Kulis.Az Hikmət Orhunun yeni şeirlərini təqdim edir.
mən elə bilirdim qocalmaz atam
saçı ağarmaz anamın
böyüməz bacım
ikimiz bir küncə çəkilib oynayanda
paxıllığımızı çəkər balaca qardaşım
atam xəstələnəndə bildim
o da dünyanın ən güclü kişisi deyilmiş
siqareti atmışdı
içki içmirdi
xəstələrin çıxdığı ən uzaq yürüş
qapının kandarıdır
eyvana da çıxmırdı
anam saçlarının ağlığını
saç boyası ilə gizlədəndə öyrəndim
o da nənə olacaq
yavaş yavaş şal bağlayırdı
anasına oxşayırdı
sonuncu dəfə evcik oynadığımızı unutmuşam
bu gün sabah bacım ər evinə köçür
qardaşım da birini gözaltılayıb deyirlər
gecələr kənd arası
o başa bu başa vurnuxur
amma mənim ağlım hələ də o evcikdədir
*
ağac kimi ölər insan
öncə saçları tökülər
sonra alnı qırışar
dizi bükülər
qəddi əyilər
dalınca yüz söz deyilər
"bar vermir
qışa da odun tədarükü lazım"
bir gün bir odunçu
gövdəsinə balta çalar
bir əsər
beş yırğalanar
sümükləri sınırmış kimi
şaqqıldar:
-şaraq şaraq şaraq
deyərsən yağış yağır
deyərsən yağış yudu
qəfil yıxılar
yox olar
ağac kimi ölər insan
öncə qol qanadı sınar
sonra etibarı iki paralıq olar
uşaqlar ələ salar təpəsinə çıxıb
yan-yörəsindəki cavanlar
allaha doğru ucaldıqca
o torpağa yapışar
kölgəsini günəş udar
günəşini ay
ağac kimi ölər insan
*
bu pişik balası
insanların əlindən qaçıb
bir qab südə ac
bir tikə çörəyə tamarzı
başının üstündən
dümdüz gəlib gedən
əyri ayaq düz ayaq
insanların üzünə baxır
iki gündür
anasını insanlar öldürdü
özünü
yiyəsiz deyib qovalayır
onların övladları
biri təpiyinin burnunda oynadır
biri çörək uzadıb aldadır
"allah yoxdur" desən
gözünü çıxararlar
üzümü yumşaq görüb
arxamca gəlir qovmayacam
süd də alacam
çörək də doğrayacam
o da bizdən biri çünki
həyat çox qəribədir dostum
ömrümün sonunu düşündükcə
daha da çox sevirəm onu
o da məni sevdi
gedib gəlib
ayaqlarıma sürtünür
*
son vaxtlar tez tez yadıma düşürsən
tez-tez xatırlayıram kömür gözlərini
pambıq əllərini
fındıq burnunu
girdə qulaqlarını
qönçədən qönçə dodaqların
ağlıma gələndə boğazımı uzadıb
öpmək istəyirəm
dodaqlarım havada qalır
sarı saçlarını xatırlayıram tez tez
onları hər yadıma salanda
qışın ortasında günəş doğur
evlərin damından sallanan
buzlar əriyir keçiməməsi buzlar
hirsim də soyuyur biləsən
yanımda olsan o dəqiqə bağışlayaram
boynuna sarılaram uşaq kimi
birlikdə getdiyimiz kafedə
qaytarana qədər içib
qaranlıq parklarda boynuna sarılıb
ağladığım günləri xatırlayıram tez tez
yuxuladıqca başım döşlərinə enir,
sən tez qaldırırsan
halbuki ayıq başına
nə qədər öpmüşəm onları
siqaret çəkmirəm özümü biləndən
sən gedəli içkini də tərgitmişəm
amma hər "sən" deyəndə
içib divarlara tuta-tuta yeridiyim
günlər gəlir gözümün qabağına
ürəyim bulanır
çıx həyatımdan çıx
ya da birdəfəlik qayıt ömrümə günümə
qayıt yeni yeni nağıllar uyduraq
xatirələrimiz də köhnəlib
kövrəltmir daha
*
sağ əlinin izi qalmışdı
paltomun sol çiynində
çıxarıb
asılqandan asanda gördüm
qapını açıb girəndən
anamın üzü gülürdü
bacıma göz elədi
atamı qısnayıb nəsə dedi
əsgərlikdəki qardaşıma da
yazmışdı sonuncu məktubunda
bir gün sonra günəş doğdu
və mən o paltonu geyinmədim
*
"getdim
dünyanın tarazlığı pozuldu" demə
pozulmadı
günəş yenə əvvəlki yerdən çıxır
ay yenə bizim izlədiyimiz yerdə batır
güllər yenə eyni fəsildə tumurcuqlayır
yağışlar eyni ayda yağır
eyni yollarda batır ayaqqabılarım
eyni ağacın altında islanıram
eyni küçədə qartopu atıram qızlara
amma bu dəfə sən yoxsan
sən getdin
dünyanın tarazlığı pozulmadı
amma
dünyanın bu qədər gözəl olduğunu
kimsəyə danışa bilmirəm
güllər səndən özgəsinin saçlarına
sənin qədər yaraşmır
yağışlar səndən özgəsinin köynəyinə
sənin qədər yapışmır
böyük böyük danışmağıma baxma
sən getdin gedəli
gözümü yollardan yığa bilmirəm
"getdim
dünyanın tarazlığı pozuldu" deyə öyün
doğrudan da
sən getdin dünyamın tarazlığı pozuldu
