­lan Qa­ra­nın ve­ci­nə de­yil­di, ki­şi ki­mi öz bil­di­yi şə­kil­də yo­lu­nu ge­dir­di. Al­lah ve­rən ömür­dü ya­şa­yır­dı. Hə­lə, de­yə­sən, xoş­bəxt­di də. Da­ha xoş­bəxt­lik ne­cə olur­du ki?..

Bir gün Qa­ra bir zən­bil ba­zar­lıq elə­di, bu də­fə zən­bi­li da­ha hə­vəs­lə doldurdu, bir ne­çə də­fə o əlin­dən-bu əli­nə ötü­rüb gü­lüm­sün­dü, üzü-gö­zü işıq­lan­dı. Da­ya­na­caq­da do­lu zən­bi­li qa­dı­nın əli­nə ver­di:

- Apar evə, gö­zəl bir süf­rə aç, si­zə gə­lə­cəm. Bəl­kə, ge­cə­ni də siz­də qal­dım.

Qa­dın zən­bi­li se­vinc­lə gö­tü­rüb quş ki­mi süz­dü, xəl­və­tə sa­lıb Qa­ra­nın yanağın­dan bir öpüş də gö­tür­dü.

Sə­hə­ri gün ha­va qa­ra­lan­da Qa­ra son da­ya­na­caq­da sər­ni­şin­lə­ri dü­şü­rüb, qadı­nın ya­şa­dı­ğı uc­qar qə­sə­bə­yə yol­lan­dı. Qa­dın, doğ­ru­dan da, gö­zəl bir süf­rə aç­mış­dı. Qa­zan­da qay­na­yan boz­ba­şın iyi hər ya­na ya­yıl­mış­dı. Qa­ra­nı gö­rən qa­dı­nın ya­naq­la­rı al­lan­dı, nə­va­ziş­lə xoş­gəl­din elə­di, əliy­lə xa­la­tı­nın açıq ya­xa­sı­nı dar­tış­dır­dı. Qa­ra onu eh­ti­ras­la si­nə­si­nə sıx­dı, pi­şik ki­mi sığalla­dı, üz-gö­zün­dən öp­dü, son­ra evin kün­cün­də­ki di­va­na tə­rəf çək­di. Qa­dın göz-qaş­la bir künc­də da­ya­nıb mad­dım-mad­dım on­la­rı sü­zən uşa­ğa işa­rə elə­di. Qa­ra­nı ma­sa­da əy­ləş­dir­di. Or­ta­ya ye­mək gəl­di. Qa­ra, ka­sa­nın içə­ri­si­nə iri lox­ma­la­rı doğ­ra­ya­raq iş­tah­la boz­ba­şa gi­riş­di. Uşaq­lıq­dan adətiy­di, su­lu ye­mə­yə çö­rək doğ­ra­yıb ye­yər­di. Qa­dın hey­ran­lıq­la ona tama­şa edir­di. Özü də xey­li gö­zəl­ləş­miş­di. Xa­la­tı­nın açıq ya­xa­sın­dan görünən qa­ba­rıq si­nə­si hə­yə­can­la tit­rə­yir­di. Qa­dı­nı gö­zal­tı sü­zən Qa­ra onun­la bir­gə ke­çi­rə­cə­yi uzun ge­cə­ni xə­ya­lın­da can­lan­dı­rıb gü­lüm­sün­dü, ilk də­fə ağ­lı­na gəl­di ki, de­yə­sən, bu şa­ir­lə­rin qı­rıl­dat­dıq­la­rı xoş­bəxt­lik deyilən şey doğ­ru­dan da var­mış. Boş ye­rə yaz­mır­lar­mış bun­lar... “ Bil­mək ol­maz hə­lə, bəl­kə, bi­ri­ni də mən yaz­dım...” Ağ­lı­na gə­lən sev­gi­yə aid söz­lə­ri bir-bi­ri­nə uy­ğun­laş­dı­rıb ard-ar­da düz­mə­yə ça­lış­dı.

Qa­pı­ya də­yən ağır zər­bə­dən ma­sa­nın üs­tün­də­ki qab­lar cin­gil­də­di. Qa­pı yay ki­mi bir ne­çə də­fə irə­li ge­dib qa­yıt­dı.

Göz­lə­ri qı­zar­mış, boy­nu­nun da­mar­la­rı çıx­mış, arıq, üzü tük­lü bir ki­şi içə­ri gir­di. Qa­ra dər­hal an­la­dı ki, gə­lən qa­dı­nın keç­miş əri­dir. Özü­nü oğur­luq üs­tün­də ya­xa­lan­mış ca­ni ki­mi hiss elə­di. Doğ­ru­dur, qa­dı­nın söy­lə­di­yi­nə gö­rə bu ki­şi çox­dan on­dan ay­rıl­mış­dı, onun­la əla­qə­si yox­du, bir il­lik həbsdən son­ra itib ha­ra­la­ra­sa get­miş­di. Am­ma nə qə­dər ol­ma­sa, ye­nə bu qa­dı­nın üs­tün­də adı var­dı. Hiss elə­di ki, in­di­cə hən­ga­mə qo­pa­caq! Açıq qapı­ya bax­dı. Am­ma çı­xıb qaç­maq da ki­şi­lik­dən de­yil­di.

Ki­şi bir­ba­şa Qa­ra­nın üs­tü­nə gəl­di:

– Ə, ada­ma ox­şa­maz, sən mə­nim ailə­mə sa­ta­şır­sa­n?

Qa­ra qa­şı­ğı ye­rə qoy­du, ağ­zın­da­kı lox­ma­nı udub ud­qun­du. Qu­la­ğı­nın dibi­nə də­yən yum­ruq­dan sən­də­lə­sə də yı­xıl­ma­dı. Ki­şi onun ca­va­bı­nı gözlə­mə­yib qa­dı­nın üzə­ri­nə ye­ri­di.

- Az, sən bu­nun­la mə­nə xə­ya­nət edir­sə­n? Elə he­sab edir­sən ki, çı­xıb getmişəm­sə, de­mə­li öl­mü­şə­m?! Da­ha qa­yıt­ma­ya­cam bu xa­­ra­­ba­­ya­­?

Qa­dın kə­kə­lə­di. Ki­şi ona zərb­lə bir sil­lə çək­di. Qa­dın sən­də­lə­yib döşəməyə yı­xıl­dı. Son­ra ki­şi əli­ni ci­bi­nə apar­dı, par-­par pa­rıl­da­yan bı­ça­ğı çı­xar­dıb, qa­dı­nın bo­ğa­zı­na di­rə­di.

“Öl­dü­rə­cək, bu sa­at öl­dü­rə­cək!” Qa­ra­nın bey­nin­dən il­dı­rım sü­rə­tiy­lə bu fikir keç­di. Dü­şün­dü ki, qa­dı­nı qo­ru­maq la­zım­dır, nə­sə et­mə­li­dir. Ki­şi­nin əlin­də bı­çaq ol­ma­say­dı, üs­tü­nə atı­lıb qo­lu­nu bu­rar­dı. Am­ma in­di bu müm­kün de­yil­di, qey­ri-ix­ti­ya­ri ət­ra­fa boy­lan­dı. Əli­nə zər­bə vur­ma­ğa tu­tar­lı bir şey keç­mə­di. Də­mir ayaq­lı stu­la gö­zü sa­taş­dı, stu­lu qal­dı­rıb ar­xa­dan ki­şi­nin ba­şı­na çırp­dı. Ki­şi­nin ba­şın­dan qan açıl­dı, sən­də­lə­yə­rək ar­xa­ya əyil­di, əlin­də­ki bı­çaq ye­rə düş­dü. Qa­ra əyi­lib cəld bı­ça­ğı gö­tür­dü, var gü­cüy­lə açıq qa­pı­dan çö­lə at­dı. On­suz da ki­şi­nin bı­çaq gö­tür­mə­yə he­yi qal­ma­mış­dı, ye­rə sə­ri­lib ça­ba­la­yır­dı.

Bir qə­dər keç­miş hə­yət­də po­lis ma­şı­nı da­yan­dı, ar­dın­ca tə­ci­li yar­dım ma­şı­nı qa­pı­nın ağ­zın­da gö­rün­dü. Evin ət­ra­fı­na adam­lar yı­ğış­dı. Da­nı­şıq səs­lə­ri, hay-küy bir-bi­ri­nə qa­rış­dı. İki nə­fər po­lis iş­çi­si Qa­ra­nın qo­lu­nu bu­ra­raq qan­dal­la­dı, hə­yət­də­ki po­lis ma­şı­nı­na tə­rəf apar­dı. Hə­yə­tə çı­xan­dan son­ra Qa­ra­nın bir­dən-bi­rə ke­yi açıl­dı. Bir an ön­cə baş ve­rən­lə­ri va­hi­mə­li yu­xu ki­mi xa­tır­la­dı. Gö­yə boy­lan­dı. Gö­zəl bir pa­yız gü­nə­şi elə bil se­vin­cək ol­muş, hə­vəs­lə hər tə­rə­fi qıp­qır­mı­zı şüa­lar­la işıq­lan­dır­mış­dı. Yer-göy işı­ğın için­dəy­di. Gü­nə­şin nə ve­ci­nəy­di Qa­ra ad­lı adam var, yox­sa yox! De­yə­sən, heç qo­ca dün­ya­nın da ve­ci­nə de­yil­di, dün­ya o tə­rəf-bu tə­rə­fə o qə­dər Qa­ra­lar ötür­müş­dü ki...

Qa­ra öm­rün­də ilk də­fəy­di gü­nə­şi be­lə ya­xın­dan du­yur­du, ona xey­li ta­ma­şa elə­di.

Son­ra göz­lə­ri hə­yə­tin kün­cün­də ağa­ca söy­kə­nib ağ­la­yan qa­dı­na sa­taş­dı. Dün­ya­nın, gü­nə­şin ve­ci­nə ol­ma­sa da, Qa­ra­nın və­ziy­yə­ti qa­dı­nın ve­ci­nəy­di, özü də lap çox ve­ci­nəy­di! Qa­dın çiy­ni­ni çə­kə-çə­kə ağ­la­yır­dı, çiy­nin­dən, kü­rə­yin­dən bəd­bəxt­lik ya­ğır­dı. Qa­ra­ya elə gəl­di ki, qa­dı­nın çi­yi­nə­ri, əl­lə­ri, üz- gö­zü elə ana­dan­gəl­mə bəd­bəxt­dir. Lap elə bəd­bəxt­li­yin hey­kə­li­dir qa­dın! De­yə­sən, heç o özü də xoş­bəxt de­yil­di axı...

Qara hiss elə­di ki, tük­lü üzün­dən aşa­ğı nə isə yu­var­la­nır, üzü­nü qı­dıq­la­yır. Əli­ni üzü­nə apar­dı, əli is­lan­dı. Baş ve­rən ha­di­sə­yə özü də inan­ma­dı. Qa­ra ağ­la­yır­dı, öm­rün­də ilk də­fə ağ­la­yır­dı, göz­lə­rin­dən aşa­ğı yaş sü­zü­lür­dü.

Am­ma göy­dən daş yağ­mır­dı, ana­sı­nın de­di­yi o daş mə­sə­lə­si yo­xuy­du!

Ana­sı Qa­ra­nı al­dat­mış­dı...

• Səttar Bəhlulzadənin əsərlərindən ibarət sərgi təşkil edilib
• 91 yaşlı rejissor sağalmaz xəstəlikdən əziyyət çəkir
• Bizi telefon pozmayıb, əvvəldən belə olmuşuq