Kulis.az Həmid Herisçinin yeni şeirlərini təqdim edir.
FENLƏ GÖZ YAŞLARIMI
Yenidən sevmək istəyirəm səni.
GPS xidmətinə üz tuturam bu dəfə...
Ünvanını dəqiq et bu sevdanın,
qoy, səyyar pizza satıcıları da dəqiq tapsınlar
bu qapını...
bu qadını...
Siqaret qutusuna yazdığım
köhnə telefon nömrən,
bu dəfə ürəyimə də yazıldı,
gecənin uluduzları azaldı
gözlərin parlayınca...
Bu dəfə teflon tavalarda,
Qızardacam ehtirasımızı.
Day heç nəyi yandırmayacam
həyatımızda.
Yatağımızda.
Köhnə taxta talvarlarda
yetişdirəcəm salxım öpüşlərimizi.
Gecikmiş məhəbbətimizi.
FM dalğalarındakı musiqimizi.
Yenidən sevmək istəyirəm səni.
Fenlə göz yaşlarımı.
Dinlə, sözlərimi yox,
göz-qaşlarımı.
Fenlə göz yaşlarımı.
Fenlə.
Kriminal xəbər başlıqlarında görəcəksən simamı bu dəfə.
Başqa adla etiraf edəcəm cinayətlərimi.
Bank kartımda yad adımı oxuyacaqsan.
O cür də, o adla da,
yenidən sevmək istəyəcəm səni.
Çarpayına bu dəfə özümü yox...
Kölgəmi sərəcəm astaca.
Həəə... dəyişmişəm bir balaca
Fenlə göz yaşlarımı.
Bu köhnə göz yaşlarımı...
MOMENTO MORE
Müslüm Moqamayevin
dəniz haqda “O more” mahnısında
“Momento more”, yəni “ölümü xatırla”
ifadəsinimi?
musiqisinimi?
eşitdim qəfil?
Ey dili-qəfil...
Gördüm bir an içində
tabutumun üstünə necə qondu
bir dəstə qırmızı qərənfil.
Çaşdım.
Gördüm, vaxsey,
fincansızdı masadakı çayım.
Sudaşıyan Kamaz avtomobili kimi
bütün Bakı küçələrində ağladım
özüm üçün.
Bəlkə də ölüm üçün.
“Sibriz” restoranındaydım bu vaxt.
Toy sahibi, bilməm niyə
tort göndərdi masamıza.
Nələr gəlmədi, qonmadı qarşımıza.
Düz qapımıza!
Tərslikdən, milçək də qondu qarpızımıza...
Hamı "O more" mahnısına qulaq asırdı,
Mənsə, "Momento more" mahnısına.
Başladı həyatımın ultrabənövşəyi şüalanma dövrü.
Külək Bakını da, məni də
Xəzərə süpürürdü.
QAŞIQSIZ
Ərəblər qaşıqsız yedilər Camal Qaşıqçını
Osmanlı hökmdarı 16-cı əsrdə Qaşıqçı ailəsini
Hicaza göndərmişdi ərəbləri qaşığa öyrətməyə.
Alınmadı.
Şahzadə Məhəmməd ibn Səlmanın bircə əmriylə
Səudiyyə baş potoloqoanatomu elektrik mişarını
işə saldı…
İstanbuldakı Səudiyyə səfirliyi döndü qəssəbxanaya.
Ərəblər qaşıqsız yedilər Camal Qaşıqçını.
- Qəhvə? - təklifini çox gec eşitdi o.
Diqqəti, daxili musiqisi heç kimlə sevişmədi.
Əvvəl plaşını,
sonra bədənini soyundu sakitcə.
Eyni ahənglə.
Tələsmədi sualları cavablandırmağa.
Mənzərə bircə baxışına sığdı.
Elektrik mişarı başladı bəstəkarlığa.
Ərəblər qaşıqsız yedilər Camal Qaşıqçını.
Mətbəxdəki qaşıqları
xatırlamadılar
əsla.
***
Gecə... "Koroğlu" metrostansiyası...
Metronun bayır girişi açıq olsa da, içəriyə giriş artıq bağlı idi...
Bağlı şüşə qapıların önündə bir an canlı heykələ çevrildim...
Geri dönmək, özü də gecənin bu vaxtında, bəli, qeyrətimə, hissiyyatıma sığmadı... Qərarı bircə an, bircə saniyə içində verdim - qanun, qaydalara tüpürdüm.
Giriş qapısından yan ötüb, çıxış qapısından cəld içəri soxuldum. Polis arxamca qaçdı. Növbətçi qadınlar dalımca nəsə qışqırdılar... Elektron giriş qapısını söndürsələr də, artıq gec idi - mən, elektron maneələri dəf edib irəli cummuşdum.
Gördüm sonuncu qatar perrona yaxınlaşır...
Özümü qatarın açıq qapılarından içərimi atdım?
Yoxsa qatar təkərləri altına?
Soruşsan, indi də bilmirəm.
Hər şey bircə saniyəyə sığdı...
Hər şeyi bircə saniyə həll etdi...
Taleyin, daha doğrusu, metronun qapalı dairəsini pozdum... Qatarda ayılıb gördüm qarşımda bir təkgöz kişi əyləşib... Bulanıq tək gözüylə diqqətlə üzümə baxır... Baxışlarını məndən ayırmır... Tale qüvvələrinin tək canlı nümayəndəsini idi o, həmin dramatik anlarda…
Gözü də təkdi… özü də…
Mən də o yalqızlığı əsla poza bilməzdim.
